Kas rent samen met de honden voor mij uit door het park. Vrolijk dartelt het drietal over de lichtgrijze strook die als een betonnen rivier door het groene landschap snijdt. Op rechts worden we gepasseerd door een stel oudere dames die een moedige doch wanhopige - en misschien wel vruchteloze - poging ondernemen de kilo’s al joggend, voordat het echte bikiniweer toeslaat, nog kwijt te raken.
De vrouwen halen ons langzaam in. Het zweet parelt van hun voorhoofd direct onder de badstoffen zweetbandjes door en de felgekleurde lycra-shirtjes houden met moeite alle vrouwelijke vormen in bedwang. Ik knik beleefd en glimlach meelevend naar het stel. Nog niet zo lang geleden ploeterde ik zelf - in het geheim en in het donker - in net iets te strakke zwarte running tights een weg door de eerste looptrainingen van Start to Run. Ik weet precies hoe zij zich voelen en wat een afslachting die eerste kilometers zijn, ondanks de lieve en zwoele aanmoedigen van de Belgische Evy in mijn oor. Kas heeft daarentegen duidelijk het inlevend gevoel van zijn vader en begint spontaan te giechelen als hij de corpulente dames voorbij ziet komen.
Dikke buik Hij port me met zijn ellenboog en wijst de vrouwen na. “Hihihi... Sow, die lopen ook niet hard, hè mam?”, lacht en spreekt hij op een luide toon terwijl de vrouwen misschien twee meter voor ons lopen. Voordat ik de kans krijg hem te vermanen vervolgt hij enthousiast als een ware Freek Vonk zijn observaties van de twee vrouwelijke exemplaren die nog steeds binnen gehoorafstand lopen. “Zij hebben echt een dikke buik hoor”, giechelt hij, waarbij hij wijst naar de buik die zelfs in het strakke lycra-shirt vrolijk natrilt bij elke genomen stap.
Etiquette 101 Verschrikt en met het schaamrood op mijn kaken corrigeer ik mijn kind. Ik gebruik zijn tweede naam - die ik hem vooral heb gegeven om mijn standjes iets meer geestdrift te geven - en zeg hem dat het absoluut niet netjes is om dat te zeggen. Kas kijkt me verbaasd en verontwaardigd aan en vraagt waarom het niet netjes is. Tenslotte was het wel een terechte observatie; het was ook echt een dikke buik. Ik leg hem uit dat het niet netjes is mensen uit te lachen om hoe ze eruitzien. De rest van onze wandeling spenderen we aan een lesje basisregels etiquette. Het is nog behoorlijk lastig alle nuances, grenzen en fijne lijntjes van wat ‘heurt’ en wat niet ‘heurt’ uit te leggen aan een bijna 4-jarig jongetje. Maar eenmaal thuis heb ik het gevoel dat we tijdens de wandeling een heel eind zijn gekomen.
Ik trek de voordeur dicht en loop naar boven om mijn vieze modderige broek te verwisselen voor een schone uit de kast. Terwijl ik net een been in mijn skinny jeans heb weten te persen gaat de deurbel. Ik hoor Kas in een moordend tempo richting de voordeur rennen en ik probeer tevergeefs nog sneller mijn andere been in de broekspijp te proppen. “NIET OPEN DOEN! Wachten tot mama er is”, gil ik naar beneden zodra ik Kas aan de deurklink hoor hangen. “Neeheeee… Doe ik niet,” schreeuwt Kas even hard en wat geïrriteerd omhoog, “er staat gewoon een man voor de deur. En die is zwart.” Juist. Bedankt voor deze info zoonlief... *zucht*
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (4) Stuur een bedankje