Mijn eerste bevalling was een tweelingbevalling en dat ging me heel makkelijk af. Zelden hadden ze zo'n voorspoedige tweeling bevalling meegemaakt! Glimmend van trots heb ik daar, in het ziekenhuis op mijn kraambed, de conclusie getrokken dat ik goed ben in baren. Ofwel, geboren om te werpen.
Toen ik mijn tweede bevalling moest gaan plannen, was de keuze snel gemaakt. Ik ging natuurlijk thuis bevallen. Als sommige mensen me daarbij angstig aankijken en zeiden: 'vind je dat niet eng?' Dan snapte niet waar ze het over hadden. 'Nee hoor, ik baar heel makkelijk, dat gaat een makkie worden.'
Het begon al spannend. Een dag voor de uitgerekende datum werd ik ziek, niet gewoon ziek, maar doodziek. Kruipend naar het toilet en tien minuten overwegend of ik wel of niet mijn kopje thee op zou pakken om een slokje te nemen. Nadat ik een paar keer huilend de doktersassistente had opgebeld met de vraag of ze alsjeblieft iets hadden om het beter te maken, knapte ik gelukkig zes dagen na de uitgerekende datum op en voelde ik dat de baby zou komen. Precies op het juiste moment! Ik voelde me net sterk genoeg om de bevalling in te gaan. Sterker nog ik had er zelfs een beetje zin in.
Ik en mijn wee
Om 21 uur 's avonds ging ik slapen, en rond 0.30 uur 's nachts werd ik wakker van de eerste wee. De weeën kwamen eigenlijk meteen heel snel, elke zes minuten. Mijn vriend belde de verloskundige en zij arriveerde er binnen een half uur. Meteen even kijken hoe ver ik was en... hoppa zeven centimeter. Zie je nou wel, ik ben een ster in baren dacht ik! De weeën opvangen ging goed. Ik doe veel aan mindfulness en meditatie, dus pijn omarmen kan ik vrij goed. Ik en mijn wee, lekker samen op het bed. Al was het wel anders dan de vorige keer. De vorige keer was het alsof ik mee kon deinen op golven van pijn. Dit keer waren mijn vliezen nog niet gebroken dus leek het eerder op een grote ballon die steeds groter werd, maar net niet knapte. Net iets lastiger. Maar, toch, tot zover geen probleem.
Persen op kracht
Toen was het moment daar dat ik 10 cm had, maar... geen persweeën. Daar had ik ook ervaring mee en de vorige keer lukte dat ook best prima. Dus ik vroeg op kracht mocht persen. 'Ja hoor dat mag je proberen.' Dus daar ging ik, op kracht, persen zonder persweeën. Er gebeurde niks.
‘Wil je even op je knieën zitten?’ vroeg de verloskundige. 'Nee,' zei ik, 'want zo heb ik het vorige keer ook gedaan.' 'Je perst te veel naar binnen, zorg dat de drukte buiten gaat,' gaf de verloskundige als tip.
Ik begreep wat ze bedoelde en probeerde de druk te verlagen.
'Ga toch maar even op je knieën zitten.' Dit keer was het geen vraag meer.
Niet mijn meest charmante moment
Aangezien de baby er echt aan zat te komen, was de kraamzorg inmiddels ook al aanwezig. Daar zat ik dus op mijn knieën in mijn blote billen met de kraamzorg, mijn man, de verloskundige en de stagiair (die er ook bij was) achter me. Ik zoomde even uit en moest van binnen even lachen om de situatie en het uitzicht wat ze hadden op mij.
No way dat ik nu nog naar het ziekenhuis ga
Maar hup, geen tijd voor schaamte, dat kind moet eruit! Ik perste blijkbaar zo hard, dat de hartslag van de baby zakte tot 70. Dat was blijkbaar zo alarmerend, dat de verloskundige de ambulance belde. Het vreemde was dat ik totaal geen angst had, ik was zuiver bezig bent met het kind eruit krijgen. Geen seconde heb ik gedacht dat het mis zou kunnen gaan, het enige wat ik dacht was: 'No way dat ik nu nog naar het ziekenhuis ga. Dan moeten ze me zeker naakt op mijn knieën het raam uittakelen.' Ik had wel eens zo'n verhaal gehoord namelijk, van iemand die drie hoog woonde.
'Mag ik alsjeblieft nog een keer persen?' vroeg ik. 'Ja dat mag,' zei de verloskundige, 'maar echt alleen als je persweeën voelt.' ‘Ja, nu voel ik echt persweeën, nu gaat het lukken,' zei ik. Ik perste zo hard als ik kon en voelde het hoofdje. Ik was zo blij.
Hap naar tepel
Het duurde even voor de rest volgde en ik voelde wat getrek en gemorrel. Maar daar was hij! Mijn kleine Elliot! Hij was prachtig. Perfect. Zo lief. Meteen hapte hij naar de tepel. 'Ik weet niet hoe dit moet' zei ik. 'Hij wel, maak je geen zorgen.' Hij begon meteen te drinken. Heerlijk wat voelde dit fijn, zo natuurlijk, zo kloppend. Even voelde het alsof dit het enige moment van de wereld was. Ik geloof niet dat ik me ooit meer mens en onderdeel van de natuur heb gevoeld dan op dat moment.
Het ging toch goed?
Toen viel me het pas op dat mijn man er ernstig verwilderd uitzag en zowel de verloskundige als de stagiair wat verschrikt uit hun ogen keken.
'Het ging goed toch?' vroeg ik. 'Ja hoor, maar het einde was wel erg heftig. Nu is alles gelukkig goed,' zei de verloskundige. ‘Heftig? Er gaat toch altijd wel iets mis? Het was toch een makkelijke bevalling?’ vroeg ik. 'Nee, dit was geen makkelijke bevalling.' 'Het ging vlot,' zei de verloskundige, 'maar het was absoluut niet makkelijk.' 'Voelde je niet dat ik met mijn hand hem eruit heb gehaald.' 'O was dat je hand? Ik voelde wel wat ja,' zei ik beduusd. 'Zijn schouder zat achter je schaambot. Schouderdislocatie. Daarom kwam hij er niet uit.' legde ze uit.
In de war bleef ik achter. Het was een goeie bevalling, ik heb het goed gedaan. Een gezonde zoon, wat is het probleem nou?
Dit is jullie broertje
Mijn zoontjes kwamen naar boven rennen. Totaal verbaasd en verwonderd. 'Is hij er? Is dit hem? Niet waar mam, je hebt nog een buik.' Hardhandig drukt hij in mijn buik. 'Ja die is niet meteen weg schat. Duurt even. Dit is jullie broertje.' Bijna verlegen kijken ze naar hem. Even later verlaat iedereen het huis en blijf ik achter met Elliot. Knetter, dol, smoorverliefd ben ik.
Mijn beleving telt
De eerste sms'jes stromen binnen. Gefeliciteerd! Maar jeetje wat heftig allemaal zeg, gelukkig is het goed afgelopen! Heftig? Het was toch een vlotte bevalling? Weer ben ik verbaasd. Mijn man komt binnen en kruipt weer terug in bed. Verliefd staren wij hem aan.
'Wat is hij prachtig zeg, goed gedaan liefje,' zei hij. 'Ik kreeg sms'jes dat het heftig was. Zo heftig was het toch niet?' vroeg ik. 'Nou behoorlijk heftig hoor. Jij hebt dat blauwe hoofd er niet uit zien hangen,' zei hij. 'Maar het ging toch goed, dat was toch maar kort? Hij is toch gezond?' beargumenteerde ik. 'Ja dat wel, maar de ambulance, de hartslag en dan dat hij er niet uitkwam. Ik vond het nogal wat,' zei hij. Weer verbaasd.. 'Het was gewoon een goeie bevalling. Ik wil niet dat je tegen iedereen zegt dat het niet goed ging, want zo heb ik het helemaal niet beleefd.' 'Het ging goed en vlot.' zei ik resoluut.
In drie uur een kerngezonde jongen. Bovendien kan ik heel goed baren en dat wil ik graag zo houden.
Een heftig bevallingsverhaal, ondanks dat Esther het niet zo heeft beleefd. Herkenbaar?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Joke en ik ben newborn- en gezinsfotograaf bij Precious People Media. Ik vind het belangrijk dat een fotoshoot bij mij niet alleen hele mooi foto’s oplevert, maar ook een bijzonder fijne ervaring is. Het helpt daarbij enorm dat ik zelf moeder ben van drie kleine kinderen (4,2 en bijna 1).
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje