Misselijkheid hoort bij een zwangerschap, dat weet iedereen. En dus dacht Franscisca dat ze zich aanstelde. Tot bleek dat ze zwangerschapsziekte hyperemesis gravidarum had en het gevaarlijk was. ‘Ik kon amper staan of lopen en ik had mezelf ondergeplast en -gespuugd.’
Franscisca (28) woont samen met haar vriend als ze zwanger raakt. 'We hadden het er weleens over gehad om zwanger te worden, maar dan als ik klaar was met de revalidatie van mijn arm (ik had een slijmbeursontsteking in mijn schouder). Bovendien zouden we dan zwanger moeten worden met een beetje hulp want ik had dit al eens laten onderzoeken en toen bleek ik problemen met mijn ovulatie/eisprong te hebben en ik had geen regelmatige cyclus. Ik gebruikte geen anticonceptie omdat ik lijd aan heftige migraine en omdat ik ook zware pijnstillers gebruikte voor mijn arm dachten we dat het niet zo'n vaart zou lopen…’
‘Echter, ik vermoedde een zwangerschap toen ik al bijna twee weken geen migraineaanval had gehad terwijl ik toch echt ergens die week mijn menstruatie verwachtte, en waar bleven die pukkels? Eenmaal thuis heb ik in de badkamer de test gedaan, er verscheen direct een dikke paarse streep, positief dus! Ik kon geen emotie tonen; ik was ondersteboven.’
De eerste misselijkheid 'Ik weet nog dat ik aan de telefoon zat met mijn vader, hij zei: ‘Ik hoop dat je niet zo ziek wordt als je moeder toen ze zwanger was van jullie (ik ben tweeling).’ Ik lachte dit weg. Een week later begon echter het overgeven, ik was toen zes weken zwanger we hadden net onze eerste echo gehad. Ik kon er toen nog om lachen... ‘Hoort erbij hè?’, grapte ik nog met mijn vriend. Een week later kon ik geen warme dranken meer verdragen en het avondeten werd te heftig met alle geuren. Ik had dan bijvoorbeeld gekookt en werd dan ontzettend misselijk van die lucht en als ik een hap nam kwam het er meteen weer uit. Dan maar brood en soep en wat water dachten we toen nog... Maar een paar dagen later kon ik zelfs al overgeven van een slokje water en het werd steeds erger.’
‘In mijn zevende week begonnen de overgeefsessies van wel dertig keer (!) per dag; ik kon gewoon niet stoppen met overgeven. Ik kon geen slokje water meer verdragen en als ik bijvoorbeeld de koelkast opentrok kon ik daar al ontzettend misselijk van worden en begon het overgeven weer opnieuw. Ik besloot maar op bed te blijven liggen, ik werd al misselijk als ik me omdraaide in bed en dan begon het overgeven weer.’
Gevaarlijk Op een gegeven moment wordt het echter gevaarlijk als Franscisca ontzettend duizelig wordt en niet meer zelfstandig kan douchen of de trap op of af kan lopen zonder hulp en kotsemmer. 'Ik bleef ook maar afvallen, ik begon de zwangerschap op 60,5 kilo en met zo’n acht à negen weken woog ik nog maar 56 kilo en was ik ontzettend slap en zwak. Ik dacht op dat moment nog steeds dat ik me aanstelde. ‘Het hoort erbij’, zeiden mensen in mijn omgeving maar ik voelde me doodongelukkig! Op een avond kwam mijn vriend mijn kotsemmer voor de zoveelste keer opruimen en probeerde hij wat soep en water te geven maar ook dit kwam er meteen weer uit na de eerste hap. Ik bleef maar overgeven, maar hij moest naar zijn werk om 23:00 uur ‘s avonds en toen hij ‘s morgens rond 08:30u weer thuiskwam was ik nog steeds aan het overgeven! Ik kon amper staan of lopen en ik had mezelf ondergeplast en -gespuugd omdat ik er geen kracht meer voor had om op handen en voeten naar de badkamer te kruipen. We besloten de huisarts te bellen.’
Diagnose Na controle blijkt Franscisca met spoed naar de Eerste Hulp te moeten. 'Mijn lichaam was zichzelf aan het opeten; ik had geen reserves meer. Ook werden er ketonen en eiwitten ontdekt in mijn urine en ik had een te lage bloeddruk en verhoging. Toen de huisarts naar de spoedeisende hulp belde hoorden wij voor het eerst over hyperemesis gravidarum, dat was mijn diagnose...’
‘Ik was acht weken zwanger toen ik in het ziekenhuis belandde. Pas toen ik een infuus kreeg met antibraakmiddel en vocht dacht ik: oh dit is wel serieus! Ik voelde me ontzettend eenzaam in het ziekenhuis. Ik miste mijn vriend en mijn hondjes. Er wilden heus wel mensen op bezoek komen maar ik kon het niet aan die drukte, dan begon het overgeven ook weer. Ik was liever alleen. Ik mocht na een paar dagen weer naar huis om daar aan te sterken maar na een week lag ik weer op de Eerste Hulp. Het overgeven stopte niet en ik was weer afgevallen. Ik heb toen vijf dagen in het ziekenhuis gelegen en was toen bijna tien weken zwanger.’
Depressief ‘Ik vond het mentaal heel moeilijk allemaal. Ik voelde me depressief en wilde niet meer zwanger zijn. Mijn vriend heeft me altijd gesteund en zei ook dat mijn gezondheid belangrijker was en hij mij zou steunen in mijn keuze. Hij had de echo in een lijstje gedaan en neergezet op het nachtkastje, zodat ik ernaar kon kijken vanuit mijn ziekenhuisbed. Dit gaf mij weer een beetje moed en ik besloot via Google opzoek te gaan naar hyperemesis gravidarum. Zo kwam ik terecht bij stichting ZEHG: zwangerschapsmisselijkheid en hyperemesis gravidarum opgericht door en voor vrouwen met HG. Ik vond daar zoveel herkenning! Er bleek op Facebook ook een besloten praatgroep te zijn. Ik heb mij hiervoor aangemeld en merkte dat ik niet alleen was. Ik vond adviezen, erkenning en kreeg tips betreft voeding en dit gaf mij weer de kracht om de zwangerschap door te zetten.’
Franscisca is in april 2016 uitgerekend. 'Ik ben nu dus ruim over de helft maar mijn dagen zijn niet makkelijk. Ik ben nog steeds afhankelijk van vloeibare drinkvoeding, ik geef nog steeds elke dag over en bij slechte dagen of stress is dit nog erger. Ik gebruik medicijnen voor mensen die chemotherapie krijgen tegen de misselijkheid en het braken, zodat ik bijvoorbeeld een uurtje de deur uit kan (met zakje voor noodgevallen uiteraard).’
Opmerkingen en vooroordelen ‘Ik heb diverse opmerkingen gehad over HG waardoor het heel snel heel slecht met mij ging zoals ‘het hoort erbij, zoveel overgeven’ of ‘och, ik was ook zo misselijk’. Hierdoor dacht ik dat ik me dus aanstelde en dat het normaal was om meer dan dertig keer per dag te spugen, maar dit is dus gevaarlijk! Maar ook onbegrip: ‘Tja, jij wilde zwanger worden, het is geen ziekte hoor!'. Dat blijkt het achteraf dus wél te zijn en het heet hyperemesis gravidarum. En natuurlijk de ‘niet klagen maar je kind dragen’-opmerkingen, waardoor ik me ontzettend schuldig ging voelen.’
Maar wat is nu de kans dat Franscisca’s eventuele volgende zwangerschap weer een HG-zwangerschap wordt? ‘Het schijnt per zwangerschap te verschillen hoe heftig de HG komt, maar dat het terugkomt schijnt normaal te zijn. Ik hoop dat er in de toekomst meer bekend wordt over HG en dat je als vrouw dan voorzorgmaatregelen kunt nemen op een eventuele HG-zwangerschap, maar voor nu zeg ik dat een volgende zwangerschap voor mij niet meer hoeft', aldus Franscisca. 'Het gaat gelukkig goed met de baby, hij/zij groeit zelfs iets sneller dan gemiddeld! Ik verheug me nu erg op de baby en dat ik straks weer lekker kan eten. Ik moet eerlijk zeggen dat nu ik de baby steeds krachtiger voel bewegen en hij/zij actief is, dat ik nu pas besef dat ik zwanger ben en niet alleen maar ziek.’
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (4) Stuur een bedankje