‘Ik til je wel even’, zeg ik tegen mijn zoon die een arm in het gips heeft. Hij is doodmoe en geeft zelf aan dat hij naar bed wil. Dat is een teken dat hij echt helemaal klaar is met de dag. ‘Maar mama.. heb jij wel spierballen?’
Fase
‘Het is een fase’, zeggen de mensen. ‘Dat gaat echt wel over. Hij identificeert zich nu vooral met zijn vader’. ‘Als hij straks op de kleuterschool zit, wil hij ineens met jou trouwen’, troostte iemand anders. Allemaal lieve woorden die mij gerust proberen te stellen. En dat het echt wel goed komt.
’s Avonds bij het uitkleden en douchen is het vaste prik. ‘Nee, papa moet dat doen. Papa moet mij naar bed brengen. Papa moet mij douchen’. Het absolute dieptepunt was wel toen mijn oudste een ander taakje voor mij in gedachten had. ‘Mama, ga jij maar stofzuigen dan gaat papa mij douchen’.
Twee huilende jongetjes
Zo komt het soms voor dat mijn man twee kleine huilende jongetjes aan zijn broek heeft hangen. Ze willen allebei papa. Voor mijn man nogal irritant, omdat hij ook maar twee handen heeft en één schoot. Voor mij nogal droevig omdat ik mijn bloedeigen kinderen niet mag troosten. Voor de jongetjes niet leuk omdat ze allebei hetzelfde willen.
Gelukkig zijn er nog momenten dat ze hun kleine armpjes om mij heen slaan en zeggen dat ze me lief vinden. Als ik met hen alleen ben, is het prima. Ik lees verhaaltjes voor, we bouwen knikkerbanen en ze mogen op de iPad. Maar als ze mijn man in het vizier krijgen is het al vrij snel duidelijk welke voorkeur ze hebben. Het is papa. Papa is groot, stoer en sterk. Mama kan eigenlijk niks.
Naar papa
We hebben het gedrag van de jongetjes al helemaal geanalyseerd. Papa is een man en mama heeft geen piemel, dus is totaal oninteressant. Verder kookt papa bijna altijd en haalt en brengt hij ze van de kinderopvang. Omdat echt niemand wil dat papa stopt met koken, namen we de proef op de som. Ook al was het praktisch wat onhandiger dat mama om moest fietsen vanuit het werk naar de opvang, ik ging de kinderen halen. Ik voelde weer dat het goed zat toen ik de groep opliep. Mijn jongste rende zo hard als zijn kleine beentjes hem konden dragen. ‘Mama!’ Een dikke knuffel en een zee van kusjes volgde. Tevreden gingen we naar huis. Naar papa.
Deel 1 van Aefke's zoons met een voorkeur voor hun vader lees je hier.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
Reageer op dit artikel
reacties (0)