Er doet zich een bijzonder fenomeen voor in het land der gescheiden ouders. Ik vermoed dat iedereen er wel eens van gehoord heeft. Ik heb er vrijwel wekelijks mee te maken als ik ouders coach. Ik kan me heel ver inleven in situaties en ik begrijp dat er achter elk gedrag een positieve intentie zit… maar ook mijn haren gaan soms gewoon omhoog, en ook ik voel af en toe ronduit irritatie.
Laten we dit fenomeen Kinderachtig Materieel Gezanik noemen. In het kort: KMG.
Ik snap heel goed dat als je uit elkaar gaat dat het verdelen van de materiële zaken een ding is, of kan zijn. Zeker als er veel emoties rondom bepaalde zaken spelen, kan dat nog best een gevoelig punt zijn. Of als de een het idee heeft dat de ander er met alles ‘vandoor’ gaat, is ook niet leuk. Dat snap ik. Daar kun je ruzie over maken.
Maar stél dat eerdergenoemde scheiding al enige tijd rond is… Dan zijn er dus ouders (en ja, bij bosjes!) die een héle hoop tijd besteden aan KMG.
Hier een aantal tekenende voorbeelden: “Die autootjes heeft ‘ie van mij gekregen dus die horen bij mij”, “Dat jasje heeft mijn moeder voor haar gekocht dus die hoort bij mij te hangen”, “Dat speelgoedtreintje van jou wil ik niet hier, want als dat hier staat word ik met jou geconfronteerd en daar pas ik voor”… Tot… ja mensen, ook dit gebeurt: “Doe je schoenen maar even uit, die horen bij ons, dan mag je daar de schoenen van papa aan.”
ARGGGGGGGGGGGHHHHHHHH!!!!!
(laat dodelijk stilte vallen)
Lieve, lieve, lieve papa’s en mama’s… mocht je je hier enigszins in herkennen. HOU OP!!! Het zijn niet JOUW kleren, het is niet JOUW speelgoed, het is van JULLIE KIND!!!
Al neemt ze haar Babyborn mee van papa, naar mama, naar papa, naar oma, naar tante Riet, naar oma Peetje, naar school, naar de speeltuin, wat mij betreft zelfs mee naar Sint Juttemis… Het is VAN HAAR!!!
Niet van papa, niet van mama. Waarom zou je jezelf ineens als je gescheiden bent de kleren en het speelgoed van je kind toe-eigenen, omdat je ervoor betaald hebt?! Je zegt toch ook niet tegen je neefje: “He Bas, tof die Ninjago-draak die ik je heb gegeven hè! Ik mag alleen wél bepalen waar je hem mee naartoe neemt want IK heb ervoor betaald!”. Nee, dat doe je niet!
En ja, ik snap dat hier achterliggende motieven zijn; dat je niet wilt dat jullie kind het bij de ene ouder toffer heeft dan bij de andere, of omdat je de andere ouder misschien niet vertrouwd met bepaalde spullen van je kind. Kan allemaal zo zijn… maar op deze manier gebruik je je kind om iets uit te vechten waar het HELEMAAL NIETS mee te maken heeft. Het zijn zijn of haar spullen, punt.
Dus die cd’s van de kinderen… dat zoeken ze lekker zelf uit!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje