De Amerikaanse Hadleigh Tweedall onderging een abortus. Om een reden waar veel anti-abortusactivisten geen rekening mee houden. Deze brief schreef ze op ScaryMommy om tot nadenken aan te zetten. Wij wilden deze graag met jullie delen.
Beste anti-abortusactivist,
Ik heb geluisterd naar je mening. Ik voel elke pijnlijk veronderstelling die je maakt over mij. Je trekt een lijn tussen goed en kwaad zonder aarzeling, alsof je precies weet hoe het voelt om te worden geconfronteerd met een levensveranderende beslissing. Het probleem is, het plaatje dat je schetst, lijkt in helemaal niks op mijn situatie.
Op 5 januari 2016, had ik een abortus bij 18 weken en 3 dagen zwanger. Ik was niet betrokken bij verkrachting of incest. Ik was geen tiener. Ik had geen financiële problemen. Ik gebruikte abortus niet als anticonceptiemiddel. Mijn baby was niet onbemind, ongewenst, een ongeluk of een vergissing.
Mijn baby was ook geen foetus. Ze was een kostbaar klein meisje dat mijn man en ik Grace noemden, wat ‘geschenk van God' betekent. Ze was een jonge zusje, dochter, nichtje, en kleindochter, en ze was zo geliefd en gewenst. Maar tijdens een echo bij 17 weken zwanger, kregen we het verwoestende nieuws dat onze dochter dodelijk ziek bleek.
Onze lieve Grace werd gediagnosticeerd met trisomie 21 en non immune hydrops foetalis. Het resultaat is dat haar lichaam werd gevuld met vloeistof en haar organen werden een voor een afgesloten. Haar beentjes waren al gestopt met groeien. Meerdere specialisten vertelden me dat het medisch gezien onmogelijk was voor onze dochter om langer dan een paar weken van de zwangerschap te overleven. Mijn toekomstdroom die ik had over onze groeiende familie, werd in een paar minuten van me afgenomen.
Ik kon de gedachte van het lijden van mijn dochter in plaats van zich veilig voelen daar binnen, niet aan. Ik kon het niet aan om mijn buik te zien groeien waarna een onvermijdelijk afscheid zou plaatsvinden. Ik kon het niet aan om uren te bevallen van een overleden meisje. De dag dat mijn twee jaar oude zoon werd geboren was de beste dag van mijn leven. Ik wilde niet dat die mooie herinneringen aan de beste dag besmet werd met het ergste.
Mijn arts vertelde dat enkele weken wachten tot ze zou overlijden, ervoor zorgde dat mijn kans op infecties, bloedingen, en andere medische complicaties, waaronder de dood, zou verhogen. Ik wilde die risico’s niet nemen. Ik had nog steeds de verantwoordelijkheid als moeder voor mijn zoon en vrouw voor mijn man. Plotseling werd ik geconfronteerd met de meest gruwelijke keuze van mijn leven, een waar ik niet om gevraagd had en niet wilde maken. Ik koos ervoor om mijn ontzettende gewenste zwangerschap te beëindigen.
Veel familieleden en vrienden die tegen abortus zijn zeggen: "Maar jouw situatie is anders." Terwijl dat me in eerste instantie troost, denk ik dat dat nu dus de kern van het probleem is. Ik ben niet anders. De procedure die ik had is niet anders. Dit zijn redenen waarom mensen een abortus ondergaan.
Hoewel het is pijnlijk en ongemakkelijk is om toe te geven, had ik een abortus en dit is hoe het eruit zag voor mij. Het is niet altijd goed of fout, zwart of wit. Sommigen van ons worstelen elke dag hiermee, houden deze ervaring verborgen uit angst voor schaamte en oordeel. Men spreekt over abortus als een egoïstische daad; het doden van een baby. Maar wat je je niet realiseert is dat een deel van de moeder die dag ook overlijdt.
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons dan op Facebook en volg ons op Twitter!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje