Als BabyBytes-lezeres Bianca te horen krijgt dat ze zwanger is van een tweeling is de schok groot. Als snel verandert dat in blijdschap, maar in week 21 krijgt ze hartverscheurend nieuws te horen. ‘Ik bleek 5 centimeter ontsluiting te hebben. Ik wist dat we onze kinderen gingen verliezen.’
“In juli 2018 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Op 17 augustus 2018 stond de eerste echo gepland. Ik had mij iets te goed aan de opdracht gehouden om met een volle blaas te komen. Na een snelle uitwendige echo werd mij gevraagd even te gaan plassen. Eenmaal terug werd er een inwendige echo gemaakt en al snel werd duidelijk dat ik zwanger was van een tweeling!”
Tweeling
“Het leek te gaan om een twee-eiige tweeling. De meest gunstige variant van een meerlingzwangerschap. We waren in shock, maar al snel sloeg dit om naar blijheid. Een tweeling was eigenlijk ook wel heel makkelijk. We wilden immers maar twee kinderen, dus dan waren we mooi in een keer klaar.”
Voorbereidingen
“Ik was ziek, zo ontzettend ziek! Ik bewoog alleen tussen bed, bank en wc. Omdat ik zo ziek was, begonnen we al snel voorbereidingen te treffen. Boven moest het een en ander gebeuren, want de beoogde babykamer was te klein voor twee kindjes. Een kinderwagen werd gekocht, de spullen voor de babykamer werden besteld, de kamer begonnen we daadwerkelijk in te richten en er werden kleertjes aangeschaft. Alle controles en echo’s waren meer dan perfect. Sinterklaas kwam al bijna richting Nederland en ik fantaseerde over twee kinderen met wie ik het volgende jaar de intocht op tv zou kijken.”
Slijmprop verloren
“Op 14 november 2018 verloor ik mijn slijmprop. We hadden net een goede GUO (geavanceerd ultrageluidonderzoek) bij 20 weken achter de rug, dus ik maakte mij niet direct zorgen. Wel belde ik voor de zekerheid het ziekenhuis. Ik had geen pijn, geen bloedverlies en voelde mij niet anders dan anders. Dezelfde dag ging ik ook naar een bijeenkomst van Centering Pregnancy bij de verloskundige. Bij de controles daar leek alles in orde en hoorde ik twee sterk kloppende hartjes.”
Pijn
“Op 18 november 2018 kregen we visite. Een gezellige, maar drukke dag. Nadat de visite weg was kreeg ik last van mijn buik. Bandenpijn dacht ik. Voor we gingen eten ging ik nog even plassen. Ik zag een vlek in mijn donkere ondergoed. Automatisch rook ik of het geen vruchtwater was. Aangezien ik bekend was met nierstenen, mijn slijmprop was verloren en nu die plek zag hebben we het ziekenhuis gebeld. We mochten komen voor controle.”
Bewegende kinderen in vruchtwater
“Om 19.30 uur stonden we op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Mijn moeder belde op dat moment. Alsof ze wist dat er iets aan de hand was. Eenmaal op de afdeling werd er een echo gemaakt. We zagen twee druk bewegende kinderen in voldoende vruchtwater. Ik grapte nog dat het dan niet uitmaakte wat er met mij aan de hand was, want met mijn kinderen was alles goed. Er werd een echo van mijn nieren gemaakt, maar die waren mooi slank.”
'Het is niet goed'
“De urine die ik inleverde zat vol bloed. Besloten werd om een inwendig onderzoek te doen. Ik vergeet het gezicht en de woorden van de assistent gynaecologie nooit meer. ‘Het is niet goed. Ik zie de vliezen.’
Ik bleek 5 centimeter ontsluiting te hebben. Ik was bijna 21 weken zwanger. Dat betekende dat we onze kinderen gingen verliezen. Ik belde mijn ouders en mijn moeder zou spullen komen brengen. Om 23:00 uur stapte ze de verloskamer binnen. Ik zei haar dat ik op haar had gewacht, maar dat ik nu echt moest persen.
Om 23:07 uur werd Daan geboren. Een prachtig kereltje van 25 centimeter en 350 gram. Een kopie van mij. Hij leefde en is rustig op mijn borst overleden. Zijn placenta werd maar niet geboren en ik verloor veel bloed. Er werd besloten dat ik met spoed naar de OK moest.
Op 19 november om 00:38 uur is Koen op de OK geboren. Helemaal af en een kopie van zijn vader. Met 25 cm en 325 gram veel te klein. Hij was inmiddels overleden. Door de spoed waarmee hij gehaald moest worden, had hij een deukje in zijn hoofd. Dat vond ik heel moeilijk om te zien en ik durfde hem in het begin niet vast te houden.”
Naar huis
“Na een nacht in het ziekenhuis mochten we onze prachtige zoons mee naar huis nemen. Niet in een autostoel of wandelwagen, maar in een waterbak. Niet via de hoofdingang waar iedereen normaal gesproken zou kijken naar die mooie tweeling met stralende ouders, maar via de achteruitgang.”
Afscheid
“Daan en Koen zijn nog tot de dag van de uitvaart bij ons thuis geweest. Ze stonden in de waterbak op de commode in hun eigen kamer. We hebben ze gekust, geknuffeld en verzorgd, kraamvisite gehad en beschuit met muisjes gegeten. We hebben ze het mooiste afscheid gegeven wat we maar konden bedenken. Het is niet goed, maar het is goed zo. De jongens hebben niet geleden en ze zijn nog samen. Zij hebben ons ouders gemaakt en daar zijn wij heel dankbaar voor.”
Wil je ook jouw bevallingsverhaal delen? Gebruik dit formulier om jouw bevallingsverhaal naar de BabyBytes-redactie te sturen. In het formulier kun je eventueel aangeven of je dit anoniem wilt doen of niet.
Beeld: eigen foto (op beeld de partner van Bianca met hun overleden zoontjes in zijn handen)
Nieuw bij BabyBytes: de bevallingsverhalenpodcast
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (10) Stuur een bedankje