Helaas blijkt uit onderzoek dat vrouwen ook nu nog tweemaal zoveel zorgtaken hebben dan mannen. Toch doen veel vaders uit uiterste best. De man van Elise (29) doet echter niet zoveel...
Mijn man en ik waren ruim vijf jaar samen toen ik zwanger raakte. Dit was vooral een vurige wens van mij, maar ik had verwacht dat mijn man gaandeweg ook steeds enthousiaster zou worden over het komende vaderschap. Hij ging tijdens de zwangerschap mee naar belangrijke afspraken bij de gynaecoloog, maar verder hield hij zich afzijdig. Ik heb zelf het babykamertje geschilderd, de uitzet bij elkaar geshopt en uiteindelijk zelfs de naam voor ons meisje gekozen!
Toen onze prinses geboren was, was ik degene die er in de kraamweek - en daarna - voor haar uit ging. Ik stond stijf van de pijnstillers (ik ben middels een keizersnede bevallen), maar mijn man is geen één keer uit bed gegaan om onze dochter te troosten of een flesje te geven. De kraamhulp heeft er wel eens voorzichtig een gesprekje over aan willen gaan, maar daar leek hij niet gevoelig voor. Ik vond het ondertussen steeds ongemakkelijker worden. Ik voelde me ellendig, omdat ik nog herstellende was van de bevalling en omdat ik doodmoe was. Maar ik schaamde me ook een beetje omdat hij het zo liet afweten.
Eigen leven
Al snel ging het ‘gewone’ leven voor mijn man door, terwijl mijn leven helemaal anders was. Hij ging fulltime aan het werk en in de weekenden had hij vaak afspraken met vrienden. Ook voetbalde hij net zo fanatiek als voor de komst van ons meisje. Door de weeks trainde hij twee avonden en op zondag voetbalde hij. Dan bleef hij rustig een hele dag weg, want na afloop vond hij het zo gezellig om nog een biertje met zijn teamgenoten te drinken.
Gesprek
Ik heb al een aantal keer bij hem aangekaart dat ik van hem verwacht dat hij meer doet in de zorg voor en opvoeding van onze dochter. Ze is nu anderhalf en vraagt ook naar papa. Ik merk aan haar dat ze een veel minder hechte band met mijn man heeft dan ik en dat ze heel erg haar best doet om zich aan hem vast te klampen als hij er wel een keer voor haar is. Daar krijgt hij het vervolgens benauwd van, dus dat is extra lastig.
Therapie?
Het gaat mijn omgeving nu ook opvallen dat mijn man weinig doet voor onze dochter en dat alles op mijn bordje terecht komt. Ik werk parttime en loop ondertussen op mijn tandvlees. Omdat ik ontzettend moe ben, maar ook omdat ik heel erg teleurgesteld ben in zijn houding en omdat ik het me zo anders had voorgesteld. Ik weet dat ik mensen niet kan veranderen, dus ik overweeg nu om bij hem aan te geven dat ik in relatietherapie wil.
Hij lijkt niet in te zien dat er echt iets moet veranderen en dat ook HIJ een kind heeft gekregen en het vreet aan me dat hij dit belangrijke deel van ons leven zo verwaarloost. Hij doet mij ermee tekort, maar belangrijker nog: hij doet ons meisje heel veel tekort. Ze is zo’n geweldig leuke dreumes. Ze danst door het leven, zingt de hele dag en is zich heel hard aan het ontwikkelen. Het doet me pijn dat hij daar zo weinig deel van uitmaakt.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Sorry maar ik lees dat het een vurige wens van jou was en dat je verwachte dat hij gaandeweg enthousiaster zou worden. Heb je die verwachting voor je zwanger was al eens uitgesproken? En waren jullie het er sowieso over eens om zwanger te worden? Je kunt het of accepteren dat het zo is en anders uit elkaar gaan. Aan een dood paard trekken heeft geen zin. Mits je dat voor jezelf kunt accepteren. Tegenwoordig is uit elkaar gaan dan ook weer zo makkelijk
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje