Mamablogger Wytske had vlak na de geboorte van haar kind last van een herkenbaar 'hormomen-slaap-tekort-momentje'. Gelukkig kon ze uithuilen bij haar schoonzus en troost vinden bij een grote reep chocolade.
Ik denk dat mijn kind 3,5 week oud was. Als het kon, wandelde ik elke dag. Dat deed ik graag want de zon scheen volop. Deze week was het mooi weer, maar super koud. Het was woensdag en allebei goed ingepakt gingen we weer op stap. Toen ik bijna thuis kwam, zag ik dat mijn auto in de schaduw stond. Op zich niet erg, als je hem niet nodig hebt. Maar de volgende dag zou ik ’s morgens naar een workshop gaan en dan zou mijn auto nog flink bevroren zijn. Ik twijfelde of ik de auto zou zetten in het parkeervak aan de overkant, waar wel de zon op scheen. Maar dan zou ik mijn kind op straat moeten laten staan, dus deed ik het niet. Had ik het maar wel gedaan…
De avond van te voren had ik alles goed voorbereid. Ik had de route in mijn telefoon staan en al een beetje bestudeerd. In de luiertas zat twee stuks van alles: kleding, luiers, hydrofiele doeken. Ik had zijn voeding al klaar staan en de laatste spullen stonden op het aanrecht. De ochtend zelf ging goed. Op perfecte tijden wilde mijn kind eten, hij zou alleen een flesje moeten bij de workshop. Omdat ik het toch een beetje spannend vond hoe andere moeders zouden denken, verschoonde ik thuis nog maar een keer extra zijn luier. Helemaal aangekleed liepen we op tijd de deur uit om te gaan krabben.
Auto
Ik ging snel aan de slag: kind in de auto, de auto toch maar stationair warm draaien, antivriesspray en krabben. Binnen enkele minuten was ik klaar om weg te rijden en toen startte de auto niet. Ik haalde diep adem en probeerde het nog een keer, maar de auto gaf steeds minder een teken van leven. Ik schakelde alle overbodige dingen uit, zoals de lichten en de radio in de hoop iets van de accu te besparen. Ik was zelfs al aan het nadenken wie ik zou kunnen bellen voor startkabels en die er ook verstand van heeft. In lichte paniek brak ik in in de mail van mijn man om zijn mailadres van zijn werk te achterhalen om hem zo te kunnen bereiken, aangezien hij zijn telefoon niet opnam. Toen ik dacht dat het niet erger kon, kreeg ik mijn sleutel niet meer uit het contact. Als ik al naar binnen wilde gaan, durfde ik dat nu niet meer. Het huilen stond me nader dan het lachen.
Huilen
Intussen was er genoeg tijd verstrekken, de workshop was al lang begonnen en wilde mijn kind eten. Dat heb ik in de auto gegeven op de achterbank, terwijl ik mijn tranen aan het verbijten was. Gelukkig was hij warm ingepakt, want ik had het een beetje koud. Met een soort laatste wanhoopspoging probeerde ik de auto nog een keer te starten. Ja hoor, hij deed het weer. Ik wist niet of ik opgelucht of boos was, maar parkeerde hem nu maar wel in de zon. Daarna ben ik maar weer naar huis gegaan. Ik had mijn schoonzus geappt en die belde gelijk. Snikkend, nee huilend heb ik mijn verhaal gedaan. Wat was een luisterend oor fijn! En natuurlijk die reep chocolade.
Hormonen en slaap tekort zorgden ervoor dat ik de hele dag me nog verdrietig voelde. Nu kan ik wel weer lachen om dit avontuur, hoewel er vast nog wel meer zullen volgen. Ik ben benieuwd of jullie ook zoiets hebben beleefd. Misschien alvast voor noodgevallen een reep chocola in slaan.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Wytske Borst is getrouwd en is net moeder geworden van haar eerste kind. In het dagelijks leven is zij leerkracht op een basisschool. Naast haar werk vindt ze het leuk om met vriendinnen af te spreken en om spelletjes te doen. Af en toe is ze ook met iets creatiefs bezig voor in huis. Ze schrijft over de dingen die ze tegenkomt als vrouw en als moeder.
Reageer op dit artikel
reacties (0)