Eerder schreef ik al over de kraamborrel. Een fenomeen dat sinds een paar jaar steeds meer gangbaar is geworden en de gewone kraamvisite vervangt. Logisch die kraamborrel. Of toch niet?
Zoek op Google op babyborrel en je wordt doorverwezen naar Pinterest, komt uit op de honderden mamablogs die er zijn en je vindt websites van kraamplanners, de zwitsal-variant op weddingplanners. Voor een paar honderd euro komt er iemand de hapjes, drankjes en versiering regelen.
Twee maanden geleden kreeg ik weer een uitnodiging, en ik heb er eigenlijk twee gedachten over:
Van de ene kant vind ik het een beetje onpersoonlijk, dat komt misschien ook omdat de vier kraamborrels die ik tot nu toe heb bezocht eigenlijk hetzelfde verliepen. Stap 1. Je komt binnen in een mooi versierd, huis, restaurant, tuin of tent. De hele omgeving is roze of blauw, overal is aan gedacht en het nodigt uit tot gezelligheid. Er zijn, afhankelijk van je relatie tot de ouders, veel bekenden en wordt het een prima ‘feestje’.
Stap 2. Je geeft het cadeau of legt het op een cadeautafel. Dit laatste is mij echt gebeurd, en vond ik ronduit asociaal. Sorry. Ik sta mijn best te doen in een speelgoedwinkel en dan kan ik het daar neerleggen? ‘Leg daar maar neer als je wil, anders staat er dadelijk zo’n lange rij…’ Say what??!
Stap 3. Je feliciteert de ouders, kijkt in de wandelwagen, zegt ahhh, en zegt daarna ‘we spreken elkaar zometeen nog eventjes.’ Aangezien iederéén dat zegt en de ouders gefeliciteerd (en het kind gevoed) moet worden kan die belofte veranderen in ‘we spreken snel af!’
Stap 4. Je eet/drinkt en hebt het gezellig met anderen. Als je niet die ene collega bent die verder niemand kent tenminste.
Stap 5. Je gaat naar huis met een bedankje. Of niet.
Op alle vier de babyborrels heb ik geen details over de baby gehoord. Geen idee hoe de vader de bevalling heeft ervaren. Geen leuke verhalen over de liefste kraamverzorgenden, over twijfels en over tips. Niet de baby vastgehouden, enzovoort. Ik sprak de ouders maximaal tien minuten en dan ook nog aan een statafel met zeven anderen erbij. En op de cadeautafel-babyborrel sprak ik de ouders niet. Te druk. Is dat dan slecht? Nee. Maar het is voor z’n grote gebeurtenis wel ‘jammer’. Vind ik. En om dan een paar weken later terug te gaan, dan houd je je niet echt aan de wensen van de ouders.
‘had ik het ook maar gedaan!’
Van de andere kant vind ik het hartstikke logisch, heel begrijpelijk en denk ik; ‘had ik het ook maar gedaan!’ Onze zoon kwam ter wereld met behulp van een keizersnede waardoor ik de eerste weken weinig kon. Wij als kersverse ouders snapten allebei niet echt hoe de baby werkte en wilden dat eigenlijk zonder kijkers uitvogelen. Soms kregen we kraamvisite om 19.30 uur en zaten wij om 19.00 uur aan elkaar te vertellen hoe graag we naar bed wilden. We waren moe, onzeker en na vier maanden kregen wij nog steeds visite. Nee, wij wisten het zeker. Bij een tweede zouden wij een kraamborrel doen.
Die tweede kwam pas 3,5 jaar later en dus waren we de belofte aan onszelf een beetje vergeten. Na de bevalling van nummer twee zat ik anderhalve week na de geboorte aan de beschuit met muisjes met de buurvrouw. Ik zat op één bil, bovenop een ice-pack en dat allemaal in een onderbroek waar je een zeilboot mee vooruit kunt blazen. Niet echt lekker-in-mijn-vel of zo. Mijn allerliefste buurvrouw zat naast me op de bank. Ze kletste, lachte, knuffelde haar pasgeboren buurmeisje, en bracht een schattig cadeautje mee. En ik vertelde over de kraamverzorgende, vertelde gedeeltelijk over de bevalling (ik was bang dat ik nooit meer een buurjongen of -meisje zou krijgen bij het ware verhaal) en ik dacht alleen maar; ‘laat me slapen en kom over een week of acht maar terug.’ Zelfs bij kraamvisite die na zes weken op visite kwam stond ik ze niet op de oprit al juichend te ontvangen.
Hadden we dan toch de babyborrel moeten doen?
Voor allebei valt iets te zeggen. Alles heeft voor- en nadelen en niets is goed of fout. Hoewel mijn voorkeur als gast ligt bij old-skool kraamvisite zou ik bij een derde toch gaan voor de babyborrel. Zonder cadeautafel en al helemaal zonder kraamplanner, dat dan weer wel.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Carolijn, 37 jaar. Getrouwd en moeder van Mats en Kaat.
Jarenlang gewerkt in de zorg voor kinderen met ernstige gedragsproblemen, en sinds een jaar werkzaam als freelance schrijver journalist zo u wilt.
Je kunt mijn teksten lezen op Babybytes, in Fabulous Mama, Telegraaf Vrouw, en bij een hoop zakelijke opdrachtgevers waar je niets aan hebt.
Twee keer per maand zal ik een bijdrage leveren aan het vernieuwde Babybytes. Een column, een artikel of een ander soort tekst.
Wil je graag dat ik over een bepaald onderwerp schrijf? Jij vraagt, ik schrijf. Onder het mom van 'vertel nog eens over...'
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje