Het is weer zo ver. De kinderen slapen en ik lig zelf ook in bed. Je zou zeggen: neem het er van en ga lekker slapen, voor je het weet, begint er weer ergens een kind te huilen. Maar het slapen lukt niet. Ik ben aan het piekeren. Of nou ja piekeren, het heeft meer iets weg van psychische zelfkastijding. Oké dat is misschien wat overdreven. Maar het is echt niet fijn.
Piekeren over de toekomst
Nou vind ik piekeren een vrij nutteloze bezigheid. Piekeren over de toekomst heeft geen zin, omdat je daar de toekomst niet mee verandert. Het meeste waar je over piekert in de toekomst komt niet uit. En als het wel uitkomt dan verander je het niet als je er over piekert. Ik ben er van overtuigd dat als je ontspannen bent dat je veel meer aankunt dan je denkt.
Ook piekeren over het verleden heeft vrij weinig zin. Het verleden is al gebeurd en je kunt er niks meer aan veranderen, dus waarom zou je er over blijven piekeren. (Natuurlijk, als je erge dingen hebt meegemaakt kan het wel goed zijn om terug te kijken om te kijken of dat je kan helpen het een plekje te geven om weer verder te kunnen.)
Hormonen
Maar ik weet niet wat het is. Hoe stellig ik er ook van overtuigd ben dat piekeren zinloos is, het lijkt gewoon te gebeuren. Zeker als ik hormonaal ben en ik voel me hormaal vanaf de dag dat ik een positieve test in handen heb tot 3 jaar na de bevalling. Tel daar dan ook het slaaptekort bij op en hallo piekeren! En hoe hard ik ook zeg: jij hebt geen zin, ga maar weer weg. En: Geke, je mag ontspannen... Het lijkt gewoon te gebeuren. En dan het liefste midden in de nacht.
Zelfverwijt
Het grootste gedeelte van mijn gepieker gaat over dingen die ik in het verleden verkeerd heb gedaan, heb gezegd of uitgestraald. Volgens mij dan, misschien hebben anderen dat niet eens zo ervaren. Ik voel me dan echt het stomste mens op heel de aarde. Ik neem me dan van alles voor hoe ik in de toekomst ga zijn, in de wetenschap dat dat niet gaat lukken. Ergens weet ik dan ook wel dat ik de dingen heel veel groter maak dan dat ze in werkelijkheid zijn. Maar die gedachte wint het niet, en dan zit er maar één ding op. Wachten tot het weer licht is en de gedachten weer kleiner worden.
Wandelen
De volgende ochtend sudder ik nog een beetje na. Ik ben blij dat het weer licht is en ik de dingen weer in het juiste perspectief kan zien. Maar de gedachten zijn nog niet helemaal weg. Nadat ik de jongens naar school heb gebracht ga ik met mijn dochtertje naar het bos vlak bij ons huis. Eerst heb ik haar in de draagzak, maar ze laat weten dat ze zelf wil lopen. Met haar korte beentjes loopt ze in een aardig tempo achter mij aan.
Onderzoeken
Ze loopt niet door, maar ze wil alles onderzoeken. Elk takje, blaadje, steentje, veertje en prutteltje wordt uitgebreid bestudeerd. In eerste instantie wordt alles meegenomen, en als ze dan weer iets nieuws vindt, kijkt ze kritisch naar wat ze in haar handen heeft. Wat ze mee wil nemen, neemt ze mee, wat ze niet mee wil nemen, laat ze achter. Ze keert het de rug toe en loopt weer door.
Achter laten in het verleden
Ik vond het mooi hoe ze zo haar eigen 'pad' volgt. Ze kiest zelf wat ze meemeent en wat niet. Misschien moet ik de volgende pieker beurt maar weer aan de wandeling denken. Dat ik kijk welke herinneringen ik heb. Daar pik ik de leukste van uit om mee te nemen, de rest laat ik achter in het verleden. Zo zie je maar, wandelen is goed voor lichaam en geest.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje