Tijdens mijn zwangerschap ontwikkelde ik bepaalde ideeën over opvoeden. Ik besprak deze en andere aspecten van onze toekomstige ouderrol geregeld met mijn vriend, zodat we op één lijn liggen en we, indien nodig, één pedagogisch verantwoord front zouden vormen. Bij anderen zag ik vooral hoe het niet moest en ik zou het allemaal heel anders gaan aanpakken. In de praktijk blijkt dat echter niet mee te vallen.
Het klinkt natuurlijk fantastisch: consequent zijn. “Ik ben de ouder en mijn kind kan hoog en laag springen, maar ik geef niet toe.” De tweede, derde en twintigste keer ook niet. Nu ik moeder ben van een temperamentvolle dreumes met een eigen willetje, moet ik toegeven dat ik mijn ideeën niet allemaal even goed ten uitvoer kan brengen. Dat ik soms de controle zelfs totaal verlies.
Voorbeelden? Komen ze:
Voornemen: ‘Eén koekje per dag, op een vast tijdstip’
Praktijk: Wanneer ik met mijn dochter op pad ga, ben ik standaard gewapend met koekjes en rozijntjes. Haar iets lekkers geven is namelijk de enige manier om rustig te kunnen winkelen en op mijn beurt te wachten bij de kassa. Ook als het een half uur voor etenstijd is. Belangrijk om te vermelden is wel dat mijn dochter, wanneer ze goed op dreef is, een sirene van een ziekenhuiswagen bijna kan overstemmen. Ze huilt ontzettend hard en alsof dat nog niet genoeg is probeert ze er kracht bij te zetten door tussen het snikken door heel hoog en schel te gillen. Ik weet dat er gradaties zijn in gehuil, want ik ken ook kinderen die schattig huilen, als een zacht piepende babycavia. Hiermee valt het te weinig consequent zijn niet goed te praten, maar ik ben wel van mening dat het aantal decibel wat een kind produceert van invloed is op het geduld van de ouders. Hier is vast niet zo expliciet onderzoek naar gedaan, maar toch durf ik het te stellen.
Voornemen: ’s Nachts geen fles meer’
Praktijk: Ik weet dat ze het niet nodig heeft en dat het pedagogisch waarschijnlijk niet handig is om een eenjarige ’s nachts nog een fles te geven, maar er zitten helaas nachten bij dat mijn dochter niet ophoudt met huilen. Om haar weer in slaap te krijgen helpt maar één ding: de fles (en geloof me, we hebben echt van alles geprobeerd). Iedere keer nemen mijn vriend en ik ons voor om niet toe te geven, maar als we uren wakker liggen, de tijd zien wegtikken en weten dat de wekker binnen afzienbare tijd gaat dan geven we toch weer toe.
Voornemen: ‘Niet met gadgets van volwassenen spelen’
Praktijk: Mijn dochter, en met haar waarschijnlijk vele andere kinderen, heeft ontzettend veel speelgoed, maar speelt het liefst met dingen die vooral niet onder de categorie ‘speelgoed’ vallen. De afstandsbediening en mobiele telefoons zijn favoriet. Het zou natuurlijk het beste zijn om dit altijd te verbieden en in mijn strenge moederrol te blijven, maar ik betrap mezelf erop dat ik af en toe (lees: na een lange, vermoeiende dag die volgde op een gebroken nacht) zo klaar ben met het hysterische gekrijs dat volgt zodra ik een ‘grote mensen gadget’ uit mijn dochters’ handen trek, dat ik het toelaat. Zolang ze het niet kapot maakt is er toch niets aan de hand?
Voornemen: ‘Zo min mogelijk gestaar naar schermen; mijn kind speelt gewoon lekker ouderwets buiten’
Praktijk: Toen mijn dochter nog een kleine baby was, kon ik na een gebroken nacht lekker lang blijven liggen, met haar in mijn armen of naast me in bed. Heerlijk wegdoezelen met mijn neus tegen haar zachte, naar Zwitsal geurende wangetje. Tegenwoordig is dat er niet meer bij. Ik moet mijn open en oren wagenwijd open houden, omdat mijn dochter ’s ochtends energie voor tien heeft en mijn gezicht niet veilig is voor haar grijpgrage kleine handjes. Ze stuitert het bed door. Ontzettend grappig en gezellig natuurlijk, maar om nu op mijn vrije dag al om 6u beneden te gaan zitten.. Gelukkig bestaan er filmpjes van Nijntje, het enige wat mijn dochter in de ochtend enigszins rustig houdt. Pedagogisch verantwoord? Waarschijnlijk niet. Maar ik heb die extra tijd voor mezelf soms even nodig om mijn dag goed te beginnen en dus een leukere moeder en partner te zijn.
Opvoeden is pittig. Ik doe mijn uiterste best, maar sinds ik moeder ben (en dan vooral sinds mijn dochter van schattig kirrend babymeisje naar temperamentvolle dreumes getransformeerd is) verleg ik geregeld mijn grenzen. Soms voelt het alsof ik hier geen grip op heb en ik niet anders kan, wat natuurlijk helemaal niet zo is. Langdurige vermoeidheid doet blijkbaar rare dingen met een mens. Ik heb me in ieder geval voorgenomen om niet meer te oordelen over andere ouders. Zij doen, net als ik, ook maar wat. Zelfs de ouders van babycavia’s.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje