Het was eind juni, een aantal jaar geleden, toen ik midden in de nacht met mijn pasgeboren baby aan het meehuilen was. Hij had krampjes en ik vroeg me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was.
Het is prachtig om moeder te zijn. Maar ook vermoeiend, beangstigend en frustrerend. En hoewel mensen je 'waarschuwen' voor de eerste heftige periode, heeft niemand mij precies uitgelegd wat er dan zo zwaar aan is. Vandaar dat ik vandaag even wat puntjes voor jullie op een rijtje zet:
1. Er komt een moment waarop je je afvraagt of alles het wel waard is
En dit moment komt midden in de nacht. Als je dus - zoals ik destijds - voor de zoveelste nacht op een rij rondloopt met een gillende baby. Jij bent lichamelijk nog niet hersteld van de bevalling, hebt pijn in je borsten van de borstvoeding en loopt op je tandvlees vanwege het slaapgebrek. Op dát moment vraag je je af waarom je ook alweer zo nodig moeder wilde worden. Je had toch een leuk leven? En nu loop je daar met je vermoeide lijf, zonder dat je aan die vermoeidheid toe kan geven. Geloof me: we've all been there. En ook: het gaat over en ja, het wordt ook echt beter. Sterker nog: er komt een dag waarop je stiekem heel even terug verlangt naar die nacht waarop je met je kleintje op je borst non stop naar infomercials hebt gekeken.
2. Het moederschap zal je benauwen
Ging je voorheen drie keer in de week uit eten, naar de kroeg of naar de bioscoop? Dan is het wel even wennen als je in de eerste periode met je baby opeens amper uit je pyjama kan komen. Je vraagt je af of je ooit weer een bioscoopzaal van binnen zal zien, want enerzijds verlang je daar intens naar, anderzijds moet je er niet aan dénken om je kindje bij iemand anders achter te moeten laten. Je bent moeder, 24/7. Ook als je de deur uit gaat, zal je je afvragen hoe het met je kleintje gaat. Dat hoort er allemaal bij en hoe overweldigend dat nu ook zal voelen: ook dat wordt minder.
3. Onzekerheid kan je overvallen
Was je voorheen de nuchterheid zelve, dat kan nogal veranderen als je een baby hebt gekregen. Eet hij wel goed? Plast ze genoeg? Waarom huilt 'ie zo lang? Heeft hij het te warm? Te koud? Kan dit rompertje er nog even mee door, nu er een spuugvlekje op zit? Of moet ik wéér alles verschonen, zoals ik tien minuten geleden al heb gedaan?
Als je voor het eerst moeder bent is alles nieuw en alles spannend. Je wilt zo goed mogelijk voor je kindje zorgen en je vraagt je continu af of je het inderdaad wel goed genoeg doet. Ook dit hoort erbij, alle moeders vragen zich van tijd tot tijd af of ze wel de juiste (opvoedings)keuzes maken. Volg je hart en raadpleeg de mensen die jij vertrouwt of professionals die je verder kunnen adviseren. Maar schrik niet van je onzekerheid!
4. Tegenstrijdigheid
Eén van de dingen die mij vooral is bijgebleven is hoe tegenstrijdig ik me voelde tijdens die eerste maanden. Huilend stond ik naast het wiegje van mijn baby om iedere centimeter van dat fantastische, bijzondere lichaampje in me op te nemen. De vorm van het oortje, de lieve bolling van het neusje, de kleine stuiptrekkingen om het mondje als 'ie sliep; ik moest er niet aan dénken dat mijn kind ooit groter zou worden.
Tegelijkertijd kon ik niet wáchten op de volgende fase. Op samen naar de kinderboerderij gaan en dat mijn kleintje dan ook echt mee kon genieten. Of samen de kerstboom opzetten, samen koekjes bakken en Frozen kijken. Maar ook: eindelijk weer doorslapen! Ik was steeds met mezelf in conflict. De tijd mócht niet doortikken en tegelijkertijd moest 'ie doorgespoeld worden.
5. Familiebanden veranderen
Mijn vader vertelde op de geboortedag van zijn eerste kleinkind dat hij niet helemaal bevatte dat hij zojuist opa geworden was. En ik moeder. Pas na een paar weken besefte ik hoe groot die verandering inderdaad is. Ook bij mij veranderde er opeens een hoop. Ik was een stapje verder gekomen in het leven. En mijn ouders waren een stapje dichterbij Heel Erg Oud gekomen. Opa's en oma's zijn oude mensen, en eigenlijk snapte ik niet helemaal dat mijn eigen ouders en schoonouders - die ik altijd als jong en hip had gezien - nu opeens ook bejaarden waren geworden. Nog steeds vind ik het confronterend dat het leven opeens veel sneller lijkt te gaan sinds mijn kinderen er zijn.
De eerste periode met je kind verandert alles. Je leven schudt op z'n grondvesten en niets zal meer helemaal hetzelfde zijn als daarvoor. Dat geeft niet, want je leert gaandeweg dat anders zéker niet minder fijn betekent. Laat alles over je heen komen en accepteer dat het even wennen is. En ja: alles wordt beter!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)