Elke ouder van jonge kinderen heeft ermee te maken; het consultatiebureau. Door sommigen (gekscherend) consternatiebureau genoemd. Ook ik heb het wel eens zo genoemd. Mijn ervaringen zijn echter heel verschillend. Dat komt vooral doordat ik sinds mijn twee kinderen twee keer ben verhuisd en dus met drie verschillende bureaus te maken heb gehad en met nog veel meer verschillende verpleegkundigen, artsen en ontvangstdames. Elke keer ben ik toch wel een beetje zenuwachtig voor ik ga. Je kind wordt toch letterlijk en figuurlijk langs de meetlat gehouden. Het lijkt een eerste rapport waar je kind alle checks op het lijstje moet halen en jijzelf (indirect) wordt beoordeeld op je ouderschap-skillz.
Onze eerste keer was meteen geen fijne. We kregen op onze kop, omdat we te laat waren, omdat we op de verkeerde plek stonden te wachten. Oké, vast onze fout, maar nieuwbakken ouders een beetje op weg helpen doet geen pijn, toch? Toen onze zoon werd aangezien voor een meisje en zijn naam ook nog verkeerd werd uitgesproken, was ik er eigenlijk al klaar mee.
Maar de controles waren goed. Tot onze zoon ivm stuitligging een echo moest doen en bleek dat hij heupdysplasie had. Dat terwijl er op het consultatiebureau toch al meerdere keren naar zijn heupjes was gekeken. Maar goed, ik kon het zelf ook niet zien aan de buitenkant, dus ik zag het door de vingers.
Inmiddels verhuisd waren ze bij het volgende consultatiebureau veel aardiger, maar wel wat onzeker. De hoofdmeting bleek erg lastig. Toch nog maar een keertje doen. Ja, je moet eigenlijk zo meten, zeiden ze bij de zoveelste meting. Invullen op het schema, zorgelijke gezichten en de vraag; kunt u over een paar weken tussendoor terugkomen om nog een keer te meten? Prima, maar deze mama was wel in paniek; Zijn hoofd is te klein, daar zitten zijn hersenen in! En dat hoofd groeide echt niet hard, dus we kregen toch een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Allerlei onderzoeken later was de conclusie; storm in een glas water. Hij heeft gewoon een klein hoofd, net als papa en mama.
Wat een verademing bij de volgende verhuizing. De mensen op dit consultatiebureau waren niet alleen heel aardig, maar gaven ons een goed gevoel en heel goed advies. Omdat het bij kind nummer twee wat minder vlekkeloos ging, voelde ik me juist wat onzekerder, maar dit consultatiebureau stuurde een kundige verpleegkundige aan huis langs, die met wat korte tips ons perfect op weg hielp. En kwam het niet helemaal lekker uit met het plannen van de afspraak, konden we gewoon een keertje extra bij de arts in plaats van de verpleegkundige. Kind nummer één kreeg hier ook een doorverwijzing naar aanleiding van de oogtest en deze bleek meer dan terecht.
Kortom, mijn ervaring is dat de mensen het consultatiebureau maken. Dus heb je nu last van een consternatiebureau? Mijn tip; verhuizen ;).
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Krista woont samen met Marco, zoon Kay (2015), dochter Minte (2019) en hond Chico in een huis aan de rand van het bos. Ze werkt als Senior adviseur Huisvesting bij een zorginstelling. In haar vrije tijd schrijft zij graag zo veel en divers mogelijk; zowel boeken, als korte verhalen en leuke stukjes over het moederschap, kijk maar op kristavanderhulst.nl. Dansen is ook een grote hobby van haar evenals zwemmen, lezen, series kijken en wandelen door het bos. Krista is verslaafd aan lipbalsem, chocola en knuffelen met haar kinderen.
Reageer op dit artikel
reacties (0)