Diana had totaal geen kinderwens, totdat ze ongepland zwanger werd. Toen ze een miskraam kreeg, werd het verlangen naar een kind groter. Helaas bleek PCOS haar kinderwens in de weg te zitten. ‘Berichten van zwangere vrouwen in mijn omgeving deden me veel pijn.’
“Ik heb nooit een kinderwens gehad. Sterker nog, ik ergerde me dood aan andermans kinderen, ook al kwamen ze altijd op me af. Vanaf mijn twintigste ben ik samen met mijn man. Ik gebruikte altijd de anticonceptiepil. Zo verstreek de jaren zonder een kinderwens”.
Zus zwanger
“Mijn zusje vertelde begin 2011 dat zij zwanger was van haar eerste kindje. Begin september van dat jaar beviel ze van een gezonde zoon. Natuurlijk heb ik mijn gevoel omtrent kinderen naast me gelegd en werd ik een trotse tante. Ik werd zowaar verliefd op het mannetje. Toen ze weer ging werken, bood ik aan om op mijn neefje te passen en zo een band met hem op te bouwen.”
Goede band neefje
“Mijn man en ik waren inmiddels getrouwd en naar een eengezinswoning verhuisd. Mijn neefje was ruim 2,5 jaar toen mijn zusje en haar vriend besloten om uit elkaar te gaan. Mijn zusje ging terug naar onze geboorteplaats, maar voordat ze een eigen woning had, mocht ze zo lang het nodig was met haar zoon bij ons komen wonen. Ons huis was groot genoeg en wij al een goede band hebben met ons neefje.”
Ongepland zwanger
“Intussen was ik halverwege 2014 overgestapt naar een andere anticonceptie, maar werd ik toch ongepland zwanger. Na veel wikken en wegen besloten we om het kindje toch te houden. We maakten een afspraak voor de termijnecho. Tijdens het maken van de echo was ik toch best wel zenuwachtig. Volgens de berekeningen was ik al tien weken zwanger. Helaas werd het een miskraam, in ons geval een missed abortion. Het bleek al met zes weken te zijn ‘overleden’. Tot onze verbazing raakte dit ons heel erg. We kozen ervoor dat ik gecuretteerd zou worden. Gelukkig kwam na zes weken mijn menstruatie weer op gang en maakte ik mij verder niet zo'n zorgen voor de toekomst. Onze welgetelde knop, als het om kinderen gaat, was nu helemaal om.”
Kinderwens
“Naast het oppassen en de miskraam hadden we toch wel een kinderwens gekregen. Helaas liet mijn menstruatie mij na de miskraam heel erg in de steek. Mijn cyclus was erg onregelmatig. Soms werd ik drie maanden niet ongesteld. Uiteindelijk kon ik via de huisarts bij de fertiliteitspoli terecht. Na een aantal onderzoeken kwam naar voren dat ik PCOS had. Om toch zwanger te raken, was hulp nodig hebben via de fertiliteitspoli, maar voordat we zover waren, lieten we het er even bij.”
Zwanger via natuurlijke weg
“We probeerden via de natuurlijke weg zwanger te worden, maar dat lukte helaas niet. In mijn omgeving raakten er vrouwen zwanger, waar ik oprecht heel blij kon zijn, maar die berichten deden me ook heel veel pijn.”
Medicatie
“Er ging een aantal jaar overheen. In 2018 besloten toch hulp te zoeken bij de fertiliteitspoli. Ik kreeg medicatie om mijn menstruatie op gang te brengen en om mijn eitjes te laten rijpen. Ook gebruikte ik een app om te zien wanneer mijn eisprong was. Ik had voor zes maanden medicatie meegekregen. Als ik dan niet zwanger raakte, moesten we een nieuwe afspraak maken. Na vijf maanden was ik nog steeds niet zwanger. Ik had naast de app nog één ovulatietest. Nadat ik die had gebruikt, bleek ik een eisprong te hebben. Diezelfde dag hebben we wat meer gedaan tussen de lakens. Nu was het twee weken wachten voordat we konden testen.”
Zwangerschapstest
“Op 23 juli had ik ongesteld moeten worden, maar dat werd ik maar niet. Inmiddels wist ik dat ik niet te vroeg wilde testen. ’s Avonds kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, en heb ik toch een zwangerschapstest gedaan. Er kwam een heel licht streepje tevoorschijn, maar zo licht, dat ik begon te twijfelen of het wel klopte. Ik liet de test aan mijn man zien. Hij was niet blij dat ik de test zonder hem had gedaan. Omdat de test heel licht was, besloten we drie dagen te wachten om opnieuw te testen.
Na drie dagen was ik nog steeds niet ongesteld, dus heb ik samen met mijn man opnieuw een zwangerschapstest gedaan. Nu was het duidelijk te zien. IK WAS ZWANGER! Wat een opluchting. Door de miskraam waren we ook heel erg bang dat het opnieuw mis zou gaan.”
Echo
Met zes weken zwangerschap mochten we bij de fertiliteitsarts een echo laten maken. We zagen het hartje mooi kloppen, maar toch waren we gespannen of het wel goed zou gaan. Met negen weken kreeg ik wat bloedingen, dus ik was heel bang dat het mis zou gaan. Gelukkig kon ik meteen terecht bij de verloskundige. Gelukkig klopte het hartje. Bij de termijnecho van elf weken, zagen we dat het mooi gegroeid was en dat we nog steeds zwanger waren. De eerste twaalf weken zaten erop. We mochten zeggen dat we papa en mama worden! Volgens de termijnecho was ik uitgerekend op 1 april 2019 (geen grap!). We besloten dat we niet wilden weten of het een zoon of dochter werd.”
Zwangerschapsdiabetes
Ik was ongeveer 25 weken zwanger toen bleek dat ik zwangerschapsdiabetes had. Gelukkig had ik mijn bloedsuikers redelijk goed onder controle door mijn eetgewoonte aan te passen, waardoor ik geen insuline hoefde te prikken. Maar er bleek nog een tegenvaller aan te komen. Er was asbest bij ons thuis vrijgekomen. In die tijd zwerfden we tussen verschillende slaapadressen. Ondertussen brak mijn verlof aan, maar echt helemaal genieten kon ik nog niet, omdat ik nog niet thuis kon zijn in verband met het asbest. Drie weken voor de uitgerekende datum konden we eindelijk naar huis.”
Past het wel?
“Door de zwangerschapssuiker stond ik onder controle van het ziekenhuis. Hierdoor hadden we ook veel meer echocontroles. Het kindje bleek tot twee keer toe in stuitligging te liggen. Bij de 2e keer zou ik een uitwendige versie krijgen. Gelukkig bleek het kindje alsnog goed te liggen. Door de zwangerschapsdiabetes bleek ook dat mijn ongeboren kindje een wat groter hoofdje en romp had dan gemiddeld. Dus ze waren bang dat het niet zou passen.
Met 38 weken werd besloten dat als de kleine er een week later niet zou zijn ik ingeleid zou worden. Na een week had de kleine spruit zich nog steeds niet aangemeld en gingen we terug naar het ziekenhuis.”
Ballon en weeënopwekkers
"Daar kreeg ik een ballon ingebracht en ik werd ook aan een CTG gelegd om de hartslag van de baby en de samentrekkingen van de baarmoeder in de gaten te houden. De dag vorderde. Soms voelde ik in de verte iets wat op een wee leek, maar er gebeurde niet veel.
We gingen de nacht in en heb ik redelijk kunnen slapen. ‘s Ochtends bleek ik twee cm ontsluiting te hebben. Ik kreeg een infuus om de weeënopwekkers toe te dienen, en om 7:30 uur braken mijn vliezen. In het begin viel het mee, maar later die ochtend werden de weeën steeds erger. Uiteindelijk bleek bij elke wee het hartje van de baby minder werd, dus ze maakten zich natuurlijk veel zorgen.”
Spoedkeizersnede of niet?
“Inmiddels kreeg ik een ontzettende behoefte om te persen, maar bij inwendige controle, bleek ik nog maar vijf cm ontsluiting te hebben. Wat een domper... Inmiddels was het 12:20 uur en ik hield het niet langer meer vol en opperde ik om maar een spoedkeizersnede uit te voeren. De dames hadden dit ook wel gezien en hadden alles al klaargezet om mij naar de OK te brengen. Bij een laatste check was dit niet meer nodig. Ik bleek na twintig minuten van vijf naar tien cm ontsluiting te zijn gegaan! Ik mocht eindelijk gaan persen!”
Twintig minuten
“Binnen twintig minuten kwam mijn kind ter wereld. Nu kon ik eindelijk zien wat het geslacht was. Het was een zoon!! Wat was dit een mooie ervaring. Gelukkig mochten we aan het einde van de middag alweer naar huis om daar met zijn drieën te genieten. We hebben een heerlijke kraamweek gehad, met een hele lieve kraamvrouw.”
Weer zwanger!
Ondertussen hadden mijn zusje en haar vriend te kennen te geven samen een kindje te willen. In augustus was ze weer zwanger.
Na mijn bevalling had ik gelukkig een regelmatige menstruatiecyclus. Ik bleek vruchtbaarder te zijn dan had verwacht. Na een onoplettendheid bleek ook ik bleek zwanger te zijn, 2 weken later dan mijn zusje. Wat een schok wat dat. Met de wetenschat dat ik voor mijn zoon veel moeite heb moeten doen om zwanger te worden, wilden we deze zwangerschap niet afbreken.”
Miskraam
Na negen weken kreeg ik wederom een bloeding. Ik hoopte dat het mee zou vallen. Helaas werd het bloedverlies steeds erger. Na een inwendige echo, was er geen vruchtje meer te zien. Ik had een miskraam. Ik vond het heel jammer dat het mij weer niet gegund was, maar ik vind het nu ook prima zo met één kind, voorlopig dan.
Gelukkig ging de zwangerschap bij mijn zusje wel goed. Ze wisten inmiddels dat ze (wederom) een jongen zou krijgen. Eind april is de kleine man geboren. Dus de familie is weer een mooie jongen rijker.”
PCOS
“Helaas speelt mijn PCOS weer op en is mijn menstruatie weer onregelmatig. Ik word hier heel onzeker van. Maar ik houd mij vast dat ik zwanger kan en mag worden. Voorlopig wil ik nog even wachten met zwanger worden, dus ik heb besloten om voor een koperen spiraal te gaan. Ik heb bewust gekozen om geen hormonen te gebruiken voor de anticonceptie, want door de hormonen, ben ik niet altijd de leukste.
Op dit moment geniet ik met volle teugen van mijn heerlijke zoon. Ik wil denk ik over anderhalf á twee jaar kijken of we altijd voor een tweede kunnen gaan.”
Wil je jouw bevallingsverhaal delen?
Hoe is jouw bevalling gegaan? Wil je jouw verhaal delen? Heel graag! Bij BabyBytes zijn we altijd op zoek naar bevallingsverhalen. Delen kan via dit formulier. Als je je verhaal anoniem wilt delen, kun je dat heel eenvoudig in het formulier aangeven.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)