Annette kreeg er vaak vragen over: waarom had ze in haar bevallingsplan gezet dat ze bang was voor een zuurstoftekort? Achteraf is ze blij dat ze die opmerking er expliciet in had gezet. In haar bevallingsverhaal lees je waarom.
Het is woensdagmiddag 25 november 2015, ik ben 37,3 weken zwanger en ik sta in het zonnetje de ramen te zemen. Binnen draait de wasmachine en het beddengoed hangt uit het raam. Heerlijk alles schoon. Als ik klaar ben ga ik naar de verloskundige voor mijn controle afspraak. Ze vraagt hoe ik me voel, het gebruikelijke ritueel aan het einde van de zwangerschap. Ik voel me moe, zie af en toe sterretjes en van mij mag de kleine man wel komen. Na het meten van mijn bloeddruk, die aan de hoge kant is, stuurt ze me naar het ziekenhuis voor extra controle.
Ingeleid
Nadat we in het ziekenhuis waren aangekomen, werd er een CTG-scan gemaakt. De uitslag was niet wat ik verwachtte. Een zeer vriendelijke gynaecoloog vertelde mij dat de bloeddruk te hoog was. “Wat denk je ervan om morgen te bevallen?” Vroeg ze. En ik zei, “Nee! Dat kan niet want hij is nog helemaal niet rijp genoeg.” Puntje bij paaltje werd mijn bevalling donderdag ingepland en zou ik dan worden ingeleid.
Ik werd naar een kraamkamer gebracht, mijn onderkomen voor de komende dag(en). Daar belde ik mijn partner met het bericht dat hij de volgende dag papa zou worden. Rond 19:30 uur was hij ook met alle spullen in het ziekenhuis aangekomen.
Sterrenkijker
Om 08:00 stond ik gedoucht en al klaar voor de inleiding. Ik had al 2 cm ontsluiting en kon daardoor gelijk aan het infuus. Rond 14:00 uur had ik 6 cm ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken en daaropvolgend werden de weeën veel heftiger. Ik vroeg om een po, want ik had het gevoel dat ik heel nodig moest poepen. Maar, en nu komt het: dat mocht niet. Je mag niet persen bij geen volledige ontsluiting en dus ook niet poepen. De druk ging helaas niet weg, dus besloot de gynaecoloog een echo te maken. Onze zoon lag als een sterrenkijker en dat verklaarde de druk om mijn endeldarm.
Bevallingsplan
In mijn bevallingsplan had ik geen kaarsjes, muziek en whatever opgeschreven, maar wel dat ik bang was voor zuurstoftekort. Iets waar blijkbaar weinig mensen over nadenken, omdat mij door verschillende artsen werd gevraagd waarom ik dat in mijn plan had opgeschreven. Het heeft in ieder geval zeker bijgedragen aan het adequate handelen van het zorgpersoneel.
'Ik wil een keizersnee!'
De weeën werden steeds heftiger en de hartslag van onze zoon ging heen en weer. Ik wist niet meer hoe ik moest puffen, liggen of zitten. Hoe moest ik in vredesnaam volledig ontsluiten als ik me niet kon ontspannen, omdat ik steeds mijn billen samen kneep? Ik zei dat ik een keizersnede wilde. Ze namen bloed af uit z’n hoofdje om te kijken of z’n zuurstofgehalte nog goed was. De gynaecoloog stond naast mijn bed toen ze het telefoontje ‘niet betrouwbaar’ kreeg. De uitslag: direct een spoedkeizersnede. Meteen daarna kwam het telefoontje dat het zuurstofgehalte wel goed was. Het enige wat ik kon denken was: ik wil een keizersnee!
Ik werd naar de OK gereden voor een ruggenprik en verder klaar gemaakt voor de sectio. Ik voelde nog wat getintel van een ‘vork’ die ze in mijn buik prikten om te checken of de verdoving goed werkte. Gelukkig was de verdoving goed gezet en heb ik behalve van wat geduw en getrek niets gevoeld. De verpleegkundige die bij mijn hoofd stond, heeft prachtige foto’s gemaakt en me heel goed begeleid. Wat een schat!
'Hi meisje!'
En daar kwam om 16:08 uur onze prachtige zoon gezond en wel ter wereld. Hij werd op mijn borst gelegd en het eerste wat ik zei was ‘Hi meisje’. Geen idee waarom ik dat zei maar ik zal het nooit vergeten.
Inmiddels is hij een gezonde stoere jongen van bijna zeven en heeft hij een zusje van vier.
Snelle actie
Als kind zei ik al dat áls ik ging bevallen dan alleen via een keizersnede. Toen ik in de bevalkamer lag en werd ingeleid, ging er nog door m’n hoofd heen dat dit eigenlijk niet was zoals ik het me als kind voorstelde. Uiteindelijk zijn dan toch allebei onze kinderen via een keizersnede geboren.
Ik voelde me gehoord toen ik zei dat ik een keizersnede wilde. Juist omdat de gynaecoloog daarna vrij snel actie ondernam. Had ze dat ook gedaan als ik het niet had gezegd? Geen idee. Maar ik ben heel blij en dankbaar voor het adequate handelen van de gynaecoloog en de verpleegkundigen. Het had ook heel anders kunnen aflopen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)