Wekelijks schrijf ik nieuwe artikelen over het moederschap. Omdat ik het belangrijk vind, dat moeders laagdrempelig informatie kunnen vinden over de leuke en soms ook minder leuke dingen aan het moederschap. Ik bladerde net even door mijn documenten op mijn laptop en stuitte op een stuk tekst wat ik aan het einde van mijn tweede kraamweek heb geschreven. Het is rauw, het is puur en bovenal: heel eerlijk en ik wilde het heel graag met jullie delen.
De dingen die ik geleerd heb tijdens mijn tweede kraamweek:
Dat je borsten, ondanks dat je flesvoeding geeft, enorm gaan stuwing op dag 3 van de kraamweek. Mijn hemel, wat heb ik me beroerd gevoeld. Ik had koorts, ik kon niet slapen door de stuwing en ik was misselijk. Bizar dat dit allemaal gebeurt met je lijf, enkel vanwege de moedermelk die gaat stromen.
Door de enorme druk op je boezem, moet je douchen met een sport-bh aan. Dit is, omdat anders het warme water van de douche, zorgt voor nog meer stuwing. En dat op het moment dat je die sport-bh nat en wel uittrekt om een schone aan te trekken, je borsten spontaan melk beginnen te spuiten. Bizar! De Trevi Fontijn was er niks bij.
Al mijn zorgen over of mijn oudste het wel leuk zou vinden met onze nieuwe baby, bleken ongegrond. Ik heb zoveel smeltmomenten gehad van mijn twee meisjes samen. Alle zorgen gingen, hoppakee, zo het raam uit.
De wond van de keizersnede genas in mijn geval velen malen sneller dan een knip. Wie had dat ooit kunnen denken? Ik in ieder geval niet! Ik liep na een week weer als een kievit buiten achter de wagen. Na de eerste bevalling kon ik na twee weken een keer normaal op een stoel zitten. Wat een verschil!
Mijn kraamverzorgster kwam met het advies om zoveel mogelijk aan mijn baby uit te leggen waar ik mee zit of welke gedachten er door me heen gaan. Alhoewel ik dit advies ook vaak zelf aan moeders in mijn praktijk geef, was ik dit door de zwangerschapsdementie pardoes vergeten. Dus daar zat ik, in de schommelstoel, huilend door alle hormonen en het slaapgebrek aan mijn baby te vertellen hoe leuk en lief ik haar vond. Dat ik hier zo naar verlangd had en nooit had kunnen dromen dat dit me nog eens zou gebeuren. Over hoeveel liefde ik voel voor haar en haar grote zus. Dat ik van hen beiden evenveel hield. Maar ook, dat ik me intens schuldig voelde over dat ik met haar grote zus zo weinig had kunnen genieten. Dat ik me steeds afvraag waarom nu wel en toen niet? Ik vertel mijn baby over mijn angsten en dromen, over mijn schuldgevoelens en schaamte. Ze kijkt me aan en laat een diepe zucht. Ik voel haar opluchting en ik weet dat het goed is.
Stuk emotie
Ik vind daaronder nog een stukje wat ik toen geschreven heb. Ik heb getwijfeld of ik het moest delen, het is zo intiem en persoonlijk. Toch heb ik besloten, om het met jullie te delen, omdat ik weet hoeveel moeders thuis zitten met een postnatale depressie. Hoeveel moeders er verlangen naar een tweede kindje, nadat ze een postnatale depressie hebben doorgemaakt en de stap niet durven te nemen. Ik hoop dat jullie hier steun uit halen, lieve moeders!
“Ik wacht tot de man met de hamer komt. Tot de depressie me komt halen. Ik weet dat dit gek klinkt, want niks wijst er dit keer op dat ik weer een postnatale depressie zal krijgen. Alles is nu zo anders en alles voelt ook zo anders dit keer. Ik kan het rationeel ook allemaal wegredeneren, maar de emoties hebben dankzij de hormonen de overhand. Ik wil die depressie niet. Ik veracht hem. Het beangstigd me. Ik geniet nu zoveel meer dan toentertijd. Dat is enerzijds een enorme verademing. Ik geniet met volle teugen van mijn baby. Ik smelt van de momenten tussen grote en kleine zus en ik huil vaker van geluk, dan van ellende.
Aan de andere kant is het zo confronterend. Ik vraag me steeds af: waarom kon ik toen niet genieten? Waarom was het toen allemaal zo moeilijk en zwaar? Waarom kan ik het moederschap nu zoveel beter aan, dan toen? Ik denk dat ik hier het meeste om gehuild heb. Mij beste vriendin zei: ”Misschien had je sowieso wel veel meer kunnen genieten bij de tweede. Ook als je bij de eerste geen postnatale depressie had gehad. Omdat je bij een tweede veel meer weet wat je te wachten staat. Je hebt het allemaal al een keer meegemaakt. Hierdoor ben je veel relaxter en je hebt meer ervaring hebt dan toendertijd. Ik besluit dat ze gelijk heeft. Ik omarm de roze wolk momenten zoveel ik kan. Ik slurp het geluk op, alsof er geen morgen zal zijn. Ik verdien dit. Ik houd zielsveel van mijn kindjes en dat pakt niemand me mee af.”
Ik hoop dat jullie van mijn artikel hebben genoten, het is een van de meest persoonlijke stukken die ik ooit heb geschreven. Heb je een kinderwens, nadat je een postnatale depressie hebt meegemaakt? Of ben je al zwanger van je tweede kindje na een postnatale depressie? Ben je net bevallen van je eerste of tweede kindje en denk je regelmatig: ik zit niet op en roze wolk: mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik ga je helpen!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Tilda is moeder van Livia en Emmi. Ze maakte na de geboorte van haar dochtertje een postnatale depressie door.
Nadat deze was opgeklaard, wilde ze graag moeders helpen, zoals ze zelf ook geholpen is tijdens haar postpartum depressie. Daarom besloot ze haar eigen begeleidingspraktijk voor mama's zonder roze wolk op te richten. Vanuit haar expertise als therapeut en ervaringsdeskundige op het gebied van postnatale depressies, begeleidt ze moeders weer het positieve pad op.
Ook heeft ze de podcast The Real Deal bedacht en interviewt ze in de BabyBytes-podcaststudio deskundigen die advies geven aan kersverse ouders.
Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Reageer op dit artikel
reacties (0)