Laatst opende BabyBytes-lid Shrimp een topic op ons forum: waarom breken bij sommige vrouwen de vliezen wel spontaan, en moeten ze bij anderen doorgeprikt worden tijdens de bevalling? Ik vond het een interessante vraag en besloot eens op onderzoek uit te gaan.
Bij 1 op de 10 vrouwen begint de bevalling met gebroken vliezen. Mijn eerste bevalling begon op die manier, toen ik 39 weken en 6 dagen zwanger was. Het was niet zoals in de films: ik voelde wat druppelen, besloot eens te kijken wat het was en pas later kwamen er grotere golven vruchtwater. Mijn tweede bevalling werd ingeleid, dus de vliezen werden kunstmatig gebroken. Ik was dus ook uit persoonlijk oogpunt wel nieuwsgierig.
Zoals gezegd is het maar bij 10% van de zwangere vrouwen het geval dat de bevalling zich aandient met gebroken vliezen, anders dan films en series je meestal doen geloven. Er is nog weinig onderzoek gedaan naar de specifieke reden waarom de vliezen soms eerder breken dan andere keren, maar bekend is in ieder geval wél dat de vliezen (die ervoor zorgen dat de baby veilig in het vruchtwater kan badderen) onder invloed van hormonen, enzymen en de druk van weeën (of harde buiken) kunnen breken. We zouden dus kunnen stellen dat die enzymen, hormonen en weeën bij de ene bevalling heftiger zijn voor de vliezen dan bij de andere.
Hoe herken je gebroken vliezen?
Soms ontstaat zo'n scheurtje aan de onderkant, dan kun je inderdaad rekenen op een plas water. Maar vaker ontstaat er een scheurtje aan de achterkant, waardoor er maar druppeltjes of kleine beetjes vruchtwater per keer uit komen. Het kan dus best zijn dat je je inderdaad afvraagt of je vruchtwater verliest, of dat je misschien in je broek aan het plassen bent.
Een tip van mijn verloskundige was in ieder geval: ga op het toilet zitten en probeer in een glas wat druppels op te vangen. Vruchtwater ruikt niet naar urine en is doorgaans doorzichtig van kleur (het kan zijn dat er witte vlokjes huidsmeer van de baby in drijven) of het is groen of bruinig. In dat laatste geval is er in het vruchtwater gepoept en moet je snel de verloskundige bellen. Bij gebroken vliezen voordat je 37 weken zwanger bent én bij gebroken vliezen als de baby nog niet is ingedaald, moet je ook echt aan de bel trekken bij je zorgverlener.
Soms breken de vliezen helemaal niet
Tijdens de bevalling kan het voor de baby prettiger zijn als de vliezen nog niet gebroken zijn. De weeën oefenen namelijk flinke druk uit op de baby en de placenta en hoe meer vruchtwater de baby tijdens de bevalling heeft, hoe minder druk hij of zij voelt van de weeën. Ook wordt op deze manier de zuurstofvoorziening beschermd tijdens krachtige weeën en komen kinderen dus minder snel zuurstof tekort. Overigens gaan de meeste baby's gewoon goed om met de druk die de weeën uitoefenen, ook als de vliezen gebroken zijn.
Waarom vliezen meestal toch (uiteindelijk kunstmatig) gebroken worden? Omdat veel verloskundigen vinden dat het voor krachtigere weeën zorgt en de bevalling versnelt. Daarnaast is uit onderzoek gebleken dat baby's tijdens een vaginale geboorte in contact komen met een flink aantal bacteriën van de moeder. Deze bacteriën zorgen voor een gezonde darmflora bij de baby. Als de baby in de vruchtzak wordt geboren, krijgt hij of zij deze bacteriën dus niet mee.
Als de vliezen dus niet breken, wordt het kindje geboren met de vruchtzak in tact. Dit is ontzettend zeldzaam en een super bijzonder gezicht.
Wanneer zijn bij jou de vliezen gebroken?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Wat ik hier nog mis: Ook bij gebroken vliezen wordt het vruchtwater continu weer aangevuld. Je bent er dus niet met één plons vruchtwater. Mocht de bevalling niet meteen op gang komen en je loopt wat langer met gebroken vliezen, dan kan je rekenen op een regelmatige scheut of plons vocht.
Bij mijn oudste liep ik 72 uur met gebroken vliezen (vliezen braken spontaan met 38+6, hij werd geboren met 39+2 weken). Bij mijn jongste liep ik 6 dagen met gebroken vliezen (vliezen braken spontaan met 33 weken, hij werd geboren met 33+6).
Bij de oudste verloor ik om de 1,5 a 2 uur een flinke plons vruchtwater. Kraamverband en incontinentiemateriaal was er niet tegen opgewassen, het was alsof je in één klap anderhalf tot twee thee mokken water omkiepte in m’n ondergoed. Je kan het niet ophouden en je voelt het niet aankomen. Ik had een zeiltje in mijn bed en dan nog stond ik meermaals per nacht mijn bed te verschonen en/of de vloer te dweilen. Als ik een nieuwe guts vruchtwater voelde, dan had ik precies 1 seconde om mijn kont buiten het bed te gooien en dan stroomde het vruchtwater langs het kraam verband/incontinentie inlegger langs mijn benen op de grond. Elke nacht meermaals dweilen, douchen, mezelf en mijn bed verschonen: gék werd ik ervan. Bij mijn jongste verliep het wat milder en verloor ik wat vaker kleinere scheutjes vruchtwater, waardoor het kraamverband het beter aankon en ik niet steeds hoefde te lappen.
Nog een tweede punt: Bij beide kinderen wist ik meteen dat mijn vliezen gebroken waren (dat was ook zo), toch werd ik beide keren weggestuurd in het ziekenhuis, omdat ik in eerste instantie negatief testte voor vruchtwater. Bij de oudste liet ik me braaf wegsturen en kon een uur later weer omkeren richting ziekenhuis. Bij de jongste wist ik het 100% zeker (als iemand de geur van vruchtwater goed kende dan was ik het wel), toch wilden ze me wegsturen. Vanwege de termijn (33 weken) liet ik me deze keer echter niet zomaar wegsturen. Er volgde een stevige discussie met de ziekenhuis-verloskundige, die mij wel wilde geloven, maar bedenkelijk keek, want, zo zei ze, ze mocht mij pas opnemen als ze onder de microscoop vruchtwater had vastgesteld. Ze ging nog overleggen maar kwam terug met de mededeling dat ik naar huis moest, ook omdat ik nog geen weeën had. Balend (wetend dat ik binnen een paar uur terug zou moeten naar het ziekenhuis) stond ik op van het onderzoeksbed en als een geschenk uit de hemel knapten op dat moment de vliezen aan de onderkant (daarvoor had ik alleen een hoge vliesscheur). Er lag direct een grote plas vruchtwater op de grond en ik hield als een dwaas mijn handen tussen mijn benen om het op te vangen. “Snel, een potje!” riep ik nog. Ik kreeg het potje, dat zelfs met het nasijpelen nog steeds overstroomde en gaf het aan de verloskundige, waarna we allebei in lachen uitbarstten. “Ga maar weer in bed liggen, ik neem je op,” lachte de verloskundige. Ze nam het potje vruchtwater nog even mee. “Ik heb het al gezien hoor, maar ik zal deze voor de vorm nog even meenemen,” zei ze. Daarna werd ik opgenomen, kreeg weeënremmers en longrijping en uiteindelijk werd mijn zoontje 6 dagen later geboren.
Ik denk nog wel eens terug hoe dat had kunnen mislopen. Mijn jongste kwam pas 6 dagen later, maar toen hij kwam, kwam hij razendsnel. Ik herkende de weeën niet als zodanig, omdat ze zwak en onregelmatig waren. Toen de verloskundige uiteindelijk toch ging toucheren, had ik 10 cm ontsluiting, mocht persen en binnen een paar minuten was hij er. Ik wist amper dat de bevalling begonnen was en toen was ’ie al voorbij. Stel nou dat de bevalling niet 6 dagen had gewacht en ik naar huis was gegaan en die stort bevalling had zich thuis afgespeeld in plaats van in het ziekenhuis. Dan had mijn zoontje met zijn 33 weken toch hele slechte kaarten gehad.
Moraal van het verhaal: Laat je niet zomaar wegsturen en houd rekening met een hoop nattigheid, mocht je bevalling niet meteen beginnen.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje