Op één of andere manier lijkt het erop alsof een gezin met twee kinderen als de norm gezien wordt. Vrouwen die geen, één of drie (of meer) kinderen krijgen, moeten zich hier altijd voor verantwoorden. Lezeres Dorian (32), moeder van zoon Sem (4) herkent zich hierin.
"Het was mijn grootste droom om ooit moeder te mogen worden. Rondlopen met een kindje in mijn buik, bevallen, borstvoeding geven en daarna allemaal prachtige herinneringen maken. Het leek me fantastisch en tot nu toe is dat het ook."
Zwanger
"Ik werd eind 2012 zwanger van Sem. Dolgelukkig was, ik toen er een lichtroze streepje op de zwangerschapstest was verschenen. Mijn man was minstens net zo blij. We waren pas getrouwd, hadden allebei een leuke baan en waren net verhuisd naar onze droomwoning. Niets stond ons in de weg om niet extreem te gaan genieten van de komende, spannende periode.
Tijdens de twintig weken-echo was er een aantal redenen tot verder onderzoek. Dit heeft enorme impact op mij gemaakt. Ik ben gaan googelen en viel direct van mijn felroze wolk. Gelukkig bleek het na een aantal onmogelijk spannende weken allemaal goed te zitten. Toch bleef dit nare gevoel, dat plotselinge, verstikkende gevoel van machteloosheid en angst me bij. Toen Sem geboren werd, genoot ik intens van hem. Maar ik was ook bang dat het toch niet goed zou zijn. Ik was zó verliefd op hem, dat ik hem het liefst in een glazen kooitje wilde stoppen."
Angst
"Ik durfde hem niet af te geven aan visite (want die hadden vást ziekmakende bacteriën bij zich!), ik durfde hem niet in een eigen bedje te leggen (want hechtingsstoornis!) en ik durfde geen kunstvoeding te geven, hoewel borstvoeding zeer moeizaam ging (want: wat stoppen ze er in die fabrieken allemaal in?). Na een paar hele zware (en mooie, laat dat duidelijk zijn) maanden klaarde de mist op en voelde ik me steeds meer 'mezelf'. Sem was de liefste baby op de wereld. Hij ontwikkelde zich naar behoren, lachte alleen maar, at en dronk goed, sliep prima en hij was alles waar we ooit van hadden durven dromen."
'Wanneer komt de volgende?'
"Zo ongeveer óp zijn eerste verjaardag begon het: 'Wanneer komt de volgende?' en 'Een broertje of zusje zou wel héél leuk zijn hè?'. We hebben inderdaad een tijdje getwijfeld of we nog een tweede kindje wilden. Maar heel eerlijk: eigenlijk was ik er vrij snel al uit. Ik was tevreden met mijn gezin zoals het was. Ik heb de leukste zoon op de wereld en hoef mijn aandacht niet te verdelen. Bovendien hecht ik waarde aan tijd voor mezelf, wat volgens mij met één kind nog wel te doen is.
Hoewel ik de zwangerschap en eerste jaren met Sem prachtig vond, vond ik het ook heel heftig. Sinds zo'n anderhalf jaar zijn we met z'n drieën weer in rustiger vaarwater terecht gekomen, waar we alle drie heel gelukkig mee zijn. Sem is vrolijk en tevreden. Hij is onwijs sociaal en neemt vaak vriendjes mee naar huis. Het klinkt vast wat egoïstisch, maar ik heb helemaal geen zin om nog een keer die rollercoaster in te stappen. Het was leuk, en nu gaan we weer door."
Mijn gezin is compleet met één kind
"Voor ons voelt dat heel natuurlijk. Daardoor ben ik des te meer verbaasd dat onze omgeving het zo raar lijkt te vinden dat onze kinderwens nu vervuld is. Mensen blijven hinten dat het misschien leuk zou zijn als Sem een broertje of zusje krijgt. Als ik een baby van een vriendin vasthoud, laten ze weten dat 'het me toch wel erg goed staat, zo'n uk'. En ook nu Sem naar school gaat, benadrukken ze hoeveel tijd ik wel niet heb voor een tweede kindje. Maar er is niets in mij die daar behoefte aan heeft.
Dus nee, lieve mensen. Er komt geen tweede kindje. Niet om een hele schokkende reden: gewoon, omdat ik geen tweede kindje wil. Mijn gezin is compleet. Met één fantastisch kind!"
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje