Als Annabel ruim 40 weken zwanger is, heeft ze een afspraak bij de verloskundige om te strippen. ‘Ik vertelde aan de verloskundige dat ik sterk het gevoel had dat de bevalling zou beginnen met gebroken vliezen. De verloskundige vertelde dat dit in 10 procent van de gevallen voorkomt, dus ik moest er niet te veel van uitgaan.’
“Die nacht werd ik om 2:00 uur wakker met het gevoel dat er iets kriebelde tussen mijn benen. Ik sloeg mijn deken open en voelde dat ik in een plasje vocht lag. Toen ik opstond bleef er vocht langs mijn benen lopen... Even ruiken of dit geen urine was, maar ik rook een soort zoetige lucht. Het is begonnen!”
Rommelen
“Die ochtend begon het af en aan te rommelen en in de loop van de dag kwam de verloskundige langs. Af en aan kwamen weeën maar niks zette door. Na 24 uur zou ik medisch worden en was de ideale situatie van een thuisbevalling daarmee geen optie meer. Het bleef rommelen en ondertussen voelde ik de baby steeds minder bewegen. Dus we besloten iets eerder naar het ziekenhuis te vertrekken dan gepland, de ochtend daarna al”.
“De volgende ochtend om 07:00 uur stapte ik het geboortecentrum binnen met enorme kraamverbanden tussen mijn benen voor het nog altijd lopende vruchtwater. Daar werd ik om 08:00 uur doorgeleid om te zorgen dat mijn baarmoedermond goed kwam te staan en werd ik aan de monitor gelegd om de baby te checken, hij deed het prima gelukkig! Maar helaas, ik had nog geen ontsluiting en was dus ook lichtelijk teleurgesteld”.
Het kon een lange zit worden
“Mijn man en ik installeerden ons in de geboortesuite en ik belde mijn moeder dat ze nog wel langs kon komen in het ziekenhuis omdat het een lange zit zou worden. Kort na de eerste tabletten om door te leiden kwamen de weeën op gang. Donderdag ging af en aan met op den duur 4 á 5 weeën per 10 minuten en mijn man en moeder zaten bij mij op de kamer. Vlak voor de wisseling van personeel in de nacht werd ik gecheckt; geen ontsluiting maar wel een goed staande baarmoedermond. Dit wordt echt een hele lange reis... Ik was vrij moe maar kon de pijn nog prima handelen. Ik kreeg iets om te kunnen slapen, maar de weeën kwamen er doorheen en dus werd dit de tweede nacht zonder slaap.”
Weeënopwekkers
“Vrijdag in de ochtend kwam de gynaecoloog langs om het plan te bespreken. Ik had inmiddels een infuus en kreeg weeënopwekkers. De weeën zouden (nog) sneller komen gaf ze aan en ze raadde me inmiddels toch echt aan om een ruggenprik te nemen zodat ik nog wat rust kon krijgen. Ik moest immers nog de sprint kunnen trekken wanneer ik volledige ontsluiting zou krijgen en ik was al vrij moe. Hoe gek het ook klinkt, ik wilde zo lang mogelijk alles kunnen voelen dus ik sprak af dat ik nog tot de middag probeerde en dat ik tussen 12:00-12:30 uur een beslissing door zou geven.”
Toch een ruggenprik
“De pijn werd nog intenser door de opwekkers en ik had geen rustmomenten meer tussen de weeën door. Ik pufte ze weg, ronddraaiend op de bal maar merkte dat mijn lichaam inmiddels wel erg moe begon te worden. Ik zat heerlijk in mijn eigen bubbel en had muziek op mijn oren. Mijn man was even naar huis om te douchen, om te kleden en uit het ziekenhuis te zijn maar kwam aan het eind van de ochtend terug.
Om 12:00 gaf ik een go voor een ruggenprik. Rond een uur of 13:00-13:30 uur werd deze geplaatst. Wat een rust keerde er in een keer terug in mijn lijf. Ik lag op mijn zij om in slaap te vallen maar om 14:30 uur stond ineens mijn kamer vol met mensen die aan de monitor zaten. De kleine kreeg het moeilijk en ik mocht niet op mijn zij liggen. Op mijn rug bleef zijn hartslag stabiel en dus was dit de enige houding waar ik nog in mocht liggen. Slapen zat er daardoor wederom niet in.”
Volledige ontsluiting
“Om 14:30 uur werd ik gecheckt, 1 á 2 cm ontsluiting. Zucht. Mijn moeder ging even terug naar haar B&B zodat ze haar honden uit kon laten en ik probeerde wederom wat uit te rusten terwijl ik de monitor in de gaten probeerde te houden. Mijn man draaide het scherm voor me weg omdat hij het onrustig vond voor me en de verpleegkundige gaf aan dat ze vanaf hun 'kantoor' de hartslag van de baby constant in de gaten hielden.
Rond 15:30 uur begon ik pijn te voelen en kreeg ik een rare druk op mijn buik. Ik begon te trillen als een rietje en de pijn kwam weer terug. Dit werd met de minuut intenser en intenser. Mijn man piepte de verpleegkundige op en al snel stond er een dame in de kamer. 'Ik voel druk, ik krijg het gevoel dat ik moet persen'. De verpleegkundige zei dat dit haast niet kon, omdat ik zojuist nog maar op 1 á 2 cm ontsluiting zat. Ik gaf aan dat ik toch echt wel degelijk pijn begon te krijgen en wilde persen. Om 15:45 uur werd ik nogmaals gecheckt: 10 cm ontsluiting! Huh? Mijn moeder was al gebeld door mijn man en stond dus binnen no-time weer in het ziekenhuis, bezweet van het rennen. De kamer werd gereed gemaakt en ik trilde en trilde in afwachting tot ik mocht persen. De ruggenprik was al uitgezet en de pijn kwam langzaam terug.”
De eindsprint
“Ik kreeg groen licht om te persen om 16:00 uur. Maar echte persweeën voelde ik niet. Ik voelde wel persdrang, maar geen wee waarin dit piekte. Waarschijnlijk kwam dit nog door de ruggenprik. Ik begon dus op gevoel te persen, in hoeverre dit kon, en werd aangemoedigd door het team om mij heen. Op de monitor konden zij zien wanneer ik een wee had en zo pufte ik me er doorheen. Ik was net zo'n 25 minuten bezig toen de verloskundige mij aansprak: 'Meid, je moet nu alles geven. De baby heeft het moeilijk. Geef nu alles anders moet ik er een knip in zetten'. Ik wilde geen knip en wilde al helemaal niet dat mijn baby het moeilijk had. Dus knallen maar. Bij de een na laatste perswee toen het hoofdje kwam zei ik 'Oo.. dit voelt echt heel vervelend, dit is echt niet fijn!’
Ik had toen het gevoel dat ik nog veel langer door moest, maar 1 wee daarna kwam onze zoon eruit met de navelstreng een aantal keren om zijn nek gedraaid. Dit verklaarde ook waarom hij het steeds benauwder kreeg. De navelstreng werd van zijn nek gedraaid en al snel kwam er een enorme schreeuw uit zijn lijfje en werd hij bovenop mijn borst gelegd. 16:35uur: daar was hij dan, alsof hij er altijd al was...”
Jouw bevallingsverhaal
De redactie van BabyBytes is altijd op zoek naar nieuwe bevallingsverhalen. Wil je jouw bevallingsverhaal graag delen, gebruik dan dit formulier om jouw verhaal naar de redactie te mailen. Als je eventueel anoniem wilt blijven dan kun je dat heel eenvoudig in het formulier aangeven.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje