Afgelopen zaterdag was het zo ver: de oudste mocht afzwemmen. Er waren veel kinderen in het water, een stuk of 19. Daarnaast waren er ongeveer 11 meezwemmende ouders, waarvoor we ons hadden kunnen opgeven. Ik zat aan de kant. Met mijn man op oefening en met twee andere kleintjes was meezwemmen geen optie. Vanaf de zijlijn zag ik mijn dochter hard haar best doen, hopende op het ultieme cadeau: haar A-diploma en daarmee gaatjes schieten voor oorbellen.
Ze is niet zo groot van stuk en een iets tragere zwemmer en werd zodoende links en rechts ingehaald door blije meezwemouders en hun kroost. Iets wat haar niet alleen onrust, maar ook een hoop golfslag gaf. Ze zette dapper door en na een minuut of 20 zwemmen eindigde het geheel met watertrappelen. Voor het feestelement mochten de kinderen een opgeblazen ballon vasthouden aan het tuitje en meenemen het water in. Met overal ballonnen en vooral alleen maar neusjes boven water kon ik vanuit mijn positie niet meer zien welk kind mijn eigen kind betrof. Tot mijn verbazing moesten de kinderen behoorlijk lang op deze manier doorbrengen; uitgeput, watertrappelend en met een ballon boven hun macht vasthoudend. Na de verlossende woorden dat het klaar was wilden de meeste kinderen dan ook direct naar de zijkant zwemmen. Ze kregen echter de opdracht om 25 meter over de lange zijde terug te zwemmen en daar pas uit het water te gaan.
Schrik Ik stond natuurlijk klaar met mijn camera om dit memorabele moment vast te leggen, ze had het gehaald! Ik maakte foto’s en keek haar eigenlijk daarna pas echt aan. Tot mijn ontzetting was ze aan het hoesten, boeren en huilen. Ik klopte op haar rug, kuste haar gezicht en sprak haar bemoedigend toe dat het klaar was en dat ze het enorm goed gedaan had. Ze zei veel water in d'r buik te hebben en had pijn in haar borst. Ik vroeg of het gebeurt was met het laatste stukje zwemmen, maar ze gaf aan dat het vooral met watertrappelen was. Ze kreeg hier en daar schoppen in haar zijde en met aanwezige golfslag bleef er water in gezicht en mond komen. Hoestend maar in de spanning van de verlossende 'geslaagd' woorden, voegde ze zich toch weer bij de rest van de kinderen.
Op weg naar huis zei ze pijn in haar buik te hebben. Aangezien bij kinderen de hele romp een 'buik' is vroeg ik haar het aan te wijzen. Ze wees haar borst en maag aan en nog niet-gealarmeerd zei ik tegen haar dat het niet fijn is, maar vast snel over zou gaan. Een halfuur later klaagde ze over een zere keel, waarbij het voelde alsof er een boer in haar keel bleef steken. Een vervelend gevoel bekroop mij, toevallig hadden een collega en ik vorige week nog gesproken over ’secondairy drowning’ ofwel verdrinken terwijl je al lang en breed uit het water bent.
Ongeloof Ik besloot voor de zekerheid de Huisartsenpost te bellen voor advies. Ik legde uit wat er had plaatsgevonden, somde de klachten van mijn dochter op en benoemde mijn angst voor deze vorm van verdrinking. “Tsja, ik denk niet dat u zich druk hoeft te maken hoor, we verslikken ons allemaal weleens.” Ik legde uit dat ik dat begrijp, maar dat ik me wel onrustig voel over de situatie. Dat ik niet heb kunnen zien hoelang haar waterstrijd was geweest en hoeveel water ze heeft binnen gekregen. De assistent adviseerde mij om het een uurtje of twee aan te kijken en als mijn dochter echt gorgelende en hoestende geluiden zou maken, dat ik dan weer moest terugbellen. Ik was met stomheid geslagen. Deze vorm van verlaat verdrinken op het droge, hoeft daar namelijk helemaal niet mee gepaard te gaan. Toen ik haar daarop wees gaf ze aan eigenlijk niet te weten wat ik überhaupt bedoelde. Hoe men een dergelijk advies kan geven zonder te weten waar je over belt is uiteraard onbegrijpelijk en behoeft hier nu geen verdere uitleg.
De specialist Via mijn zus, welke is afgestudeerd met het scriptieonderwerp ‘Waterlijken’, kreeg ik de naam van verdrinkingsspecialist Ron Zegers. Ik zocht zijn website verdrinking.nl op en besloot hem een email te sturen, in de hoop dat hij mij kon adviseren en geruststellen. Een uitgebreide en vriendelijke reactie volgde waarbij hij aangaf dat mijn zorgen zeker niet onterecht waren:
‘Een beschermend mechanisme van de mens, zeker bij jonge kinderen, is het automatisch sluiten van de stemspleet (larynxgospasme) waardoor er geen water in de longen komt. Een langdurige keelkramp of vele krampen achter elkaar zorgen voor een vervelend gevoel in de keel en dat is de reden dat men wil kuchen. In dit soort gevallen kan dit nog even duren tot wel twee tot drie weken. Personen die bijna zijn verdronken houden wel één tot anderhalf jaar last van dit kuchen door een geïrriteerde stemspleet.
Hoe vervelend dit alles ook is, het voorkomt doorgaans dat er water in de longen komt. Een klein beetje vocht (half vingerhoedje) kunnen we hebben, het beschadigt de longen iets maar het water lost op in het bloed en de longen kunnen herstellen. Word het echter veel meer vocht dan moet een kind goed in gaten worden gehouden, de nadelige gevolgen van water in de longen kan zich tot 48 uur na het opdoen nog openbaren’.
Hij noemde tevens met welke signalen hij adviseerde naar de huisarts te gaan; - Extreme moeheid, veroorzaakt door een tekort aan toevoer van zuurstof van de longen naar de hersenen - Door zuurstoftekort in de hersenen kan zich afwijkend gedrag voordoen, gedrag anders dan je gewend bent van je eigen kind - Kuchen: alsof er iets in de keel zit maar er niet uit wil, veroorzaakt door een opgetreden keelkramp. Dit kan gepaard gaan met het meekomen van bloed
Hij besloot zijn reactie met het feit dat het meestal gelukkig meevalt, maar dat het goed is hier alert op te zijn.
Veiligheid en toezicht Ik vind dat we ervanuit zouden moeten kunnen gaan dat de veiligheid en toezicht tijdens de zwemlessen en het afzwemmen gewaarborgd is. Wellicht was de groep te groot en de opdracht van lang watertrappelen na een intensief en spannend examen mét een ballon in je hand niet veilig te noemen. Ik vind het een heftig idee dat niemand van de aanwezige badmeesters of ikzelf doorhadden hoe zij haar watertrappeltijd is doorgekomen en vooral hoe een dergelijke situatie stil en onopvallend plaatsvindt.
Mijn dochter heeft zich gelukkig uiteindelijk niet anders dan anders gedragen en is buiten de logische moeheid van spanning en afzwemmen niet extreem moe geweest. Ik heb haar goed in de gaten gehouden en werd gaandeweg de uren en dagen verstreken steeds meer gerustgesteld. Gelukkig was ze zelf buiten de pijn in haar borst, maag en keel vooral heel blij met het resultaat, de medaille en natuurlijk: de zilveren knopjes in haar oren.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (8) Stuur een bedankje