De zoontjes van columniste Aefke hebben een hardnekkige voorkeur voor hun vader ontwikkeld. Daar schreef ze al eerder over. Gelukkig heeft er een verandering plaatsgevonden binnen Aefke's gezin!
‘Mama Aefke!’, riep mijn jongste enthousiast. Hij wees met zijn kleine vingertje naar een A die in een boek stond. ‘Nog een mama Aefke! Een heelboel mama Aefkes!’, vulde mijn oudste aan. Gretig duwde hij zijn jongere broertje van mijn schoot en kwam knus bij me zitten. En ik had hoop. Hoop dat ik weer zonder vechten mijn kinderen mocht verzorgen en dat de papa-fase voorbij was.
'Ga je weg mama? Dan hebben wij geluk!'
En ja. Ineens was het voorbij. Mijn oudste stribbelde niet meer tegen als ik hem wilde voorlezen. Ik mocht hem helpen met aan- en uitkleden. Want met een gebroken arm gaat dat toch een stuk lastiger. De avondhuilsessies om papa waren ineens verleden tijd. Een papa kan zich niet in tweeën splitsen en als moeder is het echt niet tof als je niet eens yoghurt in een beker mag doen. Alles moest door superpapa gedaan worden. ‘Mama heeft geen spierballen’ en: ‘Ga je weg mama? Dan hebben wij geluk!’ heb ik ook niet meer gehoord. Met stoeien word ik er ook weer bij betrokken en het is een genot om te voelen dat mijn jongste regelrecht mijn armen in rent bij de avondstoeipartij.
Kinderen zijn puur. En goudeerlijk. Hoe pijnlijk dat af en toe kan zijn. En ik vond dat die papahype bizar lang aanhield. Ergens was ik bang dat het nooit meer over zou gaan. Dat ik voorgoed vastzat aan twee kleine jongetjes die mama niet wilden knuffelen. De mensen zeiden allemaal dat het wel over zou gaan. Dat kinderen een tijdje meer naar de ene ouder toetrekken en daarna weer naar de ander. Ik vertelde de mensen dan dat ik dat wel wist, maar dat het op dat moment wel eenzaam voelde. Twee jongetjes huilend aan papa’s benen, terwijl mama werkloos toekijkt.
Ineens voorbij
Voor mijn gevoel was het echt ineens voorbij. En daar heb ik niets bijzonders voor gedaan. Ik heb het me geprobeerd niet persoonlijk aan te trekken. Ik heb het positief geprobeerd te labelen als mijn jongste hartverscheurend om papa huilde als ik zijn luier verschoonde. Ik heb gezegd dat ik wel begrijp dat ze papa erg lief vinden. Anders had mama hem ook niet uitgekozen.
Vandaag waren we met z’n drieën alleen thuis. We zijn op pad geweest met de bolderkar. We hebben gepuzzeld en gekleurd. We hebben gespeeld bij een vriendje en spelletjes gedaan op de iPad. Toen de jongste op bed lag, kwam de oudste genoeglijk bij me zitten op de bank. ‘Mama, ik vind jou ook wel lief’. ‘Ik jou ook’, beantwoordde ik zijn liefdevolle lofzang. Tevreden las ik uit zijn lievelingsboek voor.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
Reageer op dit artikel
reacties (0)