Stel je had altijd gedacht dat je in de wolken zijn als je een baby zou verwachten en dat je je baby zou adoreren als 'ie eenmaal geboren zou zijn, maar dat het heel anders voelt als je echt zwanger bent en een gezonde zoon ter wereld brengt... De Britse Emma Martin voelde zich doodongelukkig tijdens haar zwangerschap en vooral na de bevalling.
Emma Martin heeft twee jaar lang last gehad van een postnatale depressie. Aan de DailyMail deed ze haar verhaal, omdat ze andere moeders die hier last van hebben, wil helpen: “Ik wil dat iedereen weet dat er echt licht schijnt aan het einde van de tunnel.”
Al tijdens haar zwangerschap vond Emma het moeilijk om van haar ongeboren kind te genieten. Ze had een veeleisende baan als regiomanager van een cosmeticamerk. Na een paar weken zwanger te zijn, kreeg ze hevige krampen in haar buik. Artsen dachten dat het verkeerd zou gaan, maar er was niets aan de hand. “Met de baby was alles in orde. Het lag aan mij. Ik was doodsbang dat ik de baby zou verliezen.”
Bij elke echo ging ze ervan uit dat er iets mis zou zijn met haar kind en dat weerhield haar ervan om een band op te bouwen met haar ongeboren kind. Elke keer als de verloskundige over mijn buik ging met het echoapparaat voelde het alsof die buik niet van mij was. “Mijn zwangerschap voelde meer ongemakkelijk dan iets om van te genieten. Ik haatte mijn buik, ik voelde er helemaal niets bij en verstopte mijn buik meestal achter lange luchtige sjaals zodat mensen het niet konden zien.”
Verdriet en angst
Toen ze een gezonde jongen ter wereld had gebracht en de verpleegkundige de baby op haar borst legde, kon ze alleen maar denken: “Hij lijkt op een buitenaards wezen.” In plaats van dat ze op een roze wolk zat, voelde ze alleen maar een overweldigend gevoel verdriet en angst. “Ik vroeg de verloskundige wat ik moest doen. Ze zei ‘houd van hem, voed hem en houd hem warm’, ik kon alleen maar huilen en huilen. Ik wist niet hoe ik dat moest doen.”
Na twee dagen in het ziekenhuis mochten zij en haar zoon naar huis. Mentaal ging ze daarna hard achteruit. Ze kon alleen maar huilen en kon ze niet van de bank af komen. Toen ze er met haar man Simon over sprak, concludeerden ze dat ze last had van de babyblues. Maar nadat ze na drie maanden weer aan de slag ging en haar zoon naar de kinderopvang ging, raakte ze steeds depressiever. Acht maanden na de bevalling kreeg ze de diagnose: een postnatale depressie.
Geen hulp
In eerste instantie zocht ze geen hulp. Ze bleef doorwerken en sliep slechts twee uur per nacht. “Ik had een enorm slaapgebrek en ik had het gevoel dat er een enorme zwarte wolk boven me hing. Ik zag geen licht aan het einde van de tunnel.”
Toen de baby tien maanden was, gingen ze op vakantie naar Griekenland en werd het alleen maar erger. “Hij sliep nauwelijks. Op een dag ging ik met hem wandelen met de wandelwagen. Ik dacht eraan om hem daar achterblijven en hoopte dat een aardige serveerster hem dan zou meenemen. Tegelijkertijd schaamde ik me voor mijn gedachten en was ik bang dat ze me een slechte moeder zouden vinden en dat ze me mijn jongen zouden afnemen.”
Foto: Facebook/Emma Martin
Break down
Bij een bezoek aan het consultatiebureau, toen haar zoon twaalf maanden was, vroeg de arts hoe het met haar ging en brak ze. “Ik barstte in tranen uit en zei dat ik me een waardeloze moeder vond en dat ik hulp nodig had.” Ze maakte een spoedafspraak met mijn huisarts en ze vertelde hem alles.
Ze kreeg medicatie en ging in therapie. Door haar gevoelens te delen, voelde ze zich stukken beter. Het absolute keerpunt kwam afgelopen juni toen ze haar baan opzegde om meer tijd met haar gezin door te brengen.
Gelukkiger dan ooit
Nu werkt ze parttime in een warenhuis en heeft ze zich nooit beter gevoeld. “Ik voel me zo gelukkig en ik houd zoveel van mijn jongen. Hij is mijn beste vriend en hij is zo relaxt, net als zijn moeder nu.”
Inmiddels heeft Emma een cursus opgezet om moeders te helpen die in dezelfde situatie zitten waarin zij heeft gezeten.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)