Linda en haar vrouw verwachten binnenkort hun eerste kindje. Voor BabyBytes hield Linda het verloop van de zwangerschap bij. Hoe is het nu om niet de zwangere van het stel te zijn? Inmiddels is de laatste fase van de zwangerschap aangebroken...
‘Waar ga je over schrijven? Nou, waar ga je over schrijven? Ik blijf je lastig vallen, hoor’ Het is zo ver. Mijn vrouw is met verlof. Gewapend met oneindige to do lijstjes en een nieuw abonnement op Netflix, gaat mijn vrouw de laatste weken van de zwangerschap in. Tussen het schoonmaken, de laatste klusjes doen en geëmotioneerd tv kijken naar programma’s over baby’s, bevallingen en adopties zijn we voornamelijk bezig met wachten.
We zijn losgelaten door de pufjuf. We zijn inmiddels vaste klant bij de verloskundige. We kennen de babyafdeling van de Hema van A tot Z. Het geboortekaartje is eigenhandig door mijn vrouw ontworpen. De kleertjes zijn gewassen en gestreken. De plankjes in de babykamer zijn opgehangen (waterpas!) met bloed, zweet en tranen. We kijken samen als twee leken naar filmpjes hoe je nou in vredesnaam een luier verschoont. Sommige kleertjes zijn nog een keer gewassen en gestreken, omdat onze grote lobbes nieuwsgierig langs kwam sjokken en een spoor van kwijl en zwarte haren achterliet op de net - met neutraal wasmiddel- gewassen kleertjes.
Maxi-cosi test
We lopen iedere checklist langs. Materialistisch gezien zijn we er klaar voor. De eerste opvoedkundige boeken zijn al verslonden. Meerdere boeken en documentaires over donorgezinnen hebben we ons eigengemaakt. Met als gevolg dat we bijna voor iedere leeftijd een passend boek hebben voor ons kindje over hoe gezinnen zoals die van ons zijn ontstaan. Check. We hebben de Maxi-cosi getest in de auto met een olifantenknuffel als testbaby. Check. De twee euromunt voor de rolstoel in het ziekenhuis ligt al tijden in de auto. Check. Alle belangrijke telefoonnummers hebben we paraat. Check.
Klaar voor de start
Het voelt een beetje zoals in het begin van de zwangerschap. Toen wachtten we met veel ongeduld op de, wellicht ouderwetse, 12-weken grens. Destijds was ik ongeduldiger en zenuwachtiger dan mijn vrouw. Waar ik normaal gesproken de rust zelve ben en mijn vrouw geruststel, die geregeld iets drukker om mij heen fladdert, is het tijdens deze zwangerschap andersom. Vanaf het begin af aan groeide er iets in het lichaam van mijn vrouw en zij voelde dat het goed zat. Zij stelde mij gerust en ze doet dit nog steeds. Zij is inmiddels klaar voor de bevalling. Er is een knop omgegaan. Geestelijk en lichamelijk is zij voorbereid. Ze geeft aan dat het geen spreekwoordelijke berg meer is die ze moet beklimmen, maar ‘slechts’ een heuvel. Ik neem het maar aan van mijn vrouw. Die lichamelijke veranderingen en kwalen, waardoor je ook helemaal klaar bent met het zwanger zijn, als ik mijn vrouw mag geloven, die heb ik niet. Dus ik laat me leiden door het gevoel van mijn vrouw. En ik wacht samen met haar, tot het moment dat ik haar kan helpen om die heuvel te beklimmen.
Nog éven geduld
Momenteel genieten we nog samen van een babymoon, onze vierde babymoon wel te verstaan. En we wachten. En dan hoor je weer het prachtige nummer van Niels Geusenbroek op de radio. Waar ik ook al kippenvel van kreeg toen we nog geen kindje verwachtten. Het kloppende hartje. Take your time girl. Just leave it to me. And hold on to love. I feel you getting closer every beat. En het is ook nog wel even goed. Blijf nog maar even veilig en warm in de buik van één van je moeders. Blijf nog maar even groeien. Neem je tijd. Wij wachten nog wel even.
Hoe vond jij die laatste spannende weken?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Linda's vrouw is zwanger, wat haar dus meemoeder maakt. Daarnaast is ze baasje van zeer eigenwijze, enthousiaste en lompe hond (haar oefenkind). Ze is mediacoach en leerkracht.
Reageer op dit artikel
reacties (0)