Een dag die Danielle (30) niet snel zal vergeten. Het is 14 januari en op dat moment is ze 13 weken zwanger van haar eerste kindje: “We hadden de 13 weken echo. Dit keer gaan we er met plezier naartoe, ik hoop dat ze geen medische afwijkingen zien maar verder heb ik zin om ons kindje weer te zien”.
Geen hartslag
“Ik ga op de stoel liggen en meteen is ons kindje goed in beeld, ik zie alleen geen hartslag… Dit zag ik op de vorige twee echo’s direct. Ik blijf nog rustig omdat ik dacht dat het misschien eventjes duurt. De verloskundige is druk aan het zoeken en zegt: ‘Oh jongens, ik vind het heel verdrietig maar ik zie geen hartje kloppen’. Ik barst in tranen uit, hoe kan dit nou? Ik voel me nog steeds op en top zwanger, ik heb vanmorgen nog overgegeven. Er popten allerlei vragen op, hoe nu verder? Een soort van overlevingsstand. Moet ik in het ziekenhuis ‘bevallen’ of kan dit thuis? De verloskundige belt met onze eigen verloskundige en die zal ons er meer over vertellen zodra we thuis zijn. We krijgen nog een paar echo foto’s mee en ons kindje blijkt 13 weken oud te zijn geworden. Dat betekent dat het dus in de afgelopen dagen is overleden. Hoe bizar is dat…”
Verdriet
“In de auto terug zijn we beiden verdrietig, waarom moet ons dit overkomen... We wilden dit zo graag. Thuis werden we direct gebeld door onze eigen verloskundige. We krijgen de optie om het lichaam de tijd te geven zelf het vruchtje af te stoten, het met medicatie op te wekken of gecuretteerd te worden. We kiezen voor optie 1, we wachten de komende week rustig af of mijn lichaam het vruchtje zelf gaat afstoten. Vervolgens hebben we onze familie en vrienden op de hoogte gebracht, dat vonden we verschrikkelijk... Iedereen was erg meegaand”.
Geen tekenen van miskraam
“Anderhalve week later had ik opnieuw contact met mijn verloskundige, mijn lichaam had nog steeds geen tekenen van een miskraam gegeven. Ik word doorverwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Daar is opnieuw een echo gemaakt en hier bleek ons kindje echt te zijn overleden. Stiekem had ik nog de hoop dat er een fout was gemaakt, ik voelde mij namelijk nog steeds zwanger. Ik heb medicatie meegekregen en daarmee zou het zwangerschapshormoon omlaag worden gebracht, vervolgens moest ik vaginale tabletten inbrengen en die zouden de boel op gang moeten brengen”.
Enorme buikkrampen
“Dat heb ik geweten, ik kreeg direct enorme buikkrampen en heb de rest van de dag in bed doorgebracht. Rond het middaguur begon ik ook bloed te verliezen, ook al behoorlijk wat stolsels. Wij wilden ons kindje graag opvangen en op koud water zetten, dit was ons geadviseerd. Op deze manier kun je je kindje nog bekijken en rustig afscheid nemen. Ik had dus op voorhand een zeef in het toilet gezet, het ging me namelijk niet gebeuren dat ons kindje per ongeluk in het toilet terecht zou komen”.
Alles erop en eraan
“Eind van de middag werd ons kindje al geboren, de placenta was er gelukkig ook meteen uitgekomen. De gynaecoloog verwachtte daar nog wat problemen mee maar dat leek mee te vallen. Tjonge, wat een intense beleving was dat. Je eigen kindje schoonmaken met water, mooi maken door alle bloedrestjes er heel voorzichtig af te halen. Het kindje was zo groot als een kiwi met alles erop en eraan, handjes, voetjes, tien teentjes en vingertjes, oortjes. Echt bizar, dat allemaal in mini formaat”.
“Helaas bleef ik de rest van de avond veel bloed verliezen, daardoor ben ik een aantal keren flauw gevallen. In overleg met het ziekenhuis wilden ze toch dat we langs zouden komen, het kon namelijk zijn dat mijn baarmoeder nog niet alles had los gelaten. Dit bleek ook het geval, er zat nog een stuk placenta vast in mijn baarmoedermond. De gynaecoloog heeft dit met een inwendig onderzoek kunnen verwijderen, geen prettig onderzoek kan ik je vertellen. Maar liever dat dan gecuretteerd te worden, dat wilde ik absoluut niet omdat dat eventuele gevolgen kan hebben voor een volgende zwangerschap. Gelukkig stopte het bloeden na het onderzoek en mochten we weer naar huis toe”.
Begraven of cremeren?
“Wij hadden in eerste instantie bedacht om ons kindje te begraven in het bos, een mooi bos waar we vaak kwamen en waar het niet zo druk was. In de tuin wilden we het niet begraven omdat we in de toekomst nog een keer willen verhuizen. Naar mate de dagen vorderen begon ik steeds meer te twijfelen, ik keek naar ons kindje en dacht: ‘Dit kan ik toch niet zomaar achterlaten in het bos?’ Ik heb toen een crematorium gebeld om te vragen wat de kosten hiervan zouden zijn, die gaven aan dat ze een overeenkomst hebben met het ziekenhuis waar ik werd behandeld en dat kinderen onder de 24 weken kosteloos gecremeerd kunnen worden”.
Weer thuis
“Ik heb contact gezocht met het ziekenhuis, die gaven in eerste instantie aan dat je bevallen moest zijn in het ziekenhuis, maar omdat ik daar wel onder behandeling stond maakten ze een uitzondering. Wij hadden ook met alle liefde geld betaald voor de crematie, als het maar weer bij ons thuis kwam. Het crematorium belde de dag daarna om een afspraak te maken, dit ging vrij vlot. We werden ontzettend goed opgevangen, kregen de tijd om afscheid te nemen en droegen het kistje over aan de begrafenisondernemer. Dat was wel even een moeilijk moment maar wetende dat het weer terug zou komen bij ons thuis gaf toch een soort rust. De dag daarna konden we het as al ophalen, dat vonden we beiden ontzettend fijn. Dit zal altijd ons eerste kindje blijven”.
Neem de tijd
“Ik deel dit verhaal omdat ik heb gemerkt dat weinig mensen om ons heen dit is overkomen. Ik heb veel gezocht op Google maar las vooral verhalen over curetteren en dat het kindje dan direct bij je wordt weggehaald. Het heeft ons geholpen om hier de tijd voor te nemen. Sinds ons kindje weer bij ons thuis is, is er een soort van rust ontstaan. Het voelt goed. Ik ben blij dat we op het laatste moment gekozen hebben voor een crematie. We hebben een mooi kistje gekocht met een prachtig gedicht. Hierin hebben we alle kaartjes, tekeningen, cadeautjes en ook het as in gestopt. Een prachtig herdenk kistje voor ons, wanneer we de behoefte voelen om erin te kijken dan kan dat. Niemand pakt dit meer van ons af. Ik denk dat elke miskraam heel heftig is en dat je dat niet moet onderschatten. Neem de tijd om dit te verwerken…”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
 niet snel zal vergeten. Lees het hele artikel op Babybytes.){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (0)