Ik ken niemand die staat te springen om een berg was weg te werken. Ook voordat ik kinderen kreeg behoorde deze huishoudelijke klus niet tot mijn favoriete bezigheid. Maar met twee a drie wasjes in de week was alles nog behoorlijk te overzien. Ik wist toen echter nog met wat voor was-tsunami ik als moeder van twee kinderen te maken zou krijgen…
Elk weekend ben ik non-stop aan het wassen en dat hele proces van dampende wasmanden tot keurig opgevouwen stapeltjes in de kasten, verloopt steeds min of meer volgens dezelfde fases.
Fase 1: Daar gaan we weer!
Het is maandagochtend en we beginnen met een min of meer schone lei. Alle kledingkasten zijn weer gevuld en brengen een heerlijke geur van de frisgewassen kleertjes met zich mee. Het is 8 uur als beide kinderen gewassen en gestreken aan de ontbijttafel zitten en 8.30 als ik de bodem van de wasmanden al niet meer kan zien. De baby heeft bananenprut op haar mouwen, die een bruine derrie veroorzaakt en de peuter heeft zijn met jam besmeerde boterham op zijn nieuwe spijkerbroek laten vallen. Geeft niks, we hebben nog voldoende schone kleding liggen.
Op maandagavond bedenk ik dat er alweer genoeg was is verzameld dat ik besluit een klein wasje te draaien onder het mom van: ‘dan is dat maar vast weg’. Omdat maandag niet mijn vaste wasdag is, zit het uitruimen van de machine niet in mijn systeem. Ik vergeet de natte was uit te ruimen. Op dinsdag ook.
Fase 3: Shit, ik moet actie ondernemen!
De was die ik ambitieus op maandag heb gedraaid, ruikt nu naar een slecht verzorgde, langharige hond die in een sloot heeft gezwommen. Ondertussen heeft de was in de wasmand zich ook weer opgehoopt. Ik gooi wat was bij dat kleine wasje van maandag en draai hem opnieuw. In de avond moet ik mezelf een schop geven om de was daadwerkelijk uit te ruimen en op te hangen. Omdat ik zo lekker bezig ben, besluit ik meteen een tweede wasje te draaien, die ik ook weer uitruim en ophang. Ik verdien een lintje!
Fase 4: Ik verzuip!
Op vrijdag draai ik wederom twee wasjes. Peuter heeft vanwege een zoveelste griepje erg liggen zweten in bed en - als ik dan toch bezig ben - ik besluit alle bedden te verschonen. De wasjes van de voorgaande dagen zijn dan wel keurig uitgehangen of hebben een plekje in de droger bemachtigd, ik heb geen tijd gevonden om ze op te vouwen. Dat moet later maar. Goddank voor de kratten die de bezorger van ‘s lands bekendste supermarkt wel eens meebrengt: ik kan inmiddels een bouwwerk maken met kratten schoon wasgoed waar ze op een kratjescamping van onder de indruk zouden zijn!
Fase 5: Verdwijn van de radar
Het is zaterdag en terwijl mijn gezin in de woonkamer hun eigen ding aan het doen is, sluit ik me met iPad en al op in onze badkamer/washok. Ik kieper alle kratten met schoon wasgoed om en probeer met de snelheid van het licht door deze Mount Everest heen te werken. Een klus waar ik soms wel twee uur (als het niet meer is) mee zoet ben. Tot slot moet ik ook nog de tijd vinden om alle was daadwerkelijk in de juiste kasten te krijgen, voordat er een baby gevoed moet worden of een kinderboerderij bezocht.
Fase 6: Serene rust
That moment when je wasmanden nagenoeg leeg zijn en alle was dus weer lekker ruikend in de kasten zit. Inbox zero, noemen we dat bij ons thuis. Een minuut van serene rust en stilte. Het fijnste moment van de week. Totdat er weer een luier doorlekt en het hele circus van voor af aan begint...
En waar is mijn partner, in dit hele was-verhaal? Dat vraag je je wellicht af. Mijn man is een schat en helpt met alle liefde mee. Maar stopt wel eens per ongeluk een nieuwe, donkere spijkerbroek bij alle witte- en lichtroze rompertjes van onze baby. Of hij vouwt vrijwillig en op eigen initiatief de schone was op... tot een prop. Lief, maar no thanks, dus. ;-)
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje