‘Soms, heel soms… schreeuw ik tegen mijn kinderen’, vertrouwde iemand me toe. Ik kon het niet geloven. Ik vind haar de rust zelve en een bijzonder lieve moeder die weet wat haar kinderen nodig hebben. Het is een taboe. Schreeuwen tegen je kinderen. Ik doe het ook. Soms. Heel soms.
Show. Don’t tell
‘Schreeuw niet zo!’, schreeuwde ik ooit naar mijn oudste schatje. Het lukte hem niet om een Playmobilpoppetje in een auto van Duplo te krijgen en daarom zette hij een keel op. Ik was met mijn hoofd bij mijn werk, druk bezig de was aan het wegwerken en ik moest nog koken. Gelukkig kon ik nog wel reflecteren, want het was me al snel duidelijk dat het niet kon wat ik deed. Show. Don’t tell.
Het bloed onder je nagels
Peuters kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen. De wereld bestaat alleen uit ik-ik-ik en daarbinnen bestaat geen ruimte voor de gevoelens van anderen. Vanuit de evolutie is schreeuwen vooral bedoeld om je vijand weg te jagen. Mijn kinderen heb ik zo lief, daar hoor ik niet tegen te schreeuwen. Maar op sommige momenten ontplof ik. En daar heb ik nu iets tegen bedacht.
Waarom schreeuw ik?
Het is niet zo dat ik dagelijks tekeer ga tegen mijn schatjes. Maar op sommige momenten reageer ik anders dan ik zou willen. Om me heen hoor ik ouders met het schaamrood op hun kaken bekennen dat ze het ook hebben. Een kort lontje en een ietwat te harde stem. Elke keer dat het me gebeurt, baal ik. En elke keer zeg ik excuseer ik me naar mijn kinderen: ‘Sorry Tijl, dat bedoelde ik niet zo. Ik mag óók niet schreeuwen’.
Als ik in mijn hoofd met mijn werk bezig ben, teveel tegelijk wil doen en verlang dat mijn kinderen exact doen wat ik van ze vraag, gaat het mis. Ik heb zelf gemerkt dat het me simpelweg helpt tot tien te tellen. Maar in tien tellen kan er in een kinderleven vaak veel gebeuren, dus snel handelen is gewenst. Daarom probeer ik elke dag opnieuw mijn werk los te laten op momenten dat ik met mijn kids ben. Ik kan toch niet meer dan één ding tegelijk en het heeft geen zin om me daar druk over te maken. Verder laat ik de was de was, schrijf ik geen columns als mijn kids bij me zijn en probeer ik te relativeren. Hoe erg is het dat de bak met Playmobil weer om wordt gekiept als we net hebben opgeruimd? Is het een ramp dat er een pennenstreep op het behang zit? Wat is het drama van een glas melk over de vloer? Relativeren helpt. En rust. Smartphone aan de kant en kliederen met vingerverf.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
Reageer op dit artikel
reacties (0)