Je hebt vrouwen waarvan men zegt ‘dat is een echte jongensmoeder of meisjesmama’. Zelf val ik volgens anderen, en ook wel beetje volgens mezelf, in de eerste categorie. Als kind was ik al niet geïnteresseerd in poppen, make-up, tutten, my little pony’s enz. Nee, racen, slopen en voetballen met de jongens: dát waren mijn hobby’s! En nu nog steeds ben ik niet heel erg van het tutten, heb een bloedhekel aan winkelen, geef vrij weinig om chocola, heb niks met romantische films en draag liever sneakers dan pumps. In de kroeg drink ik bier in plaats van gin tonic en ik kan me prima vermaken met Studio Sport of een wedstrijdje darten.
Bij de eerste zwangerschap was ik dolgelukkig bij de 20-weken echo dat alles goed en gezond was met de kleine. En dat is het enige dat telt. Maar toen de echoscopiste vertelde dat we een zoon verwachtten maakte mijn hart een extra sprongetje. Ik had namelijk een voorkeur. Stoere outfits, langs de lijn bij het voetballen, spelen met lego, ik zag het helemaal voor me.
Jullie zoon krijgt een zusje
Toen wij ruim drie jaar later in hetzelfde ziekenhuiskamertje naar hetzelfde beeld keken vertelde de echoscopiste ons weer het goede nieuws; ons kindje was ogenschijnlijk helemaal gezond. Ze vroeg daarna of we ‘het’ wilden weten. Ik was ervan overtuigd dat het een jongen zou zijn, maar een bevestiging kon geen kwaad.‘Jullie zoon krijgt een zusje!’ Mijn gezicht stond blijkbaar zo verbaasd dat de echoscopiste lachte en de legendarische woorden ‘ ja mevrouw, die zijn er ook’ sprak. Ik liet mijn beste vriendinnen zoals beloofd weten wat het geslacht was en kreeg de meest gebruikte emoticon terug; gezichtje met tranen van het lachen. Daarbij kreeg ik ook nog foto’s van roze jurkjes vol met pailetten, een tutorial vlechtjes maken en meer van dat soort grappen.
Meisjesachtige touch
De babykamer ging in de metamorfose en de kledingkast van de grote broer werd opnieuw gevuld. Mintgroen, beige, lichtblauw, oud-roze ( de enige kleur roze die ik wel trek), zwart-wit, eigenlijk alles behalve roze en glitters hing op de kleerhangertjes. Het kamertje werd een beetje neutraal, een vriendin die styliste is gaf er toch een zachte en meisjesachtige touch aan.
Na 39 weken werd ons dochtertje geboren. Meteen verkocht was ik uiteraard. In een mooi (oud-roze) babypakje showden we haar aan familie en vrienden. Mijn huis was acht weken lang roze; slingers, kaarten, kleding die uitgestald hing, cadeaus en nog veel meer. Samantha de Jong a.k.a. Barbie zou trots op me zijn.
Paraderen in nachtjapon
Inmiddels zijn we twee jaar verder en heb ik mijn meisje de afgelopen jaren ‘stoer’ kunnen aankleden. Skinnyjeans, sneakertjes, Dr. Martens, joggingdresses zijn hier favoriet. Maarrr… de grote ik-ontwikkeling is volop gaande. De roze jurken die vriendinnen met dochters aan mij hebben doorgegeven wil ze nu het liefste de hele dag aan. Onlangs gaf ik toe aan een roze en gebloemde jurk. Ik appte de originele eigenaresse een foto met een bedankje voor de kleding. Drie minuten later ging mijn telefoon, en gierend van het lachen vroeg mijn vriendin of ik wist dat mijn kind in een nachtjapon rondliep. Duidelijk bewijs dat ik nog geen feeling heb voor meisjeskleding.
Let it go
Terug naar de ik-ontwikkeling. Lopen mijn dochter en ik in een kleidingwinkel dan is alles met pailletten en glitters ‘hebben, hebben’. Ze speelt vooral met poppen, kan kattenkoppen zoals meisjes dat kunnen, ze wil mijn make-up, en tot overmaat van ramp viel twee maanden geleden het F-WOORD. En alle moeders van een meisje weten waar ik het over heb: Frozen. Geen idee hoe ze erbij kwam, maar haar 5 december verlanglijstje met daarop uitgescheurde plaatjes was een grote blauwe vlek gworden. ‘mama, ik wil let it go’. Ja. ‘Let it go’, dat vond mama een prima idee.
Uiteraard streek ik met mijn hand over mijn hart en slaapt mevrouw sinds 5 december in een Frozen-pyjama en speelt ze met Frozen-klei. Over enkele weken is ze jarig en ik weet nu al dat ze door onze familie en vrienden bedolven gaat worden onder de Frozen-cadeaus, roze Duplo en verkleedkleding. In de eerste plaats voor haar, in de tweede plaats om mij te plagen…
Ik ben benieuwd of er meer moeders zijn die zichzelf als jongens- of meisjesmoeder zien. En of men het uitspreken voor een voorkeur voor een geslacht als een taboe ervaart. Ik heb namelijk wel eens gelezen dat meer dan 70% van de ouders tijdens de zwangerschap een lichte voorkeur heeft maar dit niet durft uit te spreken…
Tot slot: Dat een baby gezond geboren wordt staat zoals ik al schreef bovenaan. En al wordt mijn meisje straks een wandelende zuurstok met vlechtjes die de hele dag met poppen speelt en bang is om vies te worden: qua houden van maakt dit niks uit natuurlijk!
Oh ja, en hoe anders het kan zijn dan je vooraf soms denkt: mijn zoon is gestopt met voetballen, wil op turnen en denkt na over de musicalschool….
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Carolijn, 37 jaar. Getrouwd en moeder van Mats en Kaat.
Jarenlang gewerkt in de zorg voor kinderen met ernstige gedragsproblemen, en sinds een jaar werkzaam als freelance schrijver journalist zo u wilt.
Je kunt mijn teksten lezen op Babybytes, in Fabulous Mama, Telegraaf Vrouw, en bij een hoop zakelijke opdrachtgevers waar je niets aan hebt.
Twee keer per maand zal ik een bijdrage leveren aan het vernieuwde Babybytes. Een column, een artikel of een ander soort tekst.
Wil je graag dat ik over een bepaald onderwerp schrijf? Jij vraagt, ik schrijf. Onder het mom van 'vertel nog eens over...'
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje