In het boek 'Vrije geboorte' van Anne Myrte Korteweg wordt vaker de term ‘angst’ aangehaald. Voor mij als psycholoog geen onbekende term. Op bewust niveau ervaar ik nu geen angst, zo voel ik het. In ieder geval niet voor de bevalling. Hier kijk ik juist naar uit! Door het lezen van het heersende taboe rondom bevallingstrauma’s en de overtuiging dat bevallen per se pijnlijk is, naast mijn overtuiging dat bevallen juist een prachtig iets is, weet ik dat ik er goed in sta. Rondom de bevalling ervaar ik op bewust en onbewust niveau geen angst voor pijn.
Contact weg
Maar als ik lees over het contact met je baby die in je buik groeit en de ultieme geluk beleving bekruipt me een gek gevoel. Dat heb ik niet meer. Dat gevoel dat ik moeder word, dat ik het grootste geluk van de wereld ga ervaren. Het gevoel dat je ALLES doet en ALLES laat vallen voor je kindje. Waarom heb ik dat niet meer? Dat past helemaal niet bij mij. Waar is dat gelukzalige gevoel? Hiervoor moest ik naar mijn angsten! Dit inzicht kwam vrij snel. Ik ben uit contact met de kracht en schoonheid van mijn lichaam en erger nog, uit contact met de zwangerschap en mijn kindje. Gek genoeg is de schok van dit inzicht van korte duur. Ik voel ruimte, dus ik zit op het goeie spoor.
Hoe kan ik zo uit contact geraakt zijn met mijn lijf en zwangerschap?! Waarom heb ik met dertig weken zwangerschap nog vaak momenten dat ik naar mijn buik kijk en denk ‘oh ja, ik ben zwanger’ Bizar! En niet goed! Maar ook de verklaring hiervoor heb ik snel ontrafeld. Vanaf week twintig kwam er namelijk een keerpunt in mijn zwangerschap. Een tegenslag op medisch vlak, waardoor ik mezelf (en vooral mijn lijf) ongeschikt bevond voor het moederschap. Daarop volgde een aaneensluiting van tegenslagen: een flair van de reuma, urineweginfectie, pijnlijke contracties, naar het ziekenhuis moeten in verband met de zorgen over een mogelijke vroeggeboorte, ziektewet, bedrust, nog een flair van de reuma, toename van pijnlijke contracties en steeds meer controleverlies. En dan nog alle extra controles die hiermee gepaard gingen, laat staan de zorgen over complicaties bij de zwangerschap en de toenemende angst voor vroeggeboorte: voor mijn gevoel het falen als moeder. Dit was niet hoe ik de zwangerschap had voorgesteld.
Dé periode waarin je het meeste contact gaat voelen met je kindje, werd overschaduwd door focus op mijn baarmoeder als orgaan. ‘Voel ik iets?’ ‘Hoort dit wel?’ ‘Moet ik de verloskundige bellen?’ ‘Groeit mijn buik wel voldoende?’ ‘Waarom kom ik niet aan?’ De angst wordt hierin erg duidelijk. Mijn aversie voor de medische protocollering en de medische benadering van zwangerschap in plaats van de natuurlijke benadering ervan was kennelijk toch deel van mij geworden.
En nu?
Mooi inzicht, en nu? Mijn oplossend vermogen komt de hoek om kijken. Ik heb nog 10 weken de tijd om het contact te herstellen en me voor te bereiden op het ouderschap. En die tijd ga ik gebruiken! De TV gaat zo min mogelijk aan; dit verstoort mijn ontspanning en contact met mezelf in het hier en nu. Ik ga weer muziek maken en luisteren. Mijn piano is mijn emotionele uitlaatklep en dus ook de brug naar mijn innerlijke wereld. Iedere dag yoga en ademhalingsoefeningen, ook samen met mijn partner. Ik zal vaker even bewust contact maken met de baby. De komende tien weken staan in het teken van het genieten van de zwangerschap!!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)