Therapeute en ervaringsdeskundige Tilda wilde ondanks een postpartum depressie na haar eerste kind dolgraag een tweede kind. Ook al denk je veel te weten als je al een kind hebt, er is altijd nog veel meer te leren schrijft ze in haar nieuwste blog.
Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten, heb ik na de geboorte van mijn oudste dochtertje Livia, een postpartum depressie doorstaan. Dit was de moeilijkste en zwaarste tijd uit mijn leven. Ik had destijds nooit kunnen denken, dat ik ooit nog aan een tweede kindje zou durven te beginnen. Ik was doodsbang voor een herhaling en dacht niet dat ik ooit nog die behoefte zou voelen.
Ik ga iets geks zeggen
Het tegendeel bleek waar. Out of the blue zei ik op een dag tegen mijn man: ”Ik ga iets heel geks zeggen. Maar volgens mij wil ik een tweede kindje.” Waarop hij zei: ”Dan ga ik nu ook iets heel geks zeggen: ik ook!” En daar zaten we dan. Naast elkaar hand in hand met ene grote glimlach op de bank. Ik had het geluk, dat ik de tweede keer heel snel zwanger werd. Vol ongeloof staarde ik naar de zwangerschapstest in mijn handen. Minutenlang, staarde ik naar de test met vlinders in mijn buik en een giga smile op mijn gezicht. Ik maakte mijn man wakker en vertelde hem het blije nieuws. De negen maanden erna vlogen voorbij.
De tweede keer moeder worden, was een heel andere ervaring. De bevalling van Emmi was een geplande sectio, dus dat vond ik een verademing na mijn eerste traumatische ervaring bij Liv. Ik wist waar ik aan toe was, ik kon van tevoren oppas regelen voor mijn oudste en dat voelde heel rustig. Ik telde de weken af en toen het eindelijk oktober was, zei ik tegen mezelf: “Yes! Dit is de maand waarin ons kindje geboren wordt!” Hoeveel horrorverhalen ik had gehoord over keizersnede, dit bleek allemaal niet op ons van toepassing te zijn. Ik vond een gentle sectio een hele mooie ervaring en heb alle details tot op de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift staan.
Minder heftig
Hoe wereld verschuivend de eerste keer moeder worden was voor mij, dat heb ik de tweede keer niet zo ervaren. Ik was niet zo de kluts kwijt als de eerste keer. Ik voelde wel meteen onvoorwaardelijke liefde voor Emmi, maar ik was niet zo van de kaart als toen. Ik wilde Emmi non-stop bij me houden en met haar knuffelen. Begrijp me niet verkeerd; ik was nog steeds een ware hormonella en vond het wederom een enorme rollercoaster, maar ik vond het niet zo heftig als bij de eerste keer.
Minder zin in kraambezoek
Daarnaast merkte ik dat ik kraambezoek veel makkelijker buiten de deur hield. Waar ik bij de oudste nog op alles en iedereen ja zei, dacht ik nu: heb ik hier zin in? Dan: ja, kom gezellig langs. Zo niet: dan graag over een paar weken. Ik kon veel beter mijn grenzen aangeven. Het werd ook – tot mijn opluchting - door iedereen geaccepteerd en begrepen. Ik had vooral veel behoefte om als gezin lekker samen te cocoonen en aan de nieuwe situatie te wennen. Iets waar ik bij Livia amper de tijd voor had en kreeg. Dit vond ik zo’n verschil!
Tijd voor mezelf
Ook vond ik het makkelijker om tijd voor mezelf vrij te plannen. Het schuldgevoel kon ik dit keer makkelijker relativeren en dus zorgde ik ervoor dat ik regelmatig even alleen de deur uit ging. Al was het maar om even een paar rompertjes te scoren in de stad. Of een snelle kop koffie te doen met een vriendin. Toen ik voor de eerste keer moeder werd, deed ik dit nooit. Het kwam niet eens in me op. Want mijn kind achterlaten stond voor mij gelijk aan een slechte moeder zijn. Dankzij mijn toenmalige psycholoog leerde ik dat het oké is om af en toe even “Tilda” te zijn, in plaats van “mama Tilda”. Wat een verademing!
Het grootste leermoment van een tweede kindje krijgen, vond ik, dat al mijn zorgen of ik wel evenveel van mijn tweede zou kunnen houden als van mijn eerste, al heel snel verdwenen. Ik heb me hier tijdens de zwangerschap vrij druk om gemaakt en ook om het feit of grote zus het wel zo leuk zou vinden. Mijn man snapte hier geen snars van. Die dacht: “Livia gaat het fantastisch vinden. Waar maak je je druk om?” Goede uitspraak ook, tegen een zwangere met rondrazende hormonen, maar dat daar gelaten. Onze oudste is nogal gevoelig dus ik vreesde dat ze zich buitengesloten of minder belangrijk zou gaan voelen. Dit alles bleek gelukkig helemaal niet het geval en dat was een enorme opluchting voor mij als moeder.
Wat ik tenslotte nog wil vertellen is, dat als je al een kindje hebt en die wordt grote broer of zus, het het mooiste is wat er is, om die twee samen te zien. Een kusje op het hoofdje van je kleine baby, of die twee handjes in een. Die momenten koesterde ik enorm en nog steeds. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en slaan ze elkaar regelmatig de hersens in. Maar die beginperiode vergeet ik nooit meer.
Ik merk dat veel moeders ook na het krijgen van een tweede of derde (vierde, vijfde, enzovoorts) kindje last kunnen krijgen van een postnatale depressie. Dus bevind je je momenteel op alles behalve een roze wolk en denk je: leuk dit verhaal, maar dit gaat niet over mij. Weet, dat je niet de enige bent. Er zijn veel meer moeders die na het krijgen van een tweede kindje vastlopen na de bevalling en steun in de rug nodig hebben. Wil je hier hulp bij, kijk dan op www.froufroubegeleiding.nl. Samen gaan we werken aan jouw herstel en dat je je weer lekkerder in je vel gaat voelen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Tilda is moeder van Livia en Emmi. Ze maakte na de geboorte van haar dochtertje een postnatale depressie door.
Nadat deze was opgeklaard, wilde ze graag moeders helpen, zoals ze zelf ook geholpen is tijdens haar postpartum depressie. Daarom besloot ze haar eigen begeleidingspraktijk voor mama's zonder roze wolk op te richten. Vanuit haar expertise als therapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van postnatale depressies, begeleidt ze moeders weer het positieve pad op.
Ook heeft ze de podcast The Real Deal bedacht en interviewt ze in de BabyBytes-podcaststudio deskundigen die advies geven aan kersverse ouders.
Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Reageer op dit artikel
reacties (0)