Je hebt negen maanden om je erop voor te bereiden: de bevalling. Het examen dat je moet afleggen voordat je uiteindelijk echt moeder wordt. Het hoogtepunt van een zwangerschap, waarin alles samen komt en je uiteindelijk een warm, glibberig en schreeuwend babylichaampje op je borst gelegd krijgt. Maar over wat er daarna met je lichaam gebeurt, hoor je eigenlijk niet zoveel.
Kraamverband
Toen ik een aantal weken voor de bevalling een doos met producten van mijn zorgverzekeraar kreeg opgestuurd, bekeek ik die vol afschuw. Van een aantal artikelen had ik nog nooit gehoord, maar het meest verbaasd was ik nog wel over het kraamverband. Dat waren namelijk maandverbandjes ter grootte van een matras. Ik wilde me er toen geen voorstelling van maken in hoeverre zoiets nodig is.
Maar ik ben erachter gekomen dat het wel degelijk een uitkomst is in de dagen na de bevalling, dat kraamverband. Sterker nog: direct na al het natuurgeweld plakte de verpleegkundige twee van deze monsters in mijn ziekenhuis-onderbroek. Met het gevoel alsof ik een gehandicapte, incontinente bejaarde was, kon ik vervolgens naar huis.
Stolsels
Ik weet nog goed dat ik wit weg trok, toen de kraamverpleegkundige tijdens een intakegesprek met 30 weken zwangerschap kwam vertellen over het feit dat ik bloedstolsels zou gaan verliezen in de periode na de zwangerschap. Zij zei dat stolsels ter grootte van een vuist niet ongewoon waren. Ik had zelf gelezen over stolsels die de grootte hadden van een druif, dus dit vond ik nogal wat. Ik hoorde van vrouwen om me heen veel wisselende verhalen. De ene had amper stolsels verloren, bij de ander waren ze zo groot als een orka geweest.
Ik bereidde me uiteindelijk maar voor op het ergste: stolsels ter grootte van een luchtballon. Maar gelukkig viel het meer dan mee. Ik verloor niet meer dan bij een hevige menstruatie. Het duurde allemaal wel iets langer, maar ik heb geen tweede bevalling hoeven mee te maken om de stolsels ter wereld te brengen. Gelukkig. Maar mocht het jou wel overkomen: het hoort erbij. En als je op dat moment bang bent dat het te veel of te groot is: vraag je kraamverzorgende eens ernaar te kijken.
Geen gêne
Dat brengt me meteen naar het volgende punt: het feit dat je geen gêne meer hebt. Kijk je er voor je bevalling nog tegenop om in je te laten graaien door de gehele staff van het ziekenhuis, tijdens het gebeuren kan het je opeens niet meer schelen. Zelfs al zou de conciërge opeens een kijkje willen nemen. Tijdens de kraamweek is het dan ook gebruikelijk dat de kraamverzorgende je goed in de gaten houdt. Dat houdt in dat ze je eventuele hechtingen controleert en dat ze temperatuur tweemaal daags rectaal op neemt. Gelukkig doet iedere betrokkene daar zo normaal over, dat je na een tijdje fluitend je pyjamabroek naar beneden trekt als er weer eens iemand naar je hol wil loeren.
Dat ik last zou hebben van mijn hechtingen na de bevalling, daar had ik me op ingesteld. Maar ik had veel meer pijn: enorme spierpijn in mijn hele lichaam van de kracht die ik had gezet tijdens het persen. Zelfs in mijn armen! Ik had keelpijn, want ik had tijdens mijn bevalling een droge keel gehad. Mijn borsten stonden vrijwel meteen op knappen van de stuwing, wat heel erg pijnlijk was en ik hoef überhaupt niet te beginnen over mijn toegetakelde ‘onderkant’. Desalniettemin vond ik het, ondanks dat ik iets anders had verwacht, allemaal nog goed draagbaar. Waarschijnlijk was het een combinatie van adrenaline en paracetamol die ervoor zorgde dat ik de dagen prima door kwam.
Kraamtranen
Och ja, die kraamtranen waren hier ook zeker in volle glorie aanwezig. Mijn moeder is de eerste dagen na mijn baby's geboorte blijven slapen, en op dag drie vonden we dat we het zelf wel konden. Mijn moeder ging dus met mijn vader mee terug naar huis en voordat ze weg ging, begon ze te snikken. Vanaf dat moment waren mijn kraamtranen aanwezig. We hebben eerst samen flink wat af gehuild, daarna aan de telefoon en de volgende dag ging het feest vrolijk verder. Als er visite was, wist ik me in te houden. Maar zodra die de voeten hadden gelicht, gingen bij mij de sluizen weer open. Ik huilde voornamelijk uit puur geluk, maar soms wist ik niet eens een reden te noemen voor mijn tranen. Ik weet wel nog goed dat ik steeds voor de box – waarin mijn slapende frummel mooi lag te wezen – stond en wenste dat ik de tijd kon laten stilstaan. Want hij was zo prachtig en lief en ik wilde dat er nooit iets zou veranderen aan dat moment.
Ik heb me nog nooit zo brak, en ook nog nooit zo gelukkig gevoeld. Het is een understatement als ik de kraamweek beschrijf als een bijzondere periode. Er is nog zoveel meer over te vertellen: kraamverband stinkt, kraamvisite is zowel erg leuk als erg vermoeiend, slapen is de eerste periode niet aan de orde, de kraamweek staat bol van de onverklaarbare emoties en opeens weer een lege zak als buik is ongelofelijk raar.
Hoe was jullie kraamweek?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (4) Stuur een bedankje