Mamablogger Wopke vraagt zich af of zo'n babykamer wel nut heeft. Want hoe vaak slaapt een baby nu in zijn eigen kamertje?
Zo’n negen maanden lang draag je je kindje in je buik. Je staat voortdurend met elkaar in contact. Het kindje krijgt 24/7 voedingsstoffen toegediend en wordt letterlijk omgeven door zijn of haar moeder. Veilig, warm en geborgen. Dan is daar eindelijk het langverwachte moment: de geboorte.
Na een paar uur intensieve arbeid wordt je kindje geboren. Vertederd lig je ernaar te kijken: het mooiste en meest kostbare dat er bestaat, heb je eindelijk in je armen kunnen sluiten. Het wordt avond en je legt je kindje in het zorgvuldig uitgezochte ledikantje in de babykamer die al een paar weken startklaar stond. Nou… nee dus!
Voordat ik zwanger was, vond ik het de normaalste zaak van de wereld. Een baby in een babykamertje. Eigen wiegje, lief behang, voorbeelden op Pinterest genoeg! Ik hoorde van mijn moeder dat ik mijn eerste halfjaar op de kamer van mijn ouders had geslapen. Dat vond ik vooral heel praktisch, want ik had twee oudere broers en twee oudere zussen: de kamers waren dus gewoon op. Later kwam ik bij mijn zus op de kamer te slapen.
‘Rooming in’
Toen ik eenmaal zwanger was, begon ik me een beetje te verdiepen in borstvoeding. Dat leek me een logisch vervolg op een zwangerschap en op de voorlichtingsavond over borstvoeding hoorde ik voor het eerst over ‘rooming in’: het slapen van je kindje op de kamer van de ouders. Aangezien we van de extra slaapkamer in ons appartement waar we destijds woonden een werkkamer hadden gemaakt, hadden we al besloten om aan ‘rooming in’ te doen voordat we wisten wat het was. Het babybedje stond al opgemaakt op onze slaapkamer te wachten op onze zoon.
Nadat onze zoon eenmaal geboren was en we een eindje op weg waren, begon ik me steeds meer af te vragen waarvoor je nu toch ooit een babykamer zou kunnen gebruiken. Het eigen bedje van onze zoon bleek al te ver weg te zijn van ons bed, dus laat staan dat hij ooit op een eigen kamertje was gaan slapen.
Slaaptraining
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik zo’n moeder ben die haar pasgeboren kindjes niet kan laten huilen. Na een (niet zo’n moedige) poging om ons zoontje zelf in slaap te leren vallen, ben ik dan ook al heel snel gestopt met de slaaptraining die mij wel eens werd aangeraden als mensen hoorden dat ons zoontje bij ons in bed sliep en toch zo’n vijf tot zes keer per nacht wakker werd voor een slokje veiligheid, warmte en geborgenheid. En toen begon ik me wat meer te verdiepen in slaaptrainingen. Met name de zoveel-minuten-laten-huilen-training. Die druist niet alleen tegen mijn moederinstinct in, maar kan ik ook absoluut niet rijmen met mijn kennis van psychologie en psychopathologie.
In slaap huilen?
Want wat gebeurt er wanneer je kindje zichzelf in slaap huilt? Hij leert slaap associëren met stress. Uit onderzoek blijkt dat een baby die in zijn of haar bedje ligt te huilen grote hoeveelheden cortisol (het ‘stresshormoon’) aanmaakt. Pasgeboren baby’tjes (en ook jonge kinderen) kunnen nog niet goed zelfstandig hun emoties reguleren. Daar hebben ze hun ‘vertrouweling’
(meestal de ouders) voor nodig. Hoe sneller je je kindje troost wanneer het huilt, des te beter hij of zij leert hoe het om moet gaat met angst, verdriet, stress enzovoort. En dat is een vaardigheid die het de rest van zijn of haar leven goed kan gebruiken.
Geen babykamer, geen slaaptraining
Dus nee, voor mij geen babykamertje en geen slaaptraining. Wat wel? Je kindje lekker bij je nemen. In een co-sleeper, of veilig samen in een bed. Tot welke leeftijd? Tot de leeftijd die nodig is. Het ene kindje zal gemakkelijker in een eigen bedje gaan slapen dan het andere kindje. Kijk dus wat werkt voor jou/jullie en je kindje(s). En laat je vooral niet in verwarring brengen door alle verhalen van kinderen die na een week al het klokje rond slapen. Misschien fijn voor de ouders, maar er zitten minstens evenveel voordelen, zowel fysiek als psychisch, aan kindjes die regelmatig weer even op zoek gaan naar diezelfde veiligheid, warmte en geborgenheid waarbij ze zich die eerste negen maanden zo fijn hebben gevoeld.
Lezen
Voor wie meer wil lezen over de ‘gevaren’ van je kindje laten huilen (wel in het Engels): Psychologytoday.com. En ben je het na meer dan een jaar echt beu om voortdurend wakker te worden gemaakt om te moeten troosten, dan is dit de meest zachte ‘slaaptraining’ die ik heb kunnen vinden (ook in het Engels, maar de moeite waard om eens te lezen voor de geïnteresseerden): Drjaygordon.com.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje