“MAMA! Ik moet even plassen!” Mijn peuter was tot een seconde geleden geconcentreerd met zijn houten treinbaan aan het spelen, maar alsof door een bij gestoken springt hij overeind, trekt met één ruk zijn onderbroek omlaag en rent naar het potje dat achter de bank staat.
Sinds vorige week is mijn kleine jongen zindelijk. Ik keek op tegen een lang en intensief traject om hem uit de luiers te krijgen, maar dat is me ontzettend meegevallen. Vanaf de eerste dag dat we zijn luier uit lieten, wist hij dat hij voortaan zijn behoefte moest doen op het potje. Een stickerkaart met wat geinige stickers hebben hem de extra motivatie gegeven om voortaan zonder luier door het leven te gaan.
Wat een feest om geen luiers in maat 5+ meer aan te hoeven schaffen en om niet meer steeds zijn luier te hoeven verschonen. Ik keek er lang naar uit en nu is het zo ver. Maar tegelijkertijd steekt het een beetje. Want is hij nu écht baby-af?
Als ik naar hem kijk, naar zijn grote jongensgezicht, verbaas ik me over hoe snel de afgelopen 2,5 jaar zijn gegaan. Zó werd hij op mijn borst gelegd, liep ik nachtenlang met zijn kleine lijfje op mijn onderarm rond en pureerde ik driemaal daags een versgemaakt hapjes voor hem en zó trekt hij zelf zijn broek uit en aan om te plassen. Alsof er in de tussentijd niets gebeurd is.
Liefste
“Mama,” zegt hij, als hij die avond tegen me aan op de bank ligt, “jij bent de liefste op de hele wereld!” Ik geef hem een kus op zijn blonde haren. “En jij bent míjn liefste op de hele wereld!” zeg ik op mijn beurt. Er zit een brok in mijn keel, als de afgelopen jaren al zo voorbij gevlogen zijn, hoe kort duurt het dan totdat ik hem uitzwaai als hij er op zijn scooter vandoor gaat?
Toch nog klein
Als ik ‘s avonds zelf naar bed ga, loop ik altijd even langs zijn kamertje om zijn lakens even goed te trekken en hem een stiekeme kus op zijn voorhoofd te geven. Hij ligt plat op zijn rug met zijn armpjes langs zijn hoofd omhoog. Zijn handen in vuistjes. Zo lag hij als baby ook altijd. Ik bestudeer zijn peutergezichtje en kom tot de conclusie dat hij eigenlijk nog heel erg lijkt op de snoezige baby die hij was.
Het mag dan allemaal veel te snel gaan, ergens in dat grote lijf zit nog steeds mijn kleine baby. Alleen zegt hij nu de liefste dingen en poept hij niet meer in zijn broek, dus wat dat betreft zijn we er alleen maar op vooruit gegaan ;-)
Wanneer besefte jij dat je kleintje echt groot aan het worden was?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje