Hoe fijn is het als je kinderen een goede band hebben met hun grootouders en andersom. De mensen die je gemaakt hebben en de mensen die jij hebt gemaakt bij elkaar, er is weinig mooiers te bedenken. Helaas werkt het niet altijd zoals in zoetsappige familiefilms.
Lezeres L. stuurde ons haar verhaal:
Mijn moeder en ik hebben altijd een moeizame relatie gehad. Ik zal wegens privacyoverwegingen niet op de details ingaan, maar laten we het erop houden dat ik me weinig geliefd heb gevoeld in mijn jeugd. Mijn moeder heeft haar best gedaan, maar het was niet genoeg. Ik heb er inmiddels vrede mee dat alles gegaan is zoals het is gegaan, maar het moederschap heeft alles voor mij toch weer ingewikkelder gemaakt dan ik had gedacht.
Zwangerschap
Tijdens mijn zwangerschappen merkte ik namelijk dat ik het jammer vond dat ik niet zo'n typische, ongecompliceerde moeder-dochterband had. Zij was - bij lange na - niet de eerste waarmee ik het goede nieuws deelde, zat niet in mijn whatsapp-groepje die ik vol spamde met babynieuws en was niet op mijn babyshower. Er was bovendien geen haar op mijn hoofd die erover dacht om haar te vragen bij mijn bevalling te zijn! We hebben elkaar drie keer gezien tijdens de zwangerschap, waarbij ze drie keer commentaar had op de manier waarop ik eruit zag ("Je buik is te klein, je moet meer eten" en "Je buik is te groot, volgens mij eet je teveel"). Ik had het wel gezien.
Teleurstelling
Toen mijn kinderen klein waren, stak het me dat ze geen lieve, warme oma hadden die ze knuffelde en veel te veel speelgoed voor ze kocht. Niet vanwege die plastic rotzooi zelf natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel. We zagen haar heel soms, maar eigenlijk voelde ik me altijd teleurgesteld als ik vervolgens met kinderen in de autostoeltjes weer terug naar mijn eigen huis reed.
Mijn moeder staat heel negatief in het leven en vindt altijd wel iets om over te klagen en om ongelukkig mee te zijn. Ik vind het gewoon niet prettig om mijn kinderen daar aan bloot te stellen. Het leven is echt niet altijd leuk en dat weten ze, maar mijn moeder heeft een negatief effect op iedereen en daar wil ik ze van behoeden. Nu ze wat groter worden, vragen ze echter regelmatig om haar. Ze merken ook dat ze veel minder contact met mijn moeder hebben, dan met hun andere opa's en oma.
Dilemma
Ik zit nu dus met een dilemma. Ga ik - omwille van mijn kinderen - investeren in de band met mijn moeder? Voor mijzelf hoeft het niet, ik heb daar al jaren geleden afstand van gedaan. Maar in hoeverre hebben zij het recht om haar écht te leren kennen en een band met haar op te bouwen? Of doe ik er inderdaad goed aan ze te behoede van de teleurstelling en negativiteit die mijn moeder met zich meebrengt?
Wat zouden jullie in mijn situatie doen?
Wil jij ook je verhaal vertellen of je dilemma uitleggen op BabyBytes? Laat dan je verhaal achter in het formulier hieronder.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Misschien kunnen jullie samen uitjes doen. Want als je bang bent voor wat ze zegt in het bijzijn van je kinderen kan je het gesprek nog enigszins sturen.
Zo ben je op neutrale grond en let ze misschien wat beter op wat ze zegt.
Toen mijn zus en ik 7 en 9 jaar oud waren, heeft mijn moeder het contact met haar moeder verbroken. Onze grootmoeder kwam ons toen regelmatig thuis oppikken voor een daguitstapje en zette ons 's avonds weer netjes thuis af. Dit was voor iedereen een goede oplossing en hier is nooit onenigheid over geweest. Wij hebben zelf nog steeds een goed contact met onze grootmoeder, alsook met onze moeder :-)
De hamvraag is denk ik of de mate van teleurstelling en negativiteit je kinderen uiteindelijk schade berokkend.
Als je verwacht dat je kinderen er geen goed gevoel bij gaan krijgen als ze oma vaker zien, maar je kunt ze daarin goed begeleiden en ze leren omgaan met teleurstelling en negativiteit, zou je vaker kunnen afspreken. Mits het niet teveel van je eigen energie kost.
Als je verwacht dat het teveel invloed gaat hebben en daarmee een blijvend negatief effect op je kinderen heeft, kan je het beter niet doen.
Kinderen hebben recht op een veilige, verzorgende omgeving. Als oma dat kan bieden, doen. Als oma dat niet kan bieden, niet doen.
Wees eerlijk tegen je kinderen. Dat kan ook op een voorzichtige manier. Mijn kids zien de ene opa en oma niet meer. Dat was destijds hun keuze wij hebben het een paar keer proberen te lijmen maar toen dat geen effect had zijn we er mee gestopt. Ik vind het niet erg. Ik vond het niet echt leuke mensen. Ik heb ook tegen mijn kids gezegd dat we hele andere mensen zijn, dat het daarom niet altijd goed samen gaat. Dat ik graag om ga met mensen met wie ik het leuk heb. Dat ik daar liever tijd en energie in steek.
Dat familie mij niet waarde voller is dan vrienden. Zo heb je vast ook een eigen verhaal die je aan ze kan vertellen. Dingen die ik achterwege heb gelaten is bijv dat opa en oma hebben gezegd we willen/hoeven de klein kids nooit meer te zien.
Reageer op dit artikel
reacties (4) Stuur een bedankje