Er zijn tal van redenen waarom borstvoeding geven niet zou lukken. Maar één van die redenen kan een mentale zijn: er zijn namelijk vrouwen die zich depressief kunnen voelen tijdens het geven van borstvoeding. Hier is een hormonale reden voor.
Ik weet nog goed dat ik me wel eens overweldigd voelde als ik mijn eerstgeborene aan het voeden was. Tijdens het toeschietreflex voelde ik me erg moe en soms ook wel eens wat down. Ik nam me op zo'n moment dan wel eens voor om te stoppen met het geven van borstvoeding, maar dat nare gevoel ebte tijdens het voeden weg en al snel voelde ik me weer prima. Na een aantal weken had ik dit gevoel - gelukkig - helemaal niet meer, maar ik zal nooit vergeten dat het voeden me soms echt een rotgevoel gaf.
Het verbaasde me dan ook niet toen ik laatst het verhaal van blogger Teagan las, die vertelde dat ze stopte met het geven van borstvoeding, omdat ze er gewoonweg depressief van werd. Bij haar was sprake van D-TSR, ofwel: dysforische toeschietreflex.
Normaal gesproken zorgt het hormoon oxytocine voor een gelukzalig en relaxt gevoel. Dit hormoon komt dan ook vrij bij het geven van borstvoeding en zorgt voor een warme hechting en overweldigend gevoel van liefde tussen moeder en kind. Helaas kent oxytocine in sommige gevallen ook een schaduwzijde. Bij vrouwen die D-TSR hebben, zorgt een wisselwerking met het hormoon dopamine (normaal gesproken ook een gelukshormoon) ervoor dat zij er juist treurig en somber - of zelfs depressief! - van worden.
Geen PND!
D-TSR is niet hetzelfde als een postnatale depressie. Ondanks dat vrouwen in beide gevallen net een kindje hebben gekregen en zich depressief, angstig en verdrietig kunnen voelen. Moeders met een postnatale depressie voelen zich namelijk de hele dag door depressief, terwijl dit bij moeders met D-TSR beperkt is tot 'alleen' de momenten vlak voor- en tijdens het toeschietreflex en het voeden zelf. Bovendien wordt het veroorzaakt door een te laag dopamine-niveau en niet door een psychologisch probleem. Lange tijd was er niets bekend over D-TSR, waardoor er waarschijnlijk wel eens verkeerde diagnoses zijn gesteld bij nieuwbakken moeders. Overigens kan een moeder met D-TSR ook een postnatale depressie krijgen, wat het verschijnsel alleen maar gecompliceerder maakt.
Wat te doen?
Het kan zijn dat vrouwen met D-TSR bij zichzelf aanvoelen dat ze zich down voelen door het voeden en dat het zich daartoe beperkt. Bovendien zijn er verschillende gradaties in D-TSR, waarbij vrouwen zich soms 'maar' enkele minuten rot voelen en sommige vrouwen extreem ongelukkig worden. Ook zijn er vrouwen die het sombere gevoel niet koppelen aan het toeschietreflex en dus het idee hebben dat ze een postnatale depressie hebben.
Hoe het ook zij: neem bij negatieve gevoelens contact op met je zorgverlener. Praat erover met je omgeving, met de kraamhulp, de verloskundige of de huisarts. Indien er inderdaad sprake is van D-TSR, kan daar met behulp van medicijnen iets aan gedaan worden. Bovendien kan alleen het besef hiervan al helpen bij het toch laten slagen van de borstvoeding.
Delen
Ondanks dat ik - waarschijnlijk - bij mijn eerste een milde versie van D-TSR te pakken had, merk ik met terugwerkende kracht dat ik het jammer vind dat ik toen niet wist wat er aan de hand was. Ik voedde door en voelde me stiekem dus niet helemaal oke. Als ik had geweten dat dit met mijn hormonen te maken had, had ik er denk ik minder last van gehad. Het zou dus kunnen helpen als meer vrouwen van het bestaan van D-TSR zouden weten. Delen dus!
Heb jij ervaring met D-TSR?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ja ervaring mee, heb nog steeds moeite om te kijken naar een baby die aangelegd wordt. Wat mij is opgevallen is dat het heel weinig bekend is. Ook bij het cb hadden ze er nog nooit van gehoord, er mist bij veel mensen nog kennis over het onderwerp, helaas.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje