Voor de geboorte van ons eerste dochtertje hadden mijn vriend en ik de geboortedatum goed geraden, we wisten allebei zeker dat het 6 januari zou worden. Ik had al een paar dagen voorweeën en we maakten grapjes dat het nog niet zou gebeuren omdat de datum niet klopte.
Even timen
Tot op 5 januari de weeën rond half tien ‘s avonds langzaam begonnen te komen. Omdat het elke avond zo was, dacht ik er nog niet veel van. Een uur later ging ik voor de grap toch even timen. Om de 2 á 3 minuten had ik een wee van 50 seconden…
Wat te doen?
Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, want op internet las ik dat je om de vijf minuten een wee van een minuut moest hebben. Waren dit voorweeën? Of hield mijn lijf zich niet aan de juiste duur en tijd zoals het hoorde?
Ruime centimeter
Voor de zekerheid belde ik de verloskundige, die wilde wel even komen kijken. Ze was er om 1.00 uur en vertelde me dat het inderdaad begonnen was. Ik had een ruime centimeter ontsluiting. We spraken om half vier af in het geboortecentrum.
Ik voelde me rustig en nam even een douche, zodat ik met verse make-up en gewassen haar richting het ziekenhuis kon gaan. Onder de douche begonnen de weeën nog sneller achter elkaar te komen, ook duurden ze zo lang dat ik er angstig van werd.
Vertrouwde het niet
Ik riep mijn vriend om te vertellen dat ik het niet vertrouwde en graag naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Toen ik daar eenmaal aankwam, was het drie uur. De weeën waren niet te doen. Ik was zo bang dat ik me aanstelde en maar een cm opgeschoten was.
Hartslag
De verloskundige keek hoeveel ontsluiting ik had en ging op zoek naar een hartslag van de baby, maar kon deze niet vinden. Er kwam meteen een gynaecoloog bij. Ik had al 9,5 cm ontsluiting en een heftige weeënstorm.
Alarmbellen
Alle alarmbellen gingen rinkelen en de kamer stond binnen no-time vol met artsen. Ik kreeg weeënremmers en er moest met spoed een keizersnede uitgevoerd worden. Het wachten duurde een heel lang half uur omdat er ‘s nachts geen anesthesist aanwezig is, deze moest vanuit huis komen. Ik had het zo zwaar dat ik m’n bewustzijn een paar keer verloor door de pijn.
Operatiekamer
Eindelijk konden we naar de OK, waar mijn vriend door een raampje moest toekijken hoe ze me onder zeil brachten en binnen een minuut hardhandig ons meisje ter wereld hielpen. Ze maakte geluid maar werd meteen door een team kinderartsen meegenomen. Haar Apgar-score was niet best, 2, 4 en 5.
Niets meegemaakt
Twee uur later kwam ik bij. Het was onwerkelijk dat ze geboren was en dat ik er helemaal niks van meegemaakt had. Achteraf hoorde ik dat het een code donkerrood situatie was en dat de gynaecoloog dacht dat ze een dood kindje ter wereld ging brengen.
Dankbaar
Gelukkig was dat niet het geval! We hebben een prachtig, gezond meisje gekregen, Romée. Geboren op 6 januari, precies zoals haar papa al voorspelde. Ik ben zo dankbaar, voor mijn vriend die me geweldig bijgestaan heeft, voor de gynaecoloog die zo snel heeft gehandeld, voor mijn heerlijke dochter die het zo goed doet en voor mijn intuïtie waar ik naar geluisterd heb en die me vertelde dat er iets niet goed was.
Wil jij graag je bevallingsverhaal delen? Stuur dan een mailtje naar laura@babybytes.nl en wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site. Lees hier nog meer bevallingsverhalen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (4) Stuur een bedankje