Vertederend keken we elf maanden geleden naar onze vijf-jarige kleuter die in het poedelbadje (is dat een echt woord trouwens? Zo ja, leg het me uit!) zijn eerste zwemles kreeg. We maakten filmpjes, hadden een blij kind op 47 foto’s en mijn man en ik zaten met peuter-dochter van twee, gloeiend van trots te zwaaien naar de lieverd. In zijn schattige zwemvest. Hier had nu een emoticon met hartjes in de ogen kunnen staan.
Meewarig keken we naar andere ouders. Verveeld scrolden ze op hun telefoon, zwaaiden af en toe op de automatische piloot naar hun kind en ze zuchtten diep bij het omkleden van hun kind. Tsss.
Hoe anders is het nu, elf maanden verder. Het poedelbadje is verruild voor badje zes. Bij badje acht gaat 'ie op voor zijn A-diploma, maar het ziet er niet naar uit dat we op korte termijn met een bos bloemen naar het zwembad gaan. Ik ben nu dus zo’n moeder die smalend kijkt naar ouders die voor het eerst komen. Ik kijk ze aan en denk; ja, nu lachen jullie nog. Wacht maar. De ellende moet nog komen.
Toppunt van stress
Mijn vrijdagmiddagen, wanneer de zwemles plaatsvindt, zijn nu het toppunt van stress. Het begint al met het gevecht op het schoolplein: ‘Nee, je kunt niet spelen bij een vriendje, je moet naar zwemles.’ Elke week weer. Eenmaal thuis van school drinken we wat, worden de spullen gepakt en vertrekken we richting zwembad. In het zwembad is het 330 miljoen graden, en zit ik met één kind dat niet meewerkt en één peuter die de peuterpuberteit een nieuwe lading geeft op dat soort momenten. Zelf noem ik het ‘peuter-excorsime’.
"Terwijl hij dat allemaal in slowmotion doet, jaag ik achter mijn dochter aan die de kleding van andere meisjes aantrekt."
In de fucking hete kleedkamer kleed ik mijn zoon uit en praat ik in lettergrepen. Werk als-je-blieft mee. Lui-ste-ren! Schoe-nen uit! Terwijl hij dat allemaal in slowmotion doet, jaag ik achter mijn dochter aan die de kleding van andere meisjes aantrekt. Die betreffende meisjes liggen braaf in het zwembad en hun ouders hebben de roze jurkjes en ‘Elsa’ onderbroeken netjes weggelegd, totdat die van mij komt. Ik ben zelf niet zo heel erg van roze en prinsessen (misschien moet ik daar eens over schrijven…) en dus is dit voor haar walhalla.
Droogzwemmen voor gevorderden
Ik zweet me kapot en ga met een knalrode kop en van die blauwe plastic schoentjes mee het zwembad in. De eerste vijf minuten van de les mogen we mee kijken. En dat doe ik graag, mits de jongste thuis zit. Want die krijst nu alles bij elkaar ‘ikke ook wemmen’. Na die vijf minuten worstel ik met tegenstribbelende dochter naar de kantine. Vanachter het raam zie ik mijn zoon ploeteren, kletsen en lachen. Op de zwem-app kijk ik ondertussen naar zijn vorderingen. De schoolslag gaat nog niet zoals het moet…
"Ik schaamde me eerst, maar dat stadium ben ik allang voorbij; ik doe namelijk die laatste vijf minuten aan “droogzwemmen.”
Ik wacht 40 minuten, speel wat met mijn dochter, drink een capuccino en scroll verveeld op mijn telefoon. En dan is het moment daar dat we weer terug het bad in mogen, de laatste vijf minuten mogen we ook weer kijken. De ouders die ik voorheen uitlachte, zo ben ik nu zelf ook. Ik schaamde me eerst, maar dat stadium ben ik allang voorbij; ik doe namelijk die laatste vijf minuten aan “droogzwemmen.” Ik beeld de schoolslag uit en probeer hem te laten liplezen ARMEN RECHT HOUDEN. Gelukkig ben ik niet de enige, want veel ouders met mij, zijn die zwemles kotsbeu en eigenlijk zijn we een soort aan het synchroon-droogzwemmen.
Het douchen dan; met te veel ouders staan we in een te kleine doucheruimte. Mijn dochter wil ‘ikke ook doesja’ en ik wil vooral zo snel mogelijk naar huis. Het aankleden gaat een stuk relaxter want meneer werkt mee.
Nu denk je misschien; wat een klaagzang dit. Maarrrrr; ik heb ooit een inhaalles gepland op zaterdagochtend. Ik had die ochtend niet mijn dochter als gezelschap, maar een kater waar Bonnie St. Claire respect voor zou hebben. Als ik die les had beschreven, dát was pas een klaagzang geweest…
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Carolijn, 37 jaar. Getrouwd en moeder van Mats en Kaat.
Jarenlang gewerkt in de zorg voor kinderen met ernstige gedragsproblemen, en sinds een jaar werkzaam als freelance schrijver journalist zo u wilt.
Je kunt mijn teksten lezen op Babybytes, in Fabulous Mama, Telegraaf Vrouw, en bij een hoop zakelijke opdrachtgevers waar je niets aan hebt.
Twee keer per maand zal ik een bijdrage leveren aan het vernieuwde Babybytes. Een column, een artikel of een ander soort tekst.
Wil je graag dat ik over een bepaald onderwerp schrijf? Jij vraagt, ik schrijf. Onder het mom van 'vertel nog eens over...'
 zijn eerste zwemles kreeg. Lees het hel){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (4) Stuur een bedankje