Cynthia kon niet zwanger worden en besloot voor adoptie te gaan. Ze heeft met haar man vier kinderen grootgebracht.
“We trouwden toen ik 24 was”, vertelt Cynthia. “Mijn man en ik wilden het liefst vier kinderen. Daar hadden we over nagedacht: eentje moet altijd alleen spelen, twee raken teveel gehecht aan elkaar, en met drie is het altijd twee tegen één. Voor ons voelde vier precies goed. Op mijn 27e was ik nog steeds niet zwanger en gingen we naar de gynaecoloog. We kregen allerlei onderzoeken en hoorden toen: geduld hebben want er is medisch niets mis.”
IVF
“Toch bleef het zwanger zijn uit en we begonnen aan de lijdensweg van IVF. Toen ik 28 was, besloten we om een kindje te adopteren. De wachttijd was twee jaar en we gingen in die tijd door met IVF. Op mijn 30e kregen we een zoontje van net geen twee jaar oud. Mijn moederhart werkte op volle toeren. Vier jaar later kregen we een tweede adoptiekindje, een dochter van 1,5 jaar. Hoe blij we samen ook waren, we wilden nog steeds zelf een kindje. We gingen dus door met IVF. Steeds weer die hoop dat het zou lukken.”
Beperking
“Na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en een miskraam, besloten we te stoppen met onze IVF pogingen. We wilden nog een kindje te adopteren en besloten te gaan voor eentje met een fysieke beperking. Die wilden we ook een kans geven. Zo kreeg ik op mijn 44e een dochter van vijf jaar oud. Omdat alles zo goed lukte met dit meisje, gingen we voor een vierde kind, ook met een fysieke beperking, ondanks de vele negatieve reacties van de familie en collega's. Op mijn 47e werd ik voor de vierde maal mama, van een meisje van zes. Ons geluk was compleet.”
Rolstoel
“We hadden er nooit bij stilgestaan dat we zelf ook wel eens ziek konden worden. Op mijn 51e onderging ik een rugoperatie die fout afliep. Ik belande in een rolstoel. Ik zette door omdat ik er wilde zijn voor de kinderen. Na twee jaar kon ik weer lopen. Inmiddels ben ik gepensioneerd en heb ik heel veel tijd voor de kinderen. De oudste twee zijn het huis uit en ik heb een kleinkind. De jongste twee, nu 21 en 22 jaar oud zijn, nog thuis en studeren. Hun beperking vraagt nog veel zorg. Zou ik het opnieuw doen? Zeker, want mijn kinderen hebben me sterk gemaakt, tot de persoon die ik nu ben.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)