Met een diepe zucht ontferm ik mij over de wasmand. Na een fijne kraamhulp die met meerdere wassen op een dag de manden leeg hield, is de beurt nu weer aan mij. Man terug, kind erbij, tijd voor een nieuw wasbeleid. Terwijl ik de schone was van de lijn haal en sorteer op locatie van opbergen, tel ik in gedachten het aantal wassen per week. Ik kom op zeven. Zeven wassen per week voor een gezin van vijf.
In mijn ooghoek zie ik de Woodland-camouflagetas liggen. De Woodland-tas is bij ons zowel bij vertrek als thuiskomst een terugkerend item. Mijn man heeft namelijk moeite met het opbergen van de tas en diens inhoud. Hij leeft na een oefening of uitzending rustig nog enkele weken vanuit de tas, die hij wijselijk zoveel mogelijk uit mijn zicht legt. Demonstratief plaats ik de frisgewassen kleding er bovenop met het ongehoorde verzoek alles verder zelf in de kasten op te bergen.
Ik krijg het op mijn heupen van die tas. Hij symboliseert voor mij onrust omdat hij onlosmakelijk is gekoppeld aan vertrek. En nu, drie weken na thuiskomst ligt deze tas mij wederom vanuit een hoekje aan te staren. Opbergen heeft deze keer geen zin, over twee weken staat er weer een oefening voor de deur. ‘Een korte’ van slechts twee weken, maar met Mali nog vers in het geheugen vragen de kleuters argwanend door naar de duur en locatie. Niet dat ze echt tijdsbesef hebben, maar het verschil tussen 103 of 13 dagen lijkt te worden begrepen.
Terug naar de realiteit Na de uitzending heb ik de touwtjes volledig los kunnen laten en ben in mijn babybubbel gedoken. Maximaal heb ik me over kunnen geven aan de ervaring en heb ik de tijd kunnen nemen om onze nieuwe telg te leren kennen. De uren werden dagen en de kleine en ik bewogen ons van voeding naar voeding. In onze bubbel was een halve geeuw genoeg. Maar het is weer tijd voor realiteit. De militair des huizes is weer aan het werk en maakt komende week dagen van 8:00 tot 20:00 uur, waarmee ook deze keer onze ‘roze wolk' sneller dan ik wil weer verandert in camo-kleuren.
Het is inmiddels ver in de middag, de kleuters rennen nog rond in pyjama en het volle aanrecht verraadt dat ook de vaatwasser nog niet is uitgeruimd. Van alles wat ik in de planning had ben ik nog niet veel verder dan de baby voeden en broodjes smeren. Gelukkig is het voorjaarsvakantie deze week en ben ik vrijgesteld van het schoolpleinprogramma waardoor ik iets rustiger kan wennen aan de zorg voor drie kleintjes. In gedachten verzonken vouw ik de zeven wassen weg en laat de trommel werken voor de volgende reeks. Als alles klaar is en ik naar beneden ga, schop ik in het voorbijgaan tegen de tas. De Woodland en ik, een betere relatie zullen we waarschijnlijk niet krijgen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje