Negen maanden geleden besloot ik het roer eens rigoureus om te gooien. Ik was weer op mijn oude gewicht van voor de zwangerschap en paste weer in m’n oude spijkerbroeken.
Toen ik eenmaal op dat punt was aanbeland, begon er een stemmetje in mijn achterhoofd te praten: “Je zou nog meer af kunnen vallen. Het is nog maar een paar kilo en dan ben je weer op je laagste gewicht ooit aanbeland. Ik volgde dat stemmetje, begon met een nieuw eetplan en voor ik het wist, was ik weer obsessief aan het sporten en eten geslagen. Wat fucking irritant, dacht ik op een gegeven moment. Is het dan nooit goed? Het antwoord was niet zo simpel. Want waarom is het eigenlijk nooit goed bij ons vrouwen? Waarom kunnen we niet in de spiegel kijken en denken: ja! Ik zie er potverdorie hartstikke goed uit!”
Size zero Omdat we door het beeld dat geschetst wordt in de bladen en social media, zijn gaan geloven dat alleen dun de norm is. Dat we er alleen toe doen qua schoonheidsideaal als we size zero zijn. Maar vind je dat zelf eigenlijk ook? Kijk jij naar andere vrouwen en vind je ze alleen mooi als ze dun zijn of mogen ze ook best curves hebben? Ik denk het laatste. Ook ik ben een vrouw met billen, heupen en een goed stel tieten en ik ben er retetrots op. Dus besloot ik dat het klaar was met dat irritante stemmetje in mijn hoofd.
Weg met de weegschaal Het was nu of nooit. Ik moet van die negatieve gedachten af en dus besloot ik mezelf te onderwerpen aan een zelfbedacht experiment: mezelf niet langer wegen en het op eigen kracht gaan doen. Voor iemand met een historie met eetproblematiek, is dit nogal een ding. Want ik vond het altijd heel belangrijk om een getal te weten. Dan wist ik waar ik aan toe was en waar ik naartoe wilde. Vooral dat laatste, ik wilde altijd naar een ander getal toe. Een lager getal natuurlijk. Eenmaal bij dat lagere getal, voelde ik me zes seconden zielsgelukkig en dan kwam dat stemmetje weer: ”Kijk je uit, dat het er niet weer aankomt? Misschien kan je nog wel wat meer afvallen.” Dat werk. Het was eigenlijk nooit goed en ik voelde me dus altijd tekort schieten. Dus niet meer wegen, was mezelf enorm in het diepe gooien en ik denk dat dit één van de engste dingen is die ik ooit gedaan heb.
Aan het begin vond ik het heel erg moeilijk en heb ik vaak mindfulness toegepast om met mijn angsten om te gaan. Maar na een tijdje voelde ik dat ik rustiger werd. Dat ik me niet langer druk maakte over wat ik zou wegen. Na een halfjaar paste ik nog net zo goed in mijn kleding als daarvoor en ik had er geen dieet voor hoeven volgen. Ik bleef blijkbaar onbewust gelijk en kwam niet aan. Ook ik heb gesnoept en gesnaaid en ook ik heb gezondigd tijdens de feestdagen. Maar de knopen knallen niet van m’n jeans, ik scheur niet uit m’n jurk en kan nog steeds alles aantrekken in mijn kast.
Ideale plaatje Misschien ben jij ook een onzekere vrouw, een moeder die haar zwangerschapskilo’s maar niet kwijt lijkt te kunnen raken. Misschien is het nog niet zo goed gelukt omdat je er niet zo mee bezig bent en het je niet boeit. Chapeau! Knap van je! Of misschien vind je het juist wel heel vervelend dat het je niet lukt en sport je vier keer in de week en eet je tussen de middag alleen twee crackers met light spread. Misschien lukt het afvallen niet, omdat je er te veel mee bezig bent. Omdat je wil voldoen aan het ideale plaatje: goede moeder, carrièrevrouw en lekker wijf.
Een lekker wijf Maar wat maakt een vrouw, nou eigenlijk een lekker wijf? Volgens manlief is het simpel: een vrouw die zelfvertrouwen uitstraalt omdat ze van zichzelf houdt, precies zoals ze is. Dus ook met haar vetrollen, haar striae of haar Kardashian-kont. Ik heb mijn curves inmiddels volledig omarmd en ik zou willen zeggen tegen alle moeders die het gevoel hebben, aan de size zero-trend mee te moeten doen: flikker die weegschaal het huis uit! Echt, begraaf hem in de achtertuin of geef hem aan je buren. Hoe dan ook ga er niet langer op staan. Ga kijken naar wat je wel mooi vindt aan jezelf. Je ogen, je gezicht, je lach: you name it. Wees trots op wie je bent en stop met kijken naar je minpunten. Het leven is te kort om je hiermee bezig te hoeven houden. Het ware geluk zit hem niet in het ideale getal op die schaal, het ware geluk vind je als je jezelf accepteert precies zoals je bent. Punt.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Tilda is moeder van Livia en Emmi. Ze maakte na de geboorte van haar dochtertje een postnatale depressie door.
Nadat deze was opgeklaard, wilde ze graag moeders helpen, zoals ze zelf ook geholpen is tijdens haar postpartum depressie. Daarom besloot ze haar eigen begeleidingspraktijk voor mama's zonder roze wolk op te richten. Vanuit haar expertise als therapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van postnatale depressies, begeleidt ze moeders weer het positieve pad op.
Ook heeft ze de podcast The Real Deal bedacht en interviewt ze in de BabyBytes-podcaststudio deskundigen die advies geven aan kersverse ouders.
Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje