Er is een derde op komst, maar dat gaat helaas niet over rozen. Vooral de vele ziekenhuisbezoekjes kunnen mamablogger ‘Nummer drie op komst’ behoorlijk opbreken, zeker als alle andere dingen eromheen niet lopen zoals het zou moeten gaan.
Voordat ik weer richting het ziekenhuis moest, stond er nog een date met de verloskundige op de agenda. Vol goede moed ging ik richting de praktijk...Wat blijkt: ijzertekort. Goed, dat verklaarde dat ik mij zo vre-se-lijk beroerd voelde. Ook kreeg ik, omdat we bijna op de 27 weken zaten, alvast het bloedformulier mee om te testen welke resusfactor de kleine meid toebedeeld is en voor het bepalen van mijn ijzerwaarde.
Dus aan de ijzertabletten volgens voorschrijven. De eerste drie dagen gingen super, daarna werd ik vanaf moment van inname kotsmisselijk. Hè bah, ik slik niet voor niets al eventjes op doktersadvies maagmedicatie (al enkele jaren). Ik ging met de assistente en overleg en vervolgens werd dit werd omgezet naar bruistabletten. Tot op heden heb ik ze nog niet durven innemen, want ik haat misselijkheid.
Foutje
Daags na het bloedprikken volgde er een belletje van de verloskundige. De lieve dame was helemaal over de rooie, want het bloedprikcentrum had van allerlei fouten gemaakt: enkel de ijzerwaarde was opgemeten en die deze was gelukkig gestegen. Maar ja, of ik als ik weer naar het ziekenhuis zou gaan, wilde vragen of zij alsnog die test wilden doen. Ze had al een klacht ingediend bij het bloedprikcentrum.
Ik uiteraard in mijn geheugen opgeslagen: bloedformulier regelen als je weer in het ziekenhuis bent.
Waar blijft de taxi?
Op de dag dat ik weer naar het ziekenhuis moest, had ik een taxi geregeld voor het vervoer. Cadeautje van mijn moeder, want zij kon niet mee vanwege een gebroken voet. Bij het boeken van de taxi een bevestiging gekregen, maar driemaal raden: op het afgesproken tijdstip GEEN taxi… Daar ging mijn groei-echo afspraak. Ik was echt in alle staten. Heel leuk dit! Stond te janken in de armen van mijn man.
Formulier? Hoezo?
Vervolgens mijn schoonmoeder gebeld, want die zou ons afhalen uit het ziekenhuis. Ze redde het nog op tijd bij ons te zijn zodat ik in elk geval naar de verloskundige kon. Goed en wel in het ziekenhuis aangekomen, moest ik na de afspraak de bloedprikken nog even doen. Via verloskunde had ik gehoord dat je zonder formulier kon doorlopen naar de bloedprikkers. Maar eenmaal daar bleek dat het formulier wel degelijk nodig. En toen *BAM* werd het mijn hormonen even te veel. De bloedprikdame leek het goed op te vangen en mij te begrijpen. Ze belde direct naar verloskunde/gynaecologie. Nog geen vijf minuten later was er een dame met het bloedprikformulier. Vier buisjes later stond ik buiten en kon ik eindelijk naar huis.
Wat was ik blij dat ik voor de dag erop een fysio afspraak had staan, want mijn spierspanning was sky high! Helaas moet ik volgende week over twee dagen verspreid opnieuw naar het ziekenhuis; poging nummer twee voor de groei-echo en wederom naar de verloskundige, en tussendoor ook nog hallo zeggen tegen de longarts.
Positief denken
Echt heel leuk die ziekenhuisbezoekjes, al heeft het natuurlijk een goed doel, maar het zuigt zoveel energie. Toch helpt positief denken mij uiteindelijk elke keer weer. De trapjes van de kleine mevrouw helpen al helemaal en de trotse aankomende grote zus en broer erbij ook!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ook al is het haar derde kindje, het blijft spannend of de zwangerschap goed verloopt, zeker als je medicatie moet nemen waardoor er een risico bestaat dat je kleine een groeiachterstand kan krijgen. Moeder 'nummer-drie-op-komst' neemt je mee in de laatste helft van haar zwangerschap.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje