Columniste Sanne is zwanger van haar tweede kindje. Eerder hield ze een dagboek van haar weg naar deze tweede zwangerschap bij. Op dit moment is ze hoogzwanger, of misschien zelfs al wel bevallen! Gelukkig hebben we nog wat verhalen van haar als zwangere en haar lieve zoontje Kas tegoed!
Met een grote zwarte viltstift kriebelt Kas de ene na de andere gele post-it vol waarmee hij de verhuisdoos met knuffels volplakt. “Hé Kas?” vraag ik hem terwijl ik me bezig houd met een andere doos met speelgoed, “De baby mag straks toch wel één van deze knuffels hebben?”.
Ik verwacht - zeer naïef - niet echt veel weerstand, tenslotte liggen de knuffels al ruim drie jaar weg te stoffen onder zijn bed en ik ben dan ook totaal niet voorbereid op het resolute en verontwaardigde “NEE!” dat keihard door de kamer dreunt. Kas trekt demonstratief een post-it van het stapeltje en begint te krabbelen waarbij hij hardop voorleest; “Lieve Baby, Je bent van harte welkom. Maar dit zijn mijn knuffels en die mag jij niet hebben. Mama koopt voor jou wel andere knuffels. Hartelijke groeten, Kaspar”. Zo... de toon is gezet.
Wantrouwen bij bolle buik
Kas moet nog even wennen aan zijn toekomstige rol van grote broer. Het concept van een baby die in de buik van mama groeit, vindt hij ook maar een raar idee. En dat die buik steeds groter gaat worden, zint hem eigenlijk ook niet. Minstens één keer per dag moeten we even uitproberen of hij nog wel op schoot past, die steeds groter wordende buik baart hem zichtbaar zorgen. Wat hem nog wel het ergst lijkt aan zo’n nieuw kindje, is dat hij straks misschien wel dingen moet gaan delen. Of dat de baby - God forbid - aan ZIJN speelgoed zit, of zomaar, zonder eerst schriftelijk en in drievoud toestemming te hebben gevraagd, op ZIJN kamer komt.
Toch alvast contact
Maar toch zijn er ook die kleine magische momenten waardoor ik het gevoel heb dat alles misschien toch nog goed komt. Als Kas zijn handje op mijn buik legt en het eerste contact tussen kleine baby en grote broer wordt gelegd. En als ik hem enthousiast aan de visite hoor vertellen wat er allemaal te zien is op de echo en dat hij de zwart/witte schimmen behoorlijk goed weet te duiden. Of als hij mij helpt met het in elkaar zetten van een co-sleeper en het babybedje hem duidelijk kan bekoren, want dat betekent dat de baby in ieder geval niet op zijn kamer slaapt. En vooruit, bij de gratie van Kas, mag de baby van het zomer ook wel mee op vakantie.
Nieuwe knuffel
Een paar weken na het inpakken van de laatste verhuisdoos staan ik en mijn zoon samen in de winkel. Ter voorbereiding op de komst van de baby mag Kas de eerste knuffel uitkiezen. De keuze is reuze maar uiteindelijk laat hij zijn oog vallen op een fluweel zacht wit beertje. Trots vertelt hij aan de kassajuf dat het een cadeautje is voor de baby in de buik. Deze beer mag hij straks aan de baby geven. Het blijft even stil, terwijl het meisje achter de kassa de beer zorgvuldig inpakt en glimlacht naar de grote broer in spé. “Deze beer is wel voor de baby” vervolgt Kas zijn verhaal en vervolgens met een schuin oog op mij “Maar de baby mag echt, echt, ECHT niet mijn knuffels hebben!”. Opdat je het maar niet vergeet, mama.
Hoe reageerde jouw kleintje op de aankomende baby?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (0)