Ik was 14 toen ik voor het eerst op mijn babynichtje paste. Ik herinner mijn oom die me zorgvuldig uitlegde hoe ik een flesje warm moest maken en mijn tante die me op het hart drukte een opgeschreven nummer te bellen als er iets niet goed zou gaan. Ze gaven hun dochter een knuffel en ik bleef achter.
Een tiener was ik. Nauwelijks oud genoeg om mijn eigen billen af te vegen. En toch vertrouwden mijn oom en tante me met hun meest waardevolle bezit. Terecht, bleek gaandeweg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in een situatie ben geweest waarin ik me zorgen heb gemaakt over de veiligheid van mijn nichtje en later de andere kinderen waar ik op heb gepast. Ik speelde met ze, knuffelde met ze, troostte ze als ze huilden, gaf ze hun voeding en bracht ze naar bed. En dan lag ik op de bank te zappen, wachtend tot de ouders terugkwamen van een leuke avond.
Navraag
Inmiddels ben ik zelf moeder en is er geen haar op mijn hoofd die eraan denkt mijn kinderen bij een tienermeisje achter te laten. Ik zou wíllen dat ik dat kon, want dat zou de mogelijkheden voor een date night met mijn man een stuk makkelijker maken. Ondanks mijn eigen - positieve - oppaservaring, durf ik niemand zonder diploma bij mijn kinderen te laten.
Ik besloot eens navraag te doen in mijn omgeving. Is een tienermeisje als oppas momenteel gewoon niet zo gebruikelijk meer, of zou ik er toch eens anders naar moeten kijken?
Meningen
Eva: "De dochter van onze buren past regelmatig op onze kinderen. Ze is 15 en ik vertrouw haar volledig. Waarschijnlijk helpt het mee dat haar moeder - met wie ik goed contact heb - naast ons woont en dus heel snel kan ingrijpen als er iets niet goed zou gaan."
Wendy: "Ik heb er nog nooit over nagedacht. Mijn kinderen zijn bij mij en/of mijn partner. Als we uit eten gaan, gaan ze mee. Echt stappen doen we toch nooit en daar hebben we ook geen behoefte aan. We maken dus ook geen gebruik van het aanbod van oppasavondjes door opa's en oma's."
Joan: "Via via hebben wij een 16-jarig meisje gevonden die wel eens op onze zoon van twee en een half past. Meestal gaan we pas op pad als hij op bed ligt. Zij hoeft dan alleen maar op de babyfoon te letten en te bellen als er iets uit de hand loopt, wat gelukkig nooit gebeurd. Ik denk er wel aan haar binnenkort eens te vragen om eerder te komen, zodat ze kan leren hoe ik hem naar bed breng en het ook eens zelf kan doen."
Corine: "Mijn driejarige dochter vertelde me na een avondje uit dat haar oppas (een meisje van 14) de hele avond met haar telefoon had gespeeld. Ik voelde me daar niet goed bij en sindsdien vraag ik haar dus niet meer om op te komen passen..."
Elise: "Wij leggen de babyfoon wel eens bij de buren - goede vrienden van ons - die de huissleutel hebben en dus in kunnen grijpen als er iets aan de hand is. Ik vind het een prettiger idee dat een volwassene aan het luisteren is of alles goed gaat en de verantwoordelijkheid heeft, dan een tiener."
De meningen lopen nogal uiteen dus. Hoe denk jij erover?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje