Alsof ik weeën in mijn hoofd had. Zo voelde mijn laatste migraineaanval. Ik voelde me de hele dag al niet lekker. Ik had keelpijn en had het te warm als ik mijn vest aan had en te koud zonder.
‘Ik breng de kinderen wel naar bed’, zei mijn man toen hij zag hoe ik eraan toe was. Maar in bed kon ik niet liggen. Ook niet met de lampen uit, de deur dicht en het gezellig gekwebbel van de kids op de achtergrond. Ik kon niet liggen van de pijn, staan ging nog het best. Mijn handen stevig op mijn hoofd gedrukt. Ik was nergens meer toe in staat.
‘Hoe doe jij dat, als je migraine hebt en de zorg voor een kind?’, vroeg ik mijn vriendin ooit. ‘Gewoon’, zei ze. ‘Gewoon met een knallende kop naar het schoolplein’.
Respect had ik voor haar. Diep respect. Toen mijn kleintjes me welterusten kwamen wensen terwijl ik door de slaapkamer drentelde van de pijn, kon ik mijn knallende kop ook even laten voor wat ie was. Ik ging door mijn knieën, zei de mannetjes welterusten en drentelde weer door de kamer omdat ik letterlijk niet wist waar ik het zoeken moest van de pijn. De migrainepillen had ik al lang en breed ingenomen, maar die twee kleine pilletjes waren niet opgewassen tegen het pijnlijke geweld in mijn hoofd. Ik moet toch in slaap gevallen zijn. De volgende ochtend werd ik namelijk wakker met een dikke keel en het gevoel van een zware kater. Maar die stuwende, allesoverheersende pijn van migraine was weg. Als ik gekund had, zou ik juichen.
Daarom meldde ik me ziek. Ik hielp mee met het ochtendritueel, knuffelde de kleinste die heerlijk warm aanvoelde en omarmde de oudste. ‘Ben je weer beter, mama?’, vroeg hij vrolijk. Ik knikte terwijl ik nee bedoelde.
'Bo is ziek'
Een paar uur later werd ik wakker van de telefoon. Er kwam nauwelijks geluid uit mijn keel. Daarom pakte ik een glaasje water en nam na een klein slokje meteen op. ‘Hallo, met Ella van het kinderdagverblijf. Bo zit hier, maar hij heeft torenhoge koorts en hij wil niet eten.’
‘Ik kom eraan!’, riep ik. Ik schoot in een schoon joggingpak, kamde mijn haren, poetste mijn tanden supersnel en stormde de trap af. Terwijl ik mijn eigen pijntjes naar de achtergrond duwde, zocht ik de autosleutel. Bo was ziek. Ik moest hem gaan halen. Snel. Met een knallende kop naar de kinderopvang.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
Reageer op dit artikel
reacties (0)