Vorige week plaatsten we een oproep waarin we vroegen naar jullie ervaringen met IVF. Er kwamen heel veel verschillende emotionele en aangrijpende verhalen binnen. Wij maakten een selectie.
Mae: “Onze kinderwens begon in oktober 2014. Uit eerder onderzoek bleek de kwaliteit van het zaad van mijn partner niet optimaal te zijn. Het was zelfs zo slecht dat wij er op gewezen dat we afhankelijk zouden zijn van IVF of misschien wel ICSI… Op dat moment stort toch wel even alles om je heen in. Uiteindelijk liep dat allemaal met een sisser af want na een second opinion was het prima en werden we weer naar huis gestuurd voor een half jaar.
In oktober 2015 moesten we terug en kreeg ik een HSG, een onderzoek waarbij ze de toegankelijkheid van de eileiders controleren. Uiteindelijk leek één eileider verstopt, maar door nog extra druk uit te oefenen (dat deed zeer!) spoelde alles toch goed door. We konden ons geluk dan ook niet op toen we in december 2015 zwanger bleken te zijn. Helaas eindigde deze zwangerschap in een spoedoperatie op 1 januari 2016, waarbij ze ook mijn rechter eileider hebben verwijderd.
Toch bleef er de hoop op een zwangerschap, waardoor we in de maanden februari, maart en april IUI-behandelingen hebben gehad. Allen zonder resultaat... Daarna was m’n lijf zo klaar met de hormonen en hadden mijn lief en ik zo’n behoefte aan een break, dat we een pauze besloten in te lassen... En dat bleek een goede keuze want ik werd weer zwanger. Helaas volgden in juni 2016 en november 2016 miskramen. We besloten over te stappen naar een ander ziekenhuis.
Afgelopen juni ben ik opnieuw in verwachting geraakt, vlak voordat we weer zouden beginnen met IUI. In juli werd helaas opnieuw vastgesteld dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Als bij een kijkoperatie zou blijken dat mijn eileider niet goed functioneerde dan zou deze worden verwijderd. Helaas was dat het geval.
Nu ben ik 30, heb een actieve kinderwens samen met mijn rots van een vent en ben ik onvruchtbaar... En weet je? Ik heb rust. We zijn gestart met IVF en ondanks dat ik er fysiek meer mee bezig ben dan ooit te voren, heb ik in mijn hoofd meer rust dan ik ooit had durven dromen.”
Esther: “Mijn man en ik heb de stempel ‘onverklaarbaar kinderloos’ gekregen. Geen enkele aanleiding te vinden waarom wij maar niet natuurlijk zwanger worden. Met dit onverklaarbare feit hebben we vijf jaar in de medische mallemolen gezeten. Na zes IUI-pogingen en drie IVF-pogingen zijn we toch zwanger geraakt en trotse ouders geworden van een mooie zoon. De laatste poging was een soort final shot, ik kon niet meer, wou niet meer en was er klaar mee. Emotioneel en fysiek gesloopt. maar ik was bang voor mijn geweten ‘wat als we die laatste poging toch hadden gedaan’ dus nog een keer alle moed verzameld en met resultaat.”
Anoniem: “Al vanaf de eerste onderzoeken hebben we besloten om niemand iets te vertellen. En daar hadden we goede redenen voor. We vonden dit iets van ons samen, we hadden genoeg steun aan elkaar, en als je het vertelt dan is het ook altijd overal aanwezig. Nu konden we gewoon naar een verjaardag of een feestje en er even niet mee bezig zijn en ook niet worden geconfronteerd met vragen en blikken van anderen.
Ons IVF traject heb ik niet ervaren als zwaar, zowel emotioneel als fysiek niet. Natuurlijk hebben we al die tijd er voor (toch zo'n dikke twee jaar) onze zorgen gehad, veel gesprekken gevoerd, teleurstellingen verwerkt, eindeloos gespeurd naar informatie en op fora op internet en zelfs adoptie overwogen. Maar we hadden vertrouwen in IVF en in ons ziekenhuis/de artsen. Fysiek viel het mee, omdat we door eerdere IUI-behandelingen al gewend waren aan het spuiten van hormonen, de inwendige echo's en het klinische van de terugplaatsingen etc. De punctie was even doorbijten, maar vergeleken met de HSG weer peanuts.
Mentaal viel het mee, omdat het allemaal zo snel ging dat we bijna de kans niet hadden om ergens bij stil te staan. Ons traject was echt kort en krachtig: 1 intakegesprek, direct gestart met de hormonen, 1 echo, een zeer succesvolle punctie en bevruchting en 1 terugplaatsing. Direct zwanger!
Vervolgens in de jaren daarna nog 4 terugplaatsingen van cryo's uit deze zelfde punctie gehad, in eigen cyclus zonder hormonen. En daaruit zijn nog eens 2 succesvolle zwangerschappen voortgekomen. Een flink succesverhaal dus!”
Melissa: “Ik ben Melissa en ik ben 24 jaar. Ik en mijn vriend (Wesley 29 jaar) proberen al twee en een half jaar om een kindje te krijgen.
Na een jaar zijn we naar het ziekenhuis gestapt en kwamen we terecht bij de fertiliteitsarts. Elke maand moest ik om de dag echo's laten maken en wanneer mijn eitje groot genoeg was... werd ik naar huis gestuurd. Erg romantisch! NOT!
Toen dit na zes maanden nog niet lukte, ben ik geopereerd. Daar vonden ze de boosdoener... endometriose. Nu wist ik waar al die pijn vandaan kwam! Daarna ging het vrij snel. We gingen van start met IUI. Dit hebben weer 4 keer gedaan, maar als snel bleek dit zonder resultaat. Ook begonnen er scheurtjes in onze relatie te komen, want het is zwaar. Na een goed gesprek met onze arts werd besloten om te beginnen met IVF. Ik vond het doodeng. Al die spuiten, medicijnen, punctie. Iedereen vond het verschrikkelijk. Je hoort alleen de slechte verhalen. Maar ik heb het gedaan en ja, de spuiten waren heftig. Maar de punctie viel me 100, wat zeg ik, 1000% mee. Het doet echt geen pijn. Je voelt af en toe een flauw steekje in je buik. Helaas is ook dit zonder resultaat gebleven. We hebben nog 2 cryo’s over en gaan hier in het nieuwe jaar mee verder.”
Linda: “Wij zijn in 2007 trotse ouders geworden van onze zoon. Alles ging volgens het boekje. Ik was gelijk zwanger en had een normale bevalling. In 2010 wilde wij heel graag nog een kindje, weer was ik direct zwanger, maar helaas kreeg ik met zes weken een miskraam. Gelijk was ik de maand erna weer zwanger en wederom ging het mis, deze keer met acht weken. Erg verdrietig maar wij gaven de hoop niet op! Alleen lukte het niet meer. De gynaecoloog adviseerde ons om met de pil te starten om mijn lichaam te resetten. Na teleurstellende maanden zijn wij gestart met IUI: zes pogingen die ook mislukten. Daarna zijn we het IVF-traject in gegaan.
Bij de eerste poging hadden we een terugplaatsing en twee in de vriezer. Helaas: alle drie keer niks. Wat een teleurstelling! Prikken, blauwe plekken op mijn buik, moodswings en meer van dat soort! Bij de tweede poging weer hetzelfde. Om de dag naar het ziekenhuis, prikken, plannen en hopen. Vooral het aanprikken van de rijpe eicellen: wat een hel! Er bleken vier goede eitjes tussen te zitten. Helaas, weer maanden verder en helemaal niks. Wat een verdriet.
Mijn partner vond één kindje genoeg. Alles waar ik doorheen moest vond hij vreselijk. Ik had nog een poging, in het ziekenhuis werd ons verteld dat er zorgverzekeringen zijn die ook een vierde en vijfde poging vergoeden. Maar na heel veel denken en praten, besloten we dat we de derde poging nog zouden doen en daarna was het klaar. Die keer voelde het anders. Ik was mezelf niet, kreeg angstaanvallen en viel flauw. Allemaal in de wachtweken. Eindelijk brak de dag aan dat ik mocht bloedprikken om te kijken of het was gelukt. Nog nooit had ik die dag gered. En ja hoor: zwanger! Wauw, wat een blijdschap. Nu is onze tweede zoon 15 maanden! Het was een hele heftige tijd, maar alle moeite meer dan waard.”
Japke: "In maart 2012 stopte ik met de pil. Eind 2013 was ik nog steeds niet zwanger en ben ik naar een gynaecoloog gegaan. Het bleek dat mijn eileiders verkleefd waren. In september 2014 werden ze verwijderd. Direct daarna kreeg ik mijn eerste IVF punctie, waar twee embryo's uit voort kwamen. Veertien dagen later bleek ik zwanger te zijn! Na zeven weken mochten we langs komen om te zien of er een hartslag was. Het bleek inderdaad te mooi om waar te zijn, er was geen hartslag. Ik kreeg de keus om een natuurlijke miskraam af te wachten of deze af te dwingen met misoprostol. Ik koos voor het laatste. Wat een gruwelijke ervaring was dat. En ik had niet eens pijnstillers meegekregen! Dat wilde ik eens, maar nooit meer.
In februari 2015 lieten we weer een cryo terugplaatsen. Na tien dagen later bleek ik weer zwanger! Deze keer bleek na zeven weken dat er een hartslag was! Twee weken later gingen wij vol vertrouwen weer voor de vervolgecho en daar gebeurde het weer: geen hartslag. Mijn hele wereld stortte letterlijk in.
In april 2015 volgde een tweede IVF-poging. Daaruit volgden acht embryo's, maar geen enkele keer raakte ik zwanger.
We besloten onze derde IVF in Gent te doen. In juli 2016 waren er zes embryo's. Toen we teruggingen voor de eerste terugplaatsing bleek dat geen enkele van deze embryo's het had gehaald. Alle ellende was dus weer voor niets geweest.
Wij hadden vanaf het begin gedacht dat we na drie IVF's zouden stoppen. Inmiddels keken we ook naar de mogelijkheden om te adopteren, maar dat bleek een te eindeloos en te kostbaar proces zonder succesgarantie. Wij besloten om als ons spaargeld bij elkaar te rapen en een 4e poging te doen, weer in UZGent. Dit werd geen IVF, maar ICSI in verband met mijn slechte eicelkwaliteit. Ik kreeg andere hormonen (Menopur), natuurlijke hormonen in plaats van synthetische. Ook ben ik zelf gaan zoeken of ik mijn eicelkwaliteit kon beïnvloeden. Ik volgde een dieet en slikte voedingssupplementen.
In oktober 2016 was de punctie. Er werden 32 eicellen geoogst... overstimulatie dus, ik moest een week thuis blijven. Uit deze 32 eicellen waren 28 embryo's gekweekt waarvan er uiteindelijk vijf de eindstreep haalden. Helaas na de eerste, tweede, derde terugplaatsing geen zwangerschap.
Maar goed, wij hadden er nog twee over, al geloofden we er totaal niet meer in. Om onszelf nog twee keer verdriet te besparen lieten we de laatste twee in een keer terugplaatsen. Dit was in april 2017. Op Bevrijdingsdag 5 mei 2017 mocht ik testen. Toen was ik ineens zwanger... De allerlaatste poging was uiteindelijk een succes. Ik ben nu 30 weken zwanger en ik geloof het iedere dag nog steeds nauwelijks. Op 11 januari 2018 ben ik uitgerekend van een meisje.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)