Het oudste kind van Esther kwam via een spoedkeizersnede te vroeg ter wereld en was ook nog dysmatuur. ‘Toen ik terug werd gereden naar mijn kamer wist ik niet waar mijn man en kind waren. Ik werd gefeliciteerd en kreeg beschuit met muisjes terwijl ik mijn kind nog niet eens had gezien!’
Esther (31) is sinds drie jaar getrouwd met Jordy. Samen hebben ze twee kinderen, Jesse van zes en Mees van tweeëneenhalf jaar. Jesse is prematuur én dysmatuur. Omdat het 17 november Wereld Prematurendag is, vertelt ze ons haar bevallingsverhaal.
Hoge bloeddruk
“Mijn zwangerschap verliep voorspoedig. Het was een onverwachte maar zeer gewenste zwangerschap. Ik had eigenlijk niet echt klachten gehad. Bij de verloskundige waren de controles altijd goed geweest, tot er een moment kwam dat mijn bloeddruk wat aan de hoge kant was. Ik had daar weleens eerder last van gehad en medicatie voor gekregen. Ik had daar eigenlijk nooit zichtbare klachten over, maar het kwam naar voren omdat ik bloeddonor ben voor mijn zwangerschap. De hoge bloeddruk was onder controle, totdat ik ongeveer 32 weken zwanger was en de verloskundige zei dat het nu toch wel iets te lang wat aan de hoge kant was. Ze wilde me daarom doorsturen naar het ziekenhuis.”
Opgenomen in het ziekenhuis
“In het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk te hoog te zijn. Ik kreeg er medicatie voor en moest uiteindelijk twee nachten blijven, omdat mijn bloeddruk niet snel genoeg daalde. Ik kreeg extra medicatie mee naar huis tegen de hoge bloeddruk. Wat me nog bijstaat aan het verblijf in het ziekenhuis was dat de co-assistentes aan mijn buik voelden en dat ze zeiden dat mijn baby het formaat had van een baby van 29 weken. Ik dacht toen ‘Dat klopt niet, want ik ben veel verder dan wat jullie zeggen. Hier heb ik nog nooit wat over gehoord’.”
Navelstreng
“Door de hoge bloeddruk moest ik vaker langskomen voor controle. Ik kreeg te horen dat de groei van de baby inderdaad iets achterliep. Daarom moest ik vaker langskomen voor controles: eEn keer in de week voor een CTG en een keer in de week voor een hartfilmpje. Al snel werden de controles opgevoerd. Het bleek dat de toevoer via de navelstreng niet goed genoeg was en ook was het hartfilmpje niet helemaal in orde. Ze wilden me in het ziekenhuis houden. Na twee echo's bleek dat de navelstreng echt te strak was en dat zijn bloedtoevoer in zijn hersenen de gebrekkige toevoer via de navelstreng compenseerde. Dat was de eerste keer dat we echt te horen kregen wat er nu precies mankeerde.
Inleiding ingepland
Met 34 weken en 6 dagen zei de arts dat ‘ons het kindje het nog wel oké vond, maar waarschijnlijk niet heel lang meer’. Dus ze wilden een inleiding inplannen als ik 35,5 weken zwanger zou zijn. Dat was wel even een momentje dat we dachten van ‘jeetje, het blijkt toch wel wat ernstiger te zijn dan alleen maar een beetje verhoogde bloeddruk’.
We gaven aan dat we dan liever in een ziekenhuis dichterbij huis wilden zijn. Daar was eerst geen plek, maar nu konden we daar terecht. De arts gaf aan dat ik zelf mocht rijden en dat ambulance niet nodig was. Het gekke was dat ik op het moment dat ik hoorde dat ik zelf mocht rijden, zo'n ongelooflijke buikpijn kreeg. Het klinkt misschien onsmakelijk maar mijn darmen waren helemaal leeg...Alsof mijn lichaam zich al voorbereidde op wat ging komen.”
‘Het voelde niet lekker’
“We waren ongeveer om 21 uur in het ziekenhuis aangekomen. Mijn ouders hadden mijn spullen gebracht. Ik had mijn moeder nog niet alles verteld, want die raakt snel in de stress. Dus ze waren er niet van op de hoogte dat ik zou worden ingeleid. De verpleegkundige praatte ze even bij en rond 23 uur gingen ze weer naar huis. Ik ben toen gaan slapen, maar ik werd om een uur of vier, vijf in de nacht wakker. Het voelde niet lekker. Was dit nu een harde buik? Ik voelde wat druk op mijn buik. Het voelde anders dan anders en ik zat te twijfelen of ik nu op die knop ging drukken of niet.
Maar goed, het ging om de kleine dus ik nam het zekere voor het onzekere en drukte op die knop. Ik vroeg om een CTG, want een eerdere CTG was ook al niet helemaal oké, dus ik werd aan de CTG gelegd en dommelde een beetje in slaap. Ik werd wakker van de gynaecoloog die aan mijn bed stond en die vertelde dat mijn kindje het niet meer naar zijn zin had in mijn buik en dat er daarom een keizersnede werd ingepland.”
Spoedkeizersnede
“Ik was wel een beetje overdonderd, maar ik heb toen mijn man gebeld. Ik zei dat hij nu moest komen want ik kreeg een spoedkeizersnede en hing op. Ondertussen werd ik geprikt en dat ging een aantal keren mis. Ik heb zelfs nog een paar jaar last gehad van een pees, omdat ze telkens verkeerd hadden geprikt. Ook zat de gynaecoloog tegen me aan te praten, maar het duizelde me allemaal een beetje. Mijn man was er nog steeds niet en er werd gevraagd waar hij nou bleef. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik werd opgejaagd, dus ik belde hem nog een keer om te vragen waar hij was. Hij was net op de parkeerplaats aangekomen.”
Naar de OK zonder mijn man
“De artsen kregen echter een belletje dat ik naar de OK kon worden gebracht. Dus toen werd ik zonder mijn man weggebracht. We reden over de gang en kwamen langs de lift waar op dat moment een ping klonk en daar stapte mijn man uit de lift met mijn vluchtkoffer. Hij kon meteen meelopen en werd bijgepraat en in een apenpakje gestoken.
In de OK kreeg ik een ruggenprik en daar voelde ik helemaal niets van. Ik zat vol adrenaline. Met een kwartiertje om 7 uur 's ochtends was Jesse geboren. Hij werd langs me heen gedragen voor een korte blik, omdat hij gecontroleerd moest worden. Gelukkig was de Apgar-score een 10. Mijn man ging met hem mee naar de afdeling Neonatologie en heeft de hele tijd met hem gebuideld.
Waar is mijn kind?
“Ik werd gehecht en toen ik terug werd gereden naar mijn kamer, toen had ik iets van ‘Ja, ergens in dit ziekenhuis zijn mijn man en de baby, maar waar? Ik had geen idee.’ Toen kwam hij terug en werd ik gefeliciteerd en kreeg ik beschuit met muisjes, maar ik had mijn kind nog helemaal niet gezien", vertelt Esther emotioneel. “Ik zat natuurlijk ook nog onder de morfine en daar ging ik helemaal niet goed op. Ja gaat dan ook je ouders bellen om te vertellen dat je bent bevallen, maar je hebt nog steeds je eigen kind niet gezien.”
Geen band
“Later hoorde ik dat mijn man al anderhalf uur met ons kind had gezeten. Ik besefte me niet dat er dus al zoveel tijd tussen had gezeten. Onze zoon moest echt in de couveuse blijven dus ben ik met bed en al naar zijn afdeling gebracht. Ik kwam de afdeling op en er werd toen gezegd ‘Daar is de moeder van Jesse’. En ik had zoiets van: ‘Huh? Wat? Wie?’ Dat voelde zo gek. Ik had naar mijn gevoel nog helemaal geen band met mijn kindje.”
Gouden uur gemist
“Ze zeggen altijd dat dat gouden uur zo belangrijk is, maar dat heb ik helemaal nooit gehad met hem. Natuurlijk was het belangrijk voor zijn gezondheid dat hij meteen werd meegenomen en werd gecontroleerd, maar ik heb het gevoel dat ik daarom dat hele belangrijke moment heb gemist om te hechten.
Mijn jongste is ook via een keizersnede ter wereld gekomen en die werd meteen op mijn borst gelegd, terwijl ik werd gehecht. Daar is de band ook zo anders mee dan met mijn oudste. Bij mijn jongste voelde ik me wel meteen moeder. Ik heb nog steeds het gevoel dat na al die jaren onze band nog steeds moet groeien.”
Geen controles
“Jesse was 40 cm en 1640 gram bij een geboorte van 35 weken en drie weken groeiachterstand en dat betekende ook dat we geen follow up controles kregen. Die grens ligt bij 32 weken en anderhalve kilo. Dus we hebben geen follow up gehad bij bijvoorbeeld een topfysio of een logopedist. Ik ben nog wel op eigen verzoek een paar keer bij een lactatiedeskundige geweest, maar dat was het. Ik heb het gevoel dat hij daardoor niet goed gemonitord is. Dat komt ook door het contact dat ik heb met andere ouders die ik via Care4Neo (organisatie die belangen behartigt van gezinnen met te vroeg geboren kinderen, red.) heb leren kennen. Zo hoorde ik dat hun te vroeg geboren kinderen zelfs nog in de leeftijd van zes tot acht jaar wel onder controle staan.”
Vechten voor je kind
“Onze zoon begon toen hij ruim drie was met zijn hoofd te bonken op de grond. We hadden veel strijd met hem en zijn naar de huisarts gegaan omdat we niet meer wisten wat we met hem aan moesten. Ook bij het consultatiebureau konden we niet echt terecht. Het enige wat we daar te horen kregen ‘O ja, hij is prematuur ik zal even een andere curve erbij pakken’. Je wordt dan een beetje moedeloos en hebt de hele tijd het gevoel dat je moet vechten voor je kind. Je krijgt het idee dat je kind niet specialer is dan de rest terwijl hij toch een hele andere start heeft gehad.”
Gevolgen van zijn vroeggeboorte
“Het gaat er bij mij niet in dat hij er iets aan over heeft gehouden in zijn hoofdje, omdat hij de bloedtoevoer in zijn hersenen moest compenseren vanwege de te strakke navelstreng. Er moet toch iets van een kortsluiting zijn ontstaan dat zijn ontwikkeling in de weg zit?
Afgelopen zomer zijn we naar een osteopaat gegaan en we hebben nu pas het gevoel dat er iets is wat helpt. Dus we hebben ruim twee jaar van het kastje naar de muur gestuurd, voordat we eindelijk iets vonden wat Jesse kan helpen. De osteopaat zei dat hij nog heel veel babyreflexen heeft openstaan die allang al afgesloten moesten zijn. Zijn hoofd en zijn lijf communiceerden niet goed met elkaar. Hij heeft nu drie behandelingen gehad en is nu doorverwezen naar de kinderfysio.
Omdat Jesse soms nog wat ongelukjes heeft en 's nachts met een luier om moet slapen, zegt de kinderfysio dat hij nog niet goed reageert op bepaalde prikkels. Zijn hoofdje zit te vol met andere prikkels en kan daardoor bijvoorbeeld niet snel genoeg op het plassignaal reageren.
Waar hij verder ook last van heeft, is vermoeidheid. Hij kan zichzelf niet goed opladen tot het groene licht. Hij gaat maar tot oranje. Als hij zegt dat hij moe is, dan is hij eigenlijk al over zijn grens gegaan.
Ik heb het idee dat als hij wél vanaf zijn geboorte goed was gemonitord dan had je misschien al veel klachten die hij nu heeft, kunnen voorkomen.”
Wil je ook jouw bevallingsverhaal vertellen? Of wil je graag je verhaal kwijt over je kinderwens, je zwangerschap, het moederschap, je gezin, of je relatie? Mail de BabyBytes-redactie viadit formulier.Dat kan eventueel ook anoniem.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ze is getrouwd met haar jeugdliefde en moeder van een zoon (2006) en een dochter (2009). Naast haar werkzaamheden voor BabyBytes.nl is ze ook eigenaar van het online platform de Club van ontaarde moeders.
Reageer op dit artikel
reacties (0)