Buurman en Buurman

Ik zit een beetje ongemakkelijk bij het echtpaar op de bank te nippen aan mijn winterglow-thee. Buiten gaat het alarm van het Mercedes Vito-busje voor de twintigste keer af en ik glimlach als een boer met kiespijn naar de vrouw die bezorgd uit het raam tuurt. Om de ongemakkelijke stilte te verbreken vraag ik nog maar eens naar de twee katten van het stel die schijnbaar de dag erna jarig zijn. 

Nee, die wil ik niet
We kwamen eigenlijk een kast halen. Ik had op Marktplaats een prachtige geloogd grenen kast gevonden voor op de nieuwe kamer van Kas. Nu Kas 3.5 jaar oud is, wordt het tijd voor een echte grotejongenskamer. Wekenlang had ik Pinterest afgespeurd en het ene geweldige kamertje na het andere gepind op mijn digitale prikbord. En toen bleek mijn zoontje ook ineens een mening te hebben. Het moest een hoogslaper worden, of zoals Kas het verwoordt ‘zo’n bed, niet op de grond, maar dan omhoog’. En al mijn Pinterest-prikborden konden hem niet op andere gedachten brengen en gingen linea recta de digitale prullenbak in. Maar uiteindelijk is het zijn kamertje en moet hij erin slapen en spelen, en deze kast kon zowel mama als zoon bekoren. 

Alarm
De voorbereidingen waren op zich goed. We hadden een tijd afgesproken en een busje gehuurd om de kast in te vervoeren. Mijn vriend is echter het type man dat voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten en dus had hij het goedkoopste busje gehuurd dat hij kon vinden. Bij het ophalen van de bus kregen we wel een halfbakken uitleg, maar ik hoor het half aan en vertrouw erop dat Bas wel luistert. Niet dus. Op het moment dat we op de bestemming de achterdeuren van het busje proberen te openen, gaat vrijwel direct het alarm af. Felle oranje lampen knipperen wild aan en uit en een loeiende sirene vult de straat. Wat we ook proberen, we krijgen de auto niet open en het alarm niet uit. Sommige gordijntjes worden discreet opzij geschoven en een groep bezorgde hang-bejaarden verzamelt zich in een voortuintje. 

Het scheelt maar een haartje
De eigenaar van de bus wordt gebeld en ik ga in op de uitnodiging van de vrouw om binnen een kopje thee te drinken. Zo gaat dat nou altijd bij ons. ‘Vlekkeloos’ komt niet in ons woordenboek voor, zeker niet als het om klussen gaat. Na een ogenschijnlijke eeuwigheid worden we gered door een aantal opgetrommelde hulptroepen die de Vito weer tot stilte weet te manen en kunnen we dan eindelijk de kast in het busje schuiven. Eind goed, al goed. Althans, tot blijkt dat de vrouw bij het opmeten van de kast geen rekening had gehouden met de toog aan de bovenkant, waardoor deze 6 centimeter te breed is voor de bus. Hoe we ook steken en duwen, de kast past met geen mogelijkheid in de bus. We concluderen dat er niks anders op zit dan de toog er op dat moment nog af te slopen. 

De toog
Het is inmiddels donker en de temperatuur bereikt het vriespunt. Op straat proberen wij met een sloophamer de toog van de grenen kast af te slaan. Nog geen tien minuten geleden vertelde de vrouw vol liefde over het meubelstuk waar ze na zestien jaar afscheid van nam, en nu molesteren wij het ding onder haar ogen. Ik zie aan haar gezicht dat het ergens best wel pijn doet. Het grootste gedeelte van de kast past na het vakkundig c.q. hardhandig demonteren eindelijk in de bus. De deuren blijven echter open en worden provisorisch vastgebonden met een paar touwtjes. Terwijl we met 50 kilometer per uur terugrijden naar huis en ik angstvallig in de autospiegel tuur, praten we na over het fiasco. Inmiddels kunnen we al wel weer lachen om onze buurman en buurman-avonturen. Als Kas er maar gelukkig mee is en die mist die stomme lompe toog tenslotte toch niet. Het lachen vergaat ons echter al snel als we bij thuiskomst concluderen dat de kast eigenlijk helemaal niet door ons trapgat past... Shit… 

Lees ook de vorige columns van Sanne!

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons