Mamablogger Geke heeft een prachtige ode aan geschreven aan haar dochter, de jongste van haar kinderen. Ze wil zo zo graag meedoen met alles en iedereen, en dat gaat niet altijd naar wens. Gelukkig vind je dan troost bij je moeder.
Lieve kleine dreumes,
Het luchtalarm gaat af. Je bent weer eens ergens vanaf gevallen, of je bent met je hoofd ergens tegenaan gestoten. Misschien probeerde je de deur dicht te doen en had je niet in de gaten dat je vingers daar dan tussen zouden komen. Wat het dan ook is, je wilt graag getroost worden. Kom maar hier.
Je wilt zo graag! Je wilt zo graag lopen, en kijk, het lukt je al zo hier en daar. Je wilt zo graag net als je grote broers op de trampoline springen, en je wordt boos als zij dat niet met jou willen. Je wilt zo graag net als je broers met de lego spelen. En ja, dan wil je ook zo graag die klein legoblokjes op de best mogelijke manier onderzoeken: met je mondje!
Je wilt zo graag op de bank klimmen, en kijken wat er gebeurt als je met je hoofd zo ver mogelijk over de armleuning gaat hangen. Je wilt zo graag de trap op klimmen, omdat je weet dat op de slaapkamer van één van je broers erg leuk speelgoed is waar je normaal gesproken niet aan mag komen. Je wilt zo graag met die veel te grote tak rondlopen, of op de tafel klimmen om met de koffiekopjes te kunnen spelen.
Je wilt zo graag de hele dag met schoenen rondlopen, in je handen dan wel te verstaan. En o wat word je boos als iemand die schoen wil aantrekken. Je wilt zo graag de tassen van je broer en van mij uitpakken. Maar ook daar is niet iedereen blij mee.
Je wilt zo graag praten, vertellen wat je hebt meegemaakt. Je wilt zo graag vertellen dat je dit een mooi blokje vindt, maar dat je niet met de pop wilt spelen. Je wilt ons zo graag kunnen zeggen dat je drinken wilt, en dat je de broodjes pindakaas zag bent. Je wilt zo graag kunnen zeggen dat je wel of geen wantjes aan wilt op de fiets, of dat je graag wilt spelen als we je broers in de klas brengen.
De wereld ziet er zo leuk uit, en er is nog zo veel te doen en nog zo veel te ontdekken! Soms lijkt het alsof je het gevoel hebt dat je gevangen zit in je kleine dreumeslijfje. Je wilt zo graag en het lukt niet allemaal. Je wilt zo graag groot zijn!
Ik loop op het geluid af en zie dat de traantjes van verdriet over je wangen lopen. Je strekt je armpjes uit: “Mama, pak mij maar op.” Je gaat lekker tegen me aanliggen, en langzaam wordt het gehuil minder. Je legt je hoofdje neer en komt tot rust. Even niks hoeven, even bij mama. Nog even weer lekker klein zijn.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje