Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een pittige bevalling achter de rug. Ik spreek zelden vrouwen, bij wie de bevalling zoals in het boekje is gegaan. Dat vind ik sowieso een rare uitdrukking, want wat betekent dit eigenlijk? En via welk boekje? Natuurlijk, zijn er ook moeders bij wie dit wel het geval was en bij wie de bevalling wel goed is verlopen. Dit artikel is voor de moeders, waarbij dit niet het geval was. De mama’s die een trauma hebben overgehouden aan hun bevalling en daar tot op de dag van vandaag nog last van hebben.
Moeder worden is een big deal
Moeder worden is a big deal. Voor sommige moeders is het al hun hele leven duidelijk, dat ze moeder wilden worden. Voor de ander kwam dit gevoel pas veel later en bij weer een andere moeder komt dit gevoel misschien wel nooit helemaal uit de verf. Is dat erg? Welnee! Je doet je best als mama, niks meer en niks minder. Als de bevalling dan na negen maanden eindelijk op gang komt, zijn de meeste vrouwen enorm blij dat het zover is. Die laatste weken zijn voor de meeste zwangeren vaak erg zwaar en ze kijken dan reikhalzend uit naar het moment dat ze hun baby eindelijk vast mogen houden. Meestal heb je van te voren een bevalplan geschreven samen met je man, wat je hebt overlegd met je verloskundige of gynaecoloog. Hierin beschrijf je vaak wat je wel en juist niet wil, tijdens je bevalling. Bij mij was dit bijvoorbeeld, dat ik geen co-assistent aan mijn bed wilde, maar een ervaren en empathische verloskundige. Ervaren was ze, empathisch: mwah. En ik kreeg een co-assistent aan mijn bed. Need I say more?
Het bevalplan ging zo het raam uit
Dat bevalplan had ik dus net zo goed niet kunnen schrijven, dacht ik achteraf. Ik denk eigenlijk dat dit bevalplan vooral voor jou als zwangere mama heel fijn is, zodat je het gevoel krijg, een beetje grip te houden op de situatie. Als het eenmaal zover is en je ligt te bevallen, gaat het er vaak toch anders aan toe, dan je van te voren had gedacht of gehoopt. Om een paar redenen. Allereerst, laat Moeder Natuur zich niet regeren door onze bedachte regels. Zo kan je bevalling ineens drie dagen duren en moet je naar het ziekenhuis, terwijl je had bedacht lekker thuis in een warm bad te kunnen bevallen. Ten tweede, wordt er tijdens een bevalling vaak gebrekkig of onduidelijk gecommuniceerd tussen medische professionals en de kraamvrouw. Zo wordt er bijvoorbeeld vaak over het hoofd van de moeder gesproken, in plaats van tegen haar. Als het gaat om een situatie die hangt tussen leven en dood, is dat begrijpelijk. Maar ook in minder nijpende situaties, gebeurt dit vaak en wordt er bijvoorbeeld een knip gezet, zonder dit van te voren even te zeggen. Ik vind dit ten opzichte van de bevallende vrouw, erg patiënt onvriendelijk. Ik bedoel, ze knippen je vagine open. Kan het nog intiemer?
Slechte communicatie
Dit zorgt ervoor, dat er veel angst en paniek ontstaat bij de moeder die daar de strijd van haar leven voert. Bevallen is al geen kattenpis, maar de slechte communicatie doet vaak een enorme (negatieve) duit in het zakje. Ik schrijf dit niet om met het belerende vingertje richting verloskundigen of artsen te willen wijzen. Ik zeg dit, omdat ik hoop dat hier verbetering in komt en dat het aantal bevaltrauma’s hierdoor behoorlijk zal dalen. Want, dat is hard nodig, mijns inziens. Mijn man is traumachirurg en vertelt me regelmatig over totaalrupturen, waarbij hij vaak moet helpen hechten samen met de gynaecoloog. Omdat het goed moet gebeuren en je als moeder niet levenslang met de gevolgen van zo’n ruptuur wil blijven zitten. Vaak weten vrouwen van te voren helemaal niet, dat dit soort dingen gaan of kunnen gebeuren. In het moment zelf, is de roes van de bevalling vaak zo allesomvattend aanwezig, dat moeders het allemaal maar laten gebeuren. Om later met een heel naar en soms leeg gevoel achter te blijven.
Als ik merk, dat moeders een echt trauma hebben, na de bevalling, vraag ik uitgebreid door. Zo vraag ik bijvoorbeeld: wat zijn je klachten, heb je vaak nachtmerries, flashbacks van je bevalling, hartkloppingen, stress, woede uitbarstingen, etc? Want dit is nog maar een kleine greep uit de symptomen waar moeders met een bevaltrauma mee rondlopen. Als therapie met mij niet voldoende oplevert, verwijs ik deze moeders altijd door naar een goede EMDR therapeut. Dit is mijns inziens essentieel om van je trauma af te komen en weer leuk van het leven en je baby te kunnen genieten. Niet, dat het na EMDR ineens alles in je leven alleen maar geweldig is, maar je leven wordt weer iets lichter, krijgt weer kleur en je kan het weer een stuk beter aan. Ik ga volgend jaar de opleiding tot EMDR therapeut volgen, omdat ik het zo ontzettend belangrijk vindt, dat moeders met een trauma geholpen kunnen worden door iemand die begrijpt hoe dit is.
Ook ik had een bevaltrauma
Ook ik had een bevaltrauma na de geboorte van mijn oudste kindje. Ik was constant boos op de hele wereld en snapte niet hoe dit kwam. Toen mijn therapeut toendertijd EMDR voorstelde, wist ik niet of het me zou hel[pen. Het was achteraf, het beste wat ik had kunnen doen. De verlichting erna, de opluchting en het niet langer beladen gevoel bij mijn bevalling is niet in woorden uit te drukken. Ik kan het dus aan iedereen aanraden! Blijf in ieder geval praten over je bevaltrauma. Begin er zo snel mogelijk mee in de kraamweek met je kraamverzorgster, je man, een goede vriendin. Maar ook met je eigen verloskundige of arts, als je met een naar gevoel blijft zitten. Geef dan achteraf je grenzen aan en vertel hen wat je moeilijk vond en waar wat jou betreft de schoen knelt. Zo ben jij het kwijt en kan de betreffende zorg professional hier (hopelijk) van leren.
Wil je hulp?
Merk je dat je ook last hebt van nare gedachten na je bevalling? Voel je je eenzaam en heb je sombere buien die maar moeizaam overgaan? Heb je vaak nachtmerries en merk je dat je een kort lontje hebt? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl! Ik weet als geen ander hoe dit voelt!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Tilda is moeder van Livia en Emmi. Ze maakte na de geboorte van haar dochtertje een postnatale depressie door.
Nadat deze was opgeklaard, wilde ze graag moeders helpen, zoals ze zelf ook geholpen is tijdens haar postpartum depressie. Daarom besloot ze haar eigen begeleidingspraktijk voor mama's zonder roze wolk op te richten. Vanuit haar expertise als therapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van postnatale depressies, begeleidt ze moeders weer het positieve pad op.
Ook heeft ze de podcast The Real Deal bedacht en interviewt ze in de BabyBytes-podcaststudio deskundigen die advies geven aan kersverse ouders.
Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje