Sodemieters. Ik ben TOTAAL van mijn padje. Sinds ik weet dat de kinderen een week op vakantie gaan met hun vader loop ik als een bipolaire patiënt rond: het ene moment geniet ik van het leven, hum mee met een nummer van Maroon5 en een seconde later kan ik in janken uitbarsten en gevoelsmatig ter aarde storten. Dus. Herkenbaar?
Ik had hier dus echt geen idee van he. Ik wist dat je kinderen missen zwaar kon zijn, maar dat het zó veel met me zou doen dat ze een week lekker happy ergens op een camping zitten straks… Ergens vind ik het bizar: ze gaan onwijze lol maken, het naar hun zin hebben, gek doen, vriendjes maken, spelen tot diep in de avond; dus WAAR maak ik me druk om?! En toch…
Toen ik het hoorde besloot ik niet thuis te gaan sippen of me op mijn werk te storten. Ergens snap ik ook wel dat ik tijd nodig heb om de scheiding te verwerken dus de week dat de kindjes weg gaan ga ik ook een weekje weg. Met het vliegtuig notabene, dus het is serious business.
Jaja, moeders gaat even van haar ‘vrijheid’ genieten: aan het strand met een dozijn boeken, een lekker drankje, dippen in de azuurblauwe zee, ’s avonds lekker eten en als het mee zit een dansje doen!
Nou, na het boeken heb ik dus eerst een half uur zitten janken. En vervolgens heb ik mezelf heel hard uitgelachen: dit was de eerste heerlijke strandvakantie die ik boekte waar ik vervolgens om ging zitten janken.
Loslaten
Als therapeut heb je het regelmatig over ‘de navelstreng doorknippen’, je kinderen loslaten en zo. Allemaal mooi en aardig maar bij een scheiding is het alsof ze de navelstreng gewoon -hoppa!- losgerukt hebben en daar moet je het maar mee doen. En de kinderen ook. Niks ‘geleidelijk aan’, gewoon gáán.
Lastig. Voor alle partijen. Al maken we er het beste van.
Wat je het beste kunt doen
Volgens mij is het beste wat je kunt doen het maar over je heen te laten komen. Af en toe lekker janken hoort erbij; het maakt zelfs stofjes vrij die je helpen bij het verwerken van alles.
En natuurlijk er voor je kinderen te zijn waar en wanneer ze je nodig hebben. Ze het gevoel geven dat, ook al doet het je pijn, je het echt super voor ze vindt dat ze met de andere ouder plezier gaan maken.
Want daar gaat het toch uiteindelijk om? Als zij gelukkig zijn kunnen wij ook rustig aan weer gelukkig worden.
En wie weet, misschien ga ik wel echt keihard genieten en een dansje doen…;-)
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje